بریده‌هایی از کتاب ۶۱ دقیقه پس از یازده شب

کرکره‌ی عاطفه‌ات را بکِش چهره‌ات را خاموش کن عشق را بگذار رویِ دگمه‌ی صفر حالا برو تو صف آدم‌ها.

سکوتی که می‌کنی چنان بلند است که می‌ترسم دنیا به معنی آن پی ببرد چشم به کجا بدوزم اگر قرار باشد هر گوشه‌ی اتاق را پُر کنی؟ چشمم را که می‌بندم سکوت بلند‌تر می‌شود گریزی از آن نیست تنها راه بیرون رفتن از آن به درون آمدن است.