بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

شجاعت حتی می‌تواند به این معنا باشد که وقتی تنها تلاش‌کردن جواب نمی‌دهد، از افراد متخصص کمک بگیریم.

مغز ما با فعال‌کردن سیستم عصبی سمپاتیک به احساسات شدید واکنش نشان می‌دهد: ضربان قلب‌مان بالا می‌رود، هورمون‌های استرس و یا اندورفین‌ها آزاد می‌شوند و (زمانی که تحت‌فشار هستیم) آماده ستیز و گریز می‌شویم. تنفس ذهن‌آگاه کمک می‌کند با کاهش ضربان قلب، جلوی فعال‌سازی واکنش استرسی را بگیریم.

به خودمان و دیگران اجازهٔ احساس‌کردن بدهیم. بدانیم و بپذیریم که ابرازکردن احساسات اصلاً شرم‌آور نیست. لازم نیست حسی که داریم را اصلاح یا پنهان کنیم. ابراز احساسات به طرق مختلف باعث بهبود زندگی‌مان می‌شود که خیلی از بهبودی‌ها واضح و آشکار نیستند.

خشم پاسخ معمول به احساس بی‌عدالتی و ناحقی است، حال آن‌که ترس واکنشی زودهنگام به آسیب است.

افراد بسته به جایی که هستند و کسانی که با آن‌ها احاطه شده‌اند، سطوح متفاوتی از راحتی را درمورد ابراز احساسات خود تجربه می‌کنند.

بسیاری از ما وقت‌مان را صرف دنبال‌کردن اهداف اشتباه کرده یا از مشارکت در فعالیت‌هایی که واقعاً حس بهتری به ما می‌دهند سر باز می‌زنیم. برای این‌که حالت روحی افسرده را از خودمان دور کنیم خوراکی‌های شیرین می‌خوریم؛ حال آن‌که اگر ورزش کنیم تأثیر بهتری خواهد داشت. از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنیم تا با دیگران پیوند بیش‌تری برقرار کنیم؛ در صورتی که استفادهٔ زیاد از این شبکه‌ها فقط باعث افزایش اضطراب‌مان می‌شود.

وقتی مردان با قدرت عمل می‌کنند، قوی و مدبر هستند، اما وقتی زنان با قدرت عمل می‌کنند، می‌گوییم رئیس‌بازی درمی‌آورند و می‌خواهند همه‌چیز را کنترل کنند. وقتی مردی صدایش را بالا می‌برد، همه ناگهان توجه‌شان جلب می‌شود، اما وقتی زنی صدایش را بالا می‌برد، می‌گویند جیغ‌جیغو یا دیوانه است. جامعه به ما می‌گوید که وقتی زنی احساسات شدیداً منفی‌اش را علناً ابراز می‌کند، کنترل خودش را از دست داده و باید تنبیه شود. وقتی مردی چنین کاری می‌کند، رفتار طبیعی مردانه است و مستحق مجازات و تنبیه نیست

«به چشم مبتلا به یرقان، همه‌چیز زرد می‌آید.»

بهترین کوشش‌ها در زمینهٔ یادگیری اجتماعی و عاطفی پیش‌کنش‌گرایانه هستند، نه واکنش‌گرایانه پیش‌کنش‌گربودن یعنی صبر نمی‌کنیم تا مشکلات به وجود بیایند تا بعد با آن‌ها برخورد کنیم، بلکه از قبل اقداماتی را به‌منظور جلوگیری از پیشامد آن‌ها مدنظر داریم.

آیا آن‌ها واقعاً احساساتی هستند که دارید؟ یا فقط احساساتی‌اند که حس می‌کنید اجازهٔ ابرازشان را دارید؟

زندگی عاطفی ما شبیه ترن هوایی است. یک لحظه بالا می‌رویم و لحظه‌ای دیگر با سرعت به پایین رانده می‌شویم.

اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

نگرش و رفتار ما به احساسات به فرزندان‌مان نیز سرایت می‌کند؛ فرزندانی که با الگوبرداری از ما، والدین‌شان و معلمان‌شان، نحوهٔ برخورد با احساسات را می‌آموزند.

هرگاه متوجه می‌شویم که به‌یک‌باره نمی‌توانیم درست توجه و تمرکز کنیم و یا به یادآوردن موضوعی برای‌مان دشوار می‌شود، باید از خودمان بپرسیم: از لحاظ عاطفی، چه اطلاعاتی در زیر سطح افکارمان نهفته است؟ و آیا کاری برای به‌دست‌گرفتن دوبارهٔ عنان ذهن‌مان از دست‌مان برمی‌آید؟ اگر بله، چه‌کاری؟

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

درک احساسات به‌مانند سفرکردن است؛ شاید حتی رفتن به یک ماجراجویی، چراکه وقتی به پایان برسد ممکن است خود را جای جدیدی بیابیم، جایی ناشناخته، جایی که احتمالاً قصد رفتن به آن‌جا را نداشتیم و بااین‌حال آن‌جاییم، داناتر از گذشته، شاید حتی داناتر از آن‌چه می‌خواستیم باشیم؛ اما این تنها راه روبه‌جلو است.

حال از خودتان سؤال کنید: چه احساسی دارم؟ و سعی کنید تا جایی که می‌توانید کلمات متعددی در پاسخ به این سؤال پیدا کنید؛ کلماتی دقیق‌تر و اندیشمندانه‌تر از کلماتی که معمولاً به کار می‌برید. این مهارت بدین صورت پیشرفت می‌کند. بدون آن، برای خودمان و دیگران ناشناخته باقی‌می‌مانیم

تحقیقات نشان می‌دهند که تفکر واگرا منجر به احساس شادی، غرور و رضایت می‌شود. مطالعه‌ای که در پنج کشور با چهار زبان مختلف انجام شد، نشان داد که کار روی وظایف خلاقانه باعث افزایش احساسات مثبت و استقلال می‌شود. مطالعه‌ای دیگر به این نتیجه رسید که بروز رفتار خلاقانه در یک روز باعث داشتن احساسات مثبت و حس شکوفایی در روز بعد می‌شود. درست مثل خیلی چیزهای زندگی عاطفی‌مان، این‌جا هم حلقهٔ بازخورد داریم: داشتنِ حس خوب ما را ترغیب به عملکرد خلاقانه می‌کند و خود این باعث می‌شود حس خوب‌مان بیش‌تر شود. اما شادی تنها کلید خلاقیت نیست. در حقیقت، در برخی موارد سطوح متوسطی از استرس در افراد به‌طور قابل توجهی باعث بهبود عملکرد خلاقیت در مقایسه با کسانی که اصلاً استرس نداشته‌اند شده است. حتی احساساتی همچون خشم و تشویش هم می‌توانند انگیزه‌ای برای خلاقیت باشند و موجب تقویت آن شوند

احساس ناراحتی (مثلاً بدبینی، بی‌تفاوتی، افسردگی) با کم‌بودن سطح سروتونین و دوپامین، یا به‌اصطلاح انتقال‌دهنده‌های عصبیِ حال خوب در بدن، ارتباط دارد. سروتونین در درک درد نقش دارد. به همین دلیل افرادی که احساسات منفی را تجربه می‌کنند، بیش‌تر به علائم شدید بیماری دچار می‌شوند و تقریباً نیمی از افراد مبتلا به افسردگی، از دردهای جسمی نیز رنج می‌برند.

درمورد احساسات، ما همه با یکدیگر تفاوت‌هایی ذاتی داریم. هر یک از ما آستانهٔ تحریک‌پذیری، برانگیختگی و وحشت‌زدگیِ متفاوتی داریم. برخی از ما احساسات را شدیدتر از دیگران تجربه می‌کنیم و با سرعت‌های متفاوتی واکنش‌های عاطفی را پشت سر می‌گذاریم. اما این تفاوت‌های فردی ربطی به این‌که مهارت‌های عاطفی در ما توسعه پیدا می‌کنند یا نه ندارد.