بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

عاشقِ آن دختر شدن مثل این است که در خودت نگنجی.

بهترین سال‌های زندگی مسلماً این نیست؛ زمانی که یک پسربچه اینقدر بزرگ شده که بداند جهان به چه منوال می‌گذرد اما نه آنقدر که آن‌را نپذیرد.

یه‌بار معلم ازمون خواست دربارۀ این‌که معنی زندگی چیه انشا بنویسیم.» «تو چی نوشتی؟» «همراهی.» بابابزرگ چشم‌هایش را می‌بندد. «بهترین جوابی که تا حالا شنیدم.» «معلممون گفت باید جواب طولانی‌تری بنویسم.» «خوب تو چکار کردی؟» «نوشتم: همراهی و بستنی.» بابابزرگ لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد می‌پرسد: «چه نوع بستنی‌ای؟»

مامان‌بزرگ بی‌همتا نبود اما مال خود خود او بود.

اعداد همیشه آدم را برمی‌گردانند.

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری.

«دقیقاً نوآ-نوآ. یه فکر بزرگ را هرگز نمی‌شه روی زمین نگه‌داشت.»

بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم.