بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج؛ نامه ها

رفتم. از شهر شما می‌روم. اما در همه جا مانند شما جوان‌ها را دوست دارم. شاید تصادفات شما را به ملاقات من برساند. امیدوارم که همیشه از شرّ ریاکاران و ظاهرسازان شهری ایمن باشید.

شاعر می‌ترسد. بدون جهت دوست می‌دارد. بدون امید ـ به چه تشبیه‌اش کنم : وصلهٔ ناجور جمعیت و خانواده. توفان وحشتناک. آتش سوزان. موج‌های متلون دریاست. دخترها قیافهٔ دیوانه‌نما و چشم‌های از فکر فرورفته‌اش را نمی‌پسندند. جوان‌ها زلف ژولیده، لباس‌های ناجور و نامرتب و لاابالی بودنش را دوست ندارند. محروم. محروم در زمین. معطل در آسمان.