بریده‌هایی از کتاب روزهای آخر آبان

بعد از تو دنیا جای امنی نیست، می‌بینی؟ افتاده از سقف جهان یک کاشی آبی!

گنجایشِ این جام‌ها اندازۀ هم نیست من استکانم شد به لب تر کردنی خالی

چون واگنی فرسوده در راه‌آهنی خالی از من چه باقی مانده جز پیراهنی خالی؟ دارد فرو می‌ریزد اجزای تنم در من آن طور که دیواره‌های معدنی خالی چون آخرین سربازِ شهری سوخته یک عمر جنگیده‌ام در مرزهای میهنی خالی حالا که سر چرخانده‌ام در باد می‌بینم پشت سرم شهری‌ست از هر روشنی خالی گنجایشِ این جام‌ها اندازۀ هم نیست من استکانم شد به لب تر کردنی خالی آن باغبانم که پس از یک عمر جان کندن از باغ بیرون آمدم با دامنی خالی

آن قدر نزدیکی به من، آن قدر نزدیکی که می‌پذیرم اینکه از من بگذری را هم حتی تحمل می‌کنم بی‌اعتنایی‌ها، سنگین‌سری‌ها، خنده‌های سرسری را هم

بعد از تو دنیا جای امنی نیست، می‌بینی؟ افتاده از سقف جهان یک کاشی آبی!

بعد از تو دنیا جای امنی نیست، می‌بینی؟ افتاده از سقف جهان یک کاشی آبی!

آن قدر نزدیکی به من، آن قدر نزدیکی که می‌پذیرم اینکه از من بگذری را هم

رازداری‌های من بیهوده است، این چشم‌ها از تمامِ تابلوهای جهان گویاترند

من؛ خاک سرزمینِ صبوری که هیچ وقت... در انتظار عابرِ دوری که هیچ وقت... تو؛ جاده‌ای شلوغ که دائم سرت پُر است از کثرت عبور و مروری که هیچ وقت...

پیچیده است عطرِ نفس‌هایت، در حلقه حلقه حلقۀ گیسویم