بریده‌هایی از کتاب خواهر

هر چند که دنیایشان وقتی دست زورمندان شیطان‌صفت باشد، اولین کسی‌که آسیب می‌بیند، خودشان هستند. ظلم بر خودشان روا داشتند با قبول حکومت ظالم!

خداوند در عذاب‌رسانی به آن‌ها شتاب نکرد، بلکه مدتی به آن‌ها مهلت داد؛ سپس آنان را با انتقام سخت در چَنبرهٔ عذاب دردناک خود افکند.

بود. و دشمن درونی که نفس هر کس است و این نفس حتی صحابه‌های بزرگی را از پا انداخته بود. پول و طلا و ملک و قدرت، زانوهای اهالی‌نفس را شُل می‌کند. بعضی از یاران قدیمی شده بودند طبقهٔ اشرافی که مهریه‌های دخترانشان سکه‌های طلا بود، نه مهرالسُنهٔ پیامبرشان! اینان دیگر حوصله و دل و جرأت مقابله با یزید فاسد را هم نداشتند و به داد مظلومان و ضعیفان هم نمی‌رسیدند

سیاست معاویه عجیب موذیانه بود و کسی نبود تا به مردم بفهماند او مرامش مسلمانی نیست

و فرزندان، بسیار شبیه لذت مادران

حسین نور دیدهٔ همهٔ ما بود و زندگی من جز به نام و یاد او به چرخش نمی‌افتاد!

جنگ جمل، جنگ هوس بزرگان کشور اسلامی بود؛ قدرت بیشتر می‌خواستند، سهم بیشتر از بیت‌المال، منصب، عزتِ زوری و...!

پدرم می‌خواست بر سر مردمی حکومت کند که فقیرش شاکی بود و غنی‌اش متوقع؛ که روحیهٔ مجاهدت در بسیاری مُرده بود و تحریف بسیار، و ذهن‌هایی که از اصالت کلام رسول‌خدا دور شده بود!

مادرم پشت در بود که با لگد در را باز کرد، ماند دیوار و در و مادری که از میخِ در ناله‌اش بلند شد. آن‌ها که به خانه ما هجوم آوردند، ظاهراً اصحاب رسول‌اللهِ پدربزرگم بودند اما کارشان یهودی‌وار و شیطان‌صفتانه بود. حرفشان هم ظاهراً این بود که امیرالمؤمنینی که خداوند مشخص کرده است، باید برود کنار و کسی که مردم می‌گویند و مردم بیعت کرده‌اند بشود حاکم. بیعت می‌خواستند از پدرم علی و از مادرم فاطمه!

الخَلق عَیالی! خلق اهل و عیال خداوندند

مهربانان محبت خدا را می‌فهمند و بس

هر گناهی از هر کسی دو ظلم دارد؛ هم در حق خود فرد که خَش می‌اندازد بر روح و روانش؛ هم در حق اطرافیان که لاجرم ما انسان‌ها جمعی زندگی می‌کنیم و وقتی من بر اثر گناه، آلوده‌ام، صفای وجود دیگران را هم تحت تأثیر قرار می‌دهم!

خداوندِ عالم جبران می‌کرد هر چه را که او در مجاهدتش برای نشر اسلام فدا می‌کرد، در حق ما. این امر مخصوص ما هم نبود، سنت و وعدهٔ خداست؛ که اگر یاری کنی دینش را، یاری‌ات می‌کند!

دختر، حریم است و پدر، حرمت‌شناس

حسین آرامِ جان عالمیان بود، روح و روان همه بود!

اگر بانوی اول جهان هستی فاطمه شد، چون او خداوند را سزاوار پرستیدن دید و در مقابل خداوند شد کسی که جز رنگ خدا را نمی‌پذیرفت و جز به شکلی که خداوند می‌پسندید، نه درآمد و نه فکر کرد!

خداوند، خانه‌اش را قُرق او کرده بود. در هیچ دوره‌ای از خلقت، کسی این‌طور مورد تکریم الهی قرار نگرفته بود که به امر خدا دیوار خانهٔ خدا شکافته شود و یک بانو، مهمان سه روزهٔ مقدس‌ترین مکان عالم شود و فرزند کعبه در آغوش‌اش به میان خلائق باز گردد!

دنیا را خدایی است و حدّ همه، مخلوق بودن است و شرف همه عبد بودن