بریده‌هایی از کتاب گرسنه چه چیز هستید؟

هر چه بدن شما انسولین بیشتر تولید کند، کارایی کمتری برای تولید انرژی دارد.

شما به چیزهایی که می‌دانید می‌توانید بدست آورید، بیشتر ارزش می‌گذارید. رؤیاهای تهی آرامش‌بخش‌اند اما هنگامی که متوجه شوید که ذهن ـ بدن- روح واقعیت دارد، هیچ‌چیز دیگری جالب نخواهد بود. شما سرانجام به ژرف‌ترین آرزوهای خود دست خواهید یافت. راز آشکار می‌شود: زندگی پیرامون تحقق بخشیدن به رضایتمندی است.

از بدن خود آگاه شوید. به درون بروید و احساس‌های فیزیکی آن را هر چه که هستند، منظم کنید. آنچه بدنتان تجربه می‌کند، تجربه کنید. - از عواطف خود آگاه شوید. چشم‌هایتان را ببندید. توجه خود را به قلبتان بدهید و ببینید که عواطف خود را چگونه احساس می‌کنید. بدون اینکه درگیر آن‌ها شوید. متمرکز باشید و این احساس‌ها را مشاهده نمایید. - از گزینش‌های خود آگاه شوید. زمانی را پیدا کنید که آرام هستید مثلاً صبح زود وقتی که از خواب بیدار می‌شوید یا هنگامی که زیر دوش آرام هستید، بهترین گزینش‌های پیش رویتان را آزمایش کنید. بهترین تصمیم‌گیری از حالتِ درونی هشیار و آرام برمی‌آید.

"من گرسنهٔ چه چیز هستم"، در این لحظه وجود دارد. محرکی که شما آن را احساس می‌کنید می‌تواند در چند دستهٔ اساسی خلاصه شود: - شما گرسنهٔ غذا هستید - شما می‌خواهید یک خلأ اساسی را پر کنید - شما می‌خواهید خلائی را در ذهن خود پر کنید (مانند کمیِ اعتماد به نفس- تصور ناجوری که از بدن دارید و یا حس شکست و ناامیدی) علاوه بر این‌ها من محرک چهارمی را هم اضافه می‌کنم که معنوی است. شما می‌خواهید خلائی را در روح خود پر کنید. تمام این محرک‌ها قوی هستند که با میل داشتن ما پاسخ می‌گیرند. هنگامی که شما میل خود را به مسیر درست ببرید، تغییر حقیقی رخ خواهد داد. ما همه روزه دنبال آرزوها و تمایلات خود هستیم، آن محرکی که می‌خواهد ما از زندگی چیزهای بیشتری بدست آوریم، محرکی طبیعی است.

افراد بی‌شماری به سوی زیاده‌خواری می‌روند تا آن را جانشین آنچه که براستی می‌طلبند، نمایند و اکثراً نمی‌دانند که چه اتفاقی می‌افتد. آیا این وضعیتی است که شما خود را در آن می‌یابید؟ در اینجا چند نشانهٔ معمول وجود دارد: - شما احساس امنیت نمی‌کنید مگر زمانی که چشایی شما با شکر، نمک و چربی شکوفا شود. - شما احساس دوست داشته شدن و مورد ستایش قرار گرفتن نمی‌کنید بنابراین با خوردن به خودتان عشق می‌دهید. - زندگی شما کمبود معنادار بودن دارد اما دست‌کم وقتی می‌خورید، خلأ درونی‌تان برای زمانی فراموش می‌شود. داستان اضافه‌وزن داشتن در آمریکا داستان کمبود رضایتمندی است. ما بهترین غذاها را در جهان در اختیار داریم ولی در بدترین حالت می‌خوریم. ما فرصت‌های بسیار خوبی برای رشد و نمو داریم اما در عوض احساس خالی بودن می‌کنیم.

چرا خوردن به اندازه، به سمت زیاده‌خواری سرازیر می‌شود؟ پاسخ ساده اینست: عدم رضایتمندی. شما زیاده‌خواری را آغاز می‌کنید تا کمبود چیز دیگری را جبران کنید.

اگر به بدن خود اعتماد کنید که نیازهای شما را می‌داند، بجای جنگیدن از شما مراقبت می‌کند

من نمی‌خواهم همان توصیه‌ها را دربارهٔ سالم خوردن که برای چند دهه وجود داشته تکرار کنم. تمام آن توصیه‌ها خوب هستند. آنچه که از یاد رفته چگونگی تغییر یافتن است. کلید کار، آگاهی است، زیرا همهٔ ما از طریق شرطی شدنِ جمعی یاد گرفته‌ایم که به بدن خود به شیوه‌های زیر آسیب برسانیم: - ناآگاهانه خوردن، بدون اینکه به آنچه در غذایمان هست اهمیت بدهیم. - از دست دادن کنترل اشتها - گزینش مقدار بیشتر و بیشتر غذا - استفاده از غذا برای دلایل احساسی مثل پایین آوردن استرس‌های روزانه - دستیابی به سریع‌ترین غذا که خواست ما را رضایت بخشد.

به سبب اینکه همه‌چیز به هم مربوط است، چیزی همچون خواب خوب در شب، بخشی از شیوهٔ جدید زندگی من شد. فقدان خواب، تعادل میان دو هورمون لپتین و گرلین که مسؤول گرسنگی و سیری هستند را بهم می‌زند. کسانی که خوب نمی‌خوابند، بدنشان پیام‌های هورمونی درست را متوقف می‌کند و به آسانی زیاده‌خوار می‌شوند.