بریده‌هایی از کتاب رقصیدن نهنگ ها در مینی بوس

آدم‌های فضول و بیکار همیشه کار خودشان را می‌کنند، حتی اگر تو عالی‌ترین و بی‌نقص‌ترین حالت خودت را به آن‌ها نشان بدهی.

کاش عدل این دنیا را مثل مهره‌های دبرنا توی یک کیسه سیاه می‌ریختند و هر کسی مشتش را توی کیسه باز می‌کرد تا درهم و بی‌تفکیک غم و شادی بردارد. این‌طوری دلم نمی‌سوخت.

همیشه فکر می‌کردم هر کسی سهمیه‌ای مشخص از رنج و درد و اندوه دارد و با گرفتن جیره‌اش، اسمش از لیست انواع دیگر مصایب خط می‌خورد. مطمئن بودم که مرگ برای هر خانواده‌ای یک بار اتفاق می‌افتد و این حادثه آن‌قدر سنگین و کمرشکن است که خدا دیگر انصاف نمی‌بیند مصیبت دیگری را به خانواده تحمیل کند. انگار که هر خانواده‌ای چوب‌خطش پر شده باشد و مثلاً به‌ش بگویند «تو داغ جوان دیده‌ای، بنابراین از غصه اجاره‌نشینی خلاصی»، یا مثلاً «تصادف و ضربه مغزی از سرنوشت تو پاک شده، چون تو با درد نازایی به دنیا آمده‌ای

«کجا می‌ری؟ هر جا بری آسمون همین رنگه. جسمت رو می‌بری. دلت و مغزت رو که نمی‌تونی ببری. اگه همچین آپشنی توی بشر بود که دل و مغزش رو خالی کنه و از سر نو پُرش کنه، خودم اولین داوطلب سفر به کره ماه بودم.

متنفرم از این جنگل سفید وحشی که چند سالی است پیشانی و شقیقه‌هایم را دوره کرده.

اصلاً کاش بشود خودم را هم دور بیندازم. آن‌قدر دور که هرگز نشود به‌ش دسترسی داشت.

اصلاً کاش بشود خودم را هم دور بیندازم. آن‌قدر دور که هرگز نشود به‌ش دسترسی داشت.

اگر حرف نزنیم، اگر اللّه‌بختکی سلام نکنیم، اگر جملات بیهوده تکراری را در هوا منتشر نکنیم، فشار درونمان ما را خواهد کشت.

تمام این «چه» ها بهانه‌ای است برای خالی شدن از حرف‌های انباشته در سرمان. انگار اگر درست در همان لحظه کسی نباشد که دو تا جمله نیم‌بند بی‌ربط به‌ش بگوییم، می‌ترکیم از این حجم انباشتگی فکر و خیال در مغزمان. نامربوط به حال و احوالمان حرف می‌زنیم و خالی می‌شویم. و کاش آدم آن طرف هم این قضیه را درک کند که زنده بودنش در همان لحظه چه نعمت بزرگی است و ما را از برزخی کشنده نجات داده.

گاهی اوقات فقط یک آدم زنده می‌خواهیم که باهاش حرف بزنیم. فرقی نمی‌کند کی، کجا، چه ساعتی. به محض این‌که یکی نشانه‌ای از زنده بودن از خودش نشان داد، سراغش می‌رویم و می‌گوییم: «سلام. چه سحرخیز!» «سلام. چه شب‌زنده‌دار!»

گاهی اوقات فقط یک آدم زنده می‌خواهیم که باهاش حرف بزنیم. فرقی نمی‌کند کی، کجا، چه ساعتی. به محض این‌که یکی نشانه‌ای از زنده بودن از خودش نشان داد، سراغش می‌رویم و می‌گوییم: «سلام. چه سحرخیز!»

. انرژی‌ام داشت تحلیل می‌رفت. چه داشت می‌پرسید. شال گاهی می‌افتد خب. گاهی کج وکوله می‌شود خب. گاهی شل می‌شود خب! همین‌ها را گفتم. چیزی یادداشت کرد. فکر کردم اصلاً به درک، هرچه می‌خواهد بنویسد. به جای این‌که سؤال کنند چقدر توانایی علمی داری، چقدر توانایی مدیریتی داری، چقدر قابلیت عملی داری که بچه‌های مردم را به تو بسپریم، پیله کرده به اندازه شال و آرایش و...

معصومیتی بدوی و دهاتی‌وار توی عکس‌های قدیمی‌ات موج می‌زند که خودت را به خنده می‌اندازد

کاش عدل این دنیا را مثل مهره‌های دبرنا توی یک کیسه سیاه می‌ریختند و هر کسی مشتش را توی کیسه باز می‌کرد تا درهم و بی‌تفکیک غم و شادی بردارد. این‌طوری دلم نمی‌سوخت.

مامان می‌گفت وقتی کسی دارد درباره درد و مرضش حرف می‌زند، گوش نکن. حواست را بده به هزارویک چیز و اصلاً حرف‌هایش را گوش نگیر. درد و مرض مثل ویروس است. از تنی به تن دیگر می‌ریزد. مردم زرنگ‌اند. درد و مرضشان را برای دیگران تعریف می‌کنند و ضرب و زهرش را از جان خودشان می‌گیرند و می‌ریزندش به جان دیگران. گوش‌هایت را بگیر و گوش نده.

نایلون بزرگ کامواهای رنگارنگم را ته کمد قایم کرده بودم تا چشمم به‌شان نیفتد. که وسوسه دو تا زیر، دوتارو، به جانم چنگ نزند. تا باز دیوانه‌وار شب تا صبح یک کلاه یا شال‌گردن را تمام نکنم. کلاف یک رج‌بافته را پشت گلدان شمعدانی‌های مصنوعی پنهان کردم.

چشم ماهی‌های توی سبد ابلهانه باز مانده بود رو به آسمان.

عمورضا یک بار من و مینا را سر کار گذاشته بود. گفته بود توی آمریکا درخت‌های ماکارونی را توی بیابان می‌کارند، چون آب زیادی لازم ندارند. در عوض وقتی می‌خواهیم بپزیم، باید حسابی توی قابلمه آب بریزیم تا کم‌آبی صحراهای آمریکا را برایشان جبران کنیم. تا زمانی که از طرف مدرسه برای بازدید از کارخانه ماکارونی رفتیم، مطمئن بودم که ماکارونی روی درخت درمی‌آید.

انتهای دنده‌های رنگ ورورفته زیپ با کپه‌ای از کوک‌های درشت با نخ کاموایی محکم شده بود تا راه فرار شاسی زیپ را ببندد. کدام رؤیا و خیال می‌توانست از توی این ساک بیرون بپرد و برای کسی مجال خیالپردازی فراهم کند؟