بریده‌هایی از کتاب آگاهی به زبان ساده

خداوند خالق زیبایی‌هاست و بدی و شرّ را خلق نکرده است. بدی نقصان در خوبی و بازتابِ نفهمیدنِ درستِ خوبی‌هاست.

پروردگارا! عالمیان را (و نیز مرا) از شرّ من و اشتباهاتِ من محفوظ بدار!

هرجا رنجی بر شما وارد شد، بدانید که درسی برایتان از راه رسیده است. کافی‌ست اندیشه کنید!

اصلِ رنج، در گریز از رنج رخ می‌دهد. در واقع با پذیرشِ رنج، آن حیطهٔ ناشناخته و مجهول بر ما آشکار می‌گردد

تا دانه‌ای شکاف برندارد و نمیرد، شکوفایی‌ای به دست نمی‌آید...

توبه یعنی بازگشت ـ یعنی راهی را که رفته‌ای بازگردی و به این فهم برسی که اشتباه بوده است. گاهی استغفار هم لازم نیست. اصلِ مهم در توبه، فهمیدنِ اشتباه است که اگر فهمیده شود، قطعاً تکرار نخواهد شد.

آگاهی، یک دادهٔ الهی‌ست. همهٔ نسلِ بشر در درونِ خود داناییِ کلِ عالم را به صورتِ نهفته دارد که با پرده‌هایی از جهل و حجاب‌هایی چون عوامل نفس و ذهن و احساسات و عواطف، پوشیده مانده و رسیدن به آگاهی تنها از طریقِ شناختِ همین حجابها در خود و دریدنِ آنها برای رسیدن به نورِ درون، امکان پذیر می‌باشد. رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است.

حضرت محمد (ص) از مقاومتِ مردم در پذیرشِ کلام حق، به خداوند شکوه بردند و آیه نازل شد که ... بلغ! یعنی تو کلام الهی را ابلاغ کن و کاری با پذیرش آنان نداشته باش و نیز در آیات قرآن کریم آمده است که: ما اگر می‌خواستیم، همه را مؤمن می‌آفریدیم! پس برکتِ تفکر برای ادراکِ آگاهی به بشریت عرضه شد و هرکس در زمانِ مناسبِ خود، آن را بکار خواهد گرفت. از این روست که در ابتدای دروس معرفتی، از (رازداری) به عنوانِ یکی از قوانینِ اصلیِ راه معرفت نام برده شده است

هیچ انسانی از طریقِ راهنمایی و ارشاد دیگری، قادر به رساندنِ آگاهی به او نمی‌باشد و در لفظِ عمومی، (هیچکس نمی‌تواند دیگری را هدایت کند، چرا که هدایت امری درونی و الهی است.) پس وقتی به سطحی از ادراک و آگاهی رسیدیم، نمی‌توانیم آن را به دیگری منتقل کنیم چه بسا که با این کار، باعثِ انزجارِ شخص از موضوعِ مورد نظر شده و دریچه‌هایی را هم که قرار است در آینده به روی او گشوده شوند، مسدود نماییم!

در صبر، تفکر حاکم است و در عجله و شتابزدگی که حاصلی جز ندامت و پشیمانی در پی ندارد، هیچ تفکری وجود ندارد.

بدی به خودیِ خود در عالم وجود ندارد. خداوند خالق زیبایی‌هاست و بدی و شرّ را خلق نکرده است. بدی نقصان در خوبی و بازتابِ نفهمیدنِ درستِ خوبی‌هاست. چیزی را که ما به عنوانِ بد تعریف می‌کنیم، در واقع خلافِ باورهای مثبت در ذهن و جامعهٔ ماست. همان چیز می‌تواند در جای دیگر یا کشوری دیگر، تعریفِ مقبول‌تری داشته باشد.

زمین، مدرسه است و درس‌های این مدرسه، رنج‌ها و تضادها هستند

اندیشیدن، هدیهٔ الهی‌ست که بزرگ‌ترین ابزار ما برای شناخت خود است، اما چگونه اندیشیدن، انتخابی‌ست که ما انجام می‌دهیم

اولین جوهره و ساختارِ اصلیِ هستی، صوت است. اولین مخلوقِ صوت، نور است و هیچ چیز در دنیا نیست که در آن نور نباشد (دلِ هر ذره را که بشکافی؛ آفتابیش در میان بینی). سیاهچاله از تراکم نورِ ستارگانی که می‌بلعد درست شده است. از خواصِ صوت این است که با ذکر یا مانترا در گوینده (و حتی در شنونده) جابجایی رخ می‌دهد، چرا که عالم، (کلمه الله) است.

قضاوت کردن هر چیزی پیش از مواجهه با آن، یعنی زندانی کردنِ خود در قید و بندهایی که از پیش برای خود مهیا کرده‌ایم.

آگاهی، یک دادهٔ الهی‌ست. همهٔ نسلِ بشر در درونِ خود داناییِ کلِ عالم را به صورتِ نهفته دارد که با پرده‌هایی از جهل و حجاب‌هایی چون عوامل نفس و ذهن و احساسات و عواطف، پوشیده مانده و رسیدن به آگاهی تنها از طریقِ شناختِ همین حجابها در خود و دریدنِ آنها برای رسیدن به نورِ درون، امکان پذیر می‌باشد. رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود

علم، با عمر کوتاهی که در کره زمین دارد، گویا و تفسیرگرِ مناسبی برای دانسته‌های بشری نیست.

یکی از فریب‌های توهم، مانورِ جایگزینی‌ست. توهم برای این که ما هرگز به دنبالِ ریشهٔ اتفاقات در خود نباشیم، سعی می‌کند به ما بقبولاند که با جایگزین کردنِ یک چیز یا فردِ جدیدی، می‌توان رنجِ حاصل از از دست دادنِ یک عزیز یا یک عشق یا یک شیء را از بین برد.

همین حالا برای رسیدن به حالتی غمگین و افسرده، فقط کافی‌ست که بدن خود را کمی به حالت خمیده در آورده و نفس‌هایتان را آرام و کوتاه کنید، بلافاصله حزن و اندوهی شما را فرا می‌گیرد. در عوض برای رسیدن به حالتی شاداب و خوش، چند نفس عمیق بکشید، صاف بنشینید و افکارتان را به موضوعاتِ نو پیوند دهید، خواهید دید که خیلی زود از حالتِ خمودگی رها خواهید شد.

رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است.