بریده‌هایی از کتاب آناتومی روح

قضاوت، یک خطای معنوی است

اهمیتی ندارد به چه کاری اشتغال داریم؛ درمانگر، والد، دانشمند، کشاورز یا دوستی خوب، ما می‌توانیم همانند یک رگ، انرژی الهی را منتقل سازیم.

بخشش به این معنی نیست که به فردی که به شما صدمه زده است، بگویید: «مشکلی نیست» که کم‌وبیش اکثر مردم چنین برداشتی از آن دارند. بلکه گذشت یک عمل پیچیده و آگاهانه است، عملی که روح و روان را از نیاز به انتقام و مشاهدۀ خود در جایگاه قربانی رهایی می‌بخشد. گذشت، فراتر از خلاصی از سرزنش کردن افرادی که به ما آسیب رسانده‌اند، رهایی از کنترلی است که احساس قربانی شدن بر روانمان ایجاد کرده است. رهایی که گذشت به وجود می‌آورد، گذری است به آگاهی برتر، نه‌فقط در تئوری، بلکه از نظر انرژی و بیولوژیکی. در واقع پیامد یک بخشش واقعی، هم‌مرز با معجزه و اعجاز است.

هنگامی که با کوته‌فکری مواجه می‌شوی، وظیفه‌ات این است که بخشی از نور باشی و دیگران را حمایت کنی و در برابر کسانی که تفکر‌های منفی دارند، ایستادگی کنی.

عبادت آگاهانه یا ناخودآگاه ما برای شناخت بی‌واسطۀ خداوند، چیزی شبیه این درخواست است: دیگر نه می‌خواهم به دست یک جمع حمایت شوم و نه آرزو دارم برای دریافت رهنمود‌های خود یک میانجی داشته باشم. اکنون از تو می‌خواهم مستقیم به زندگی‌ام راه بیابی و هر سدی را در زندگی، اعم از شخص، مکان یا شغل که در توانایی من در ایجاد اتحادی نزدیک با تو اختلال ایجاد می‌کند، از سر راه برداری.»

همواره تا زمانی که فرد به سطح تازۀ حقیقت خو بگیرد، تغییر در سطح آگاهی، شامل یک دوره انزوا و تنهایی است و بعد همیشه همراهان تازه‌ای یافت می‌شوند. هیچ کس در درازمدت تنها نمی‌ماند.

کارما، پیامد‌های فیزیکی و انرژیایی انتخاب‌های ماست. انتخاب‌های منفی شرایطی را ایجاد می‌کند که تکرار می‌شوند تا به ما بیاموزد چگونه گزینه‌های مثبتی انتخاب کنیم. هنگامی که درس خود را یاد بگیریم و گزینه‌های مثبت و صحیحی انتخاب کنیم، شرایط دیگر تکرار نمی‌شوند؛

ذهن آگاه قادر است بدون متحمل شدن رنج جسم فیزیکی، روح را آزاد کند. این انتخاب در دسترس همه است.

عدم توازن میان قلب و مغز، انسان‌ها را به اعتیاد می‌کشاند. از نظر انرژی هرگونه رفتاری ناشی از ترس از رشد درونی، نوعی اعتیاد محسوب می‌شود. برای مثال حتی رفتارهای سالم از قبیل عبادت یا ورزش، درصورتی‌که جهت احتراز از درد و رنج یا بصیرت شخصی صورت گیرند، می‌توانند اعتیاد محسوب شوند.

به خود پاداش دادن با سفرهای متعدد و اسباب‌بازی‌های جورواجور، عشق چاکرای سوم است؛ استفاده از خوشی‌های فیزیکی/ مادی جهت قدرشناسی از خود. درحالی‌که چنین پاداش‌هایی لذت‌بخش هستند، می‌توانند مانع از تماس ما با تحریک‌ها و احساس‌های عمیق‌تر قلبی شوند

توانایی به دست آوردن رهنمودهای شهودی از روح خود بر پایۀ حسی قوی نسبت به «خود» و احترام به آن خود است.

«چیزی که به او ایمان دارم، چیست یا کیست؟» یا «روح خود را به دست‌های که سپرده‌ام؟»

قدرتی که به جسم، ذهن و قلب ما نیرو می‌بخشد، از دی‌ان‌ای ما نشئت نگرفته است، بلکه ریشه در مبدأ الهی دارد. حقیقت به همین سادگی و جاودانگی است

برای موفقیت در یک درمان جایگزین، بیمار می‌بایست برداشت و فرایافتی درونی از قدرت، توانایی تولید انرژی درونی و اندوخته و ذخیرۀ احساسی کسب کند؛ از جمله باور و اعتقاد به استغنای فردی و بی‌نیازی به غیر

هر یک از ما هدیۀ ویژه‌ای داریم که به این زندگی اهدا می‌کنیم و ناگزیر به آن مسیر هدایت می‌شویم. نادیده گرفتن هدف زندگی غیرممکن است.

هدف ما در زندگی دنیوی این است که از توهم‌های خود پا فراتر گذاریم و به قدرت فطری روح خود پی ببریم. ما در مقابل آنچه خلق می‌کنیم، مسئولیم و در نتیجه باید یاد بگیریم همراه عشق و خرد عمل کنیم و بیندیشیم و در زندگی همواره در خدمت دیگران باشیم.

بسیاری برای یافتن راه خود تلاش می‌کنند و در آن حالت انتظار لازم و درعین‌حال گیج‌کننده به‌سر می‌برند. بخشی از وجود آن‌ها راغب است به ارادۀ الهی اجازه دهد زندگی‌شان را هدایت کند، با وجود این وحشت دارند تمامی راحتی و آسایش مادی که عملاً تسلیم آن شده‌اند را از دست بدهند. در نتیجه تا زمانی که قدرت کافی به دست آورند تا آن ترس را رها کنند و حقیقت عمیق‌تر «همه چیز به‌خوبی پیش خواهد رفت؛ شاید نه خوب به تعبیر و تفسیر ما، بلکه قطعاً به تعبیر خداوند» را با آغوش باز بپذیرند، در یک حالت انتظار نگاه داشته می‌شوند.

همان‌گونه که ما در لحظۀ مشخصی به دنیا می‌آییم تا انرژی‌مان به کرۀ خاک وارد شود، برای ترک این کره نیز لحظۀ معینی برایمان مقرر گردیده است. استادم بیمار نبود. او به کمال رسیده بود. قرار نیست در رنج و بیماری چشم از جهان فرو بندیم. ذهن آگاه قادر است بدون متحمل شدن رنج جسم فیزیکی، روح را آزاد کند.

بسط آگاهی، مثلاً از طریق مراقبه، به‌عنوان تضمینی در برابر بیماری جسمی، برداشت نادرستی از هدف آن است. هدف از آگاهی، تسلط بر جسم مادی نیست، بلکه تسلط بر روح است. دنیای مادی و جسم مادی در طول مسیر به‌عنوان آموزگار خدمت می‌کنند.

مفهوم انفصال این است: درک اینکه هیچ فرد یا گروهی نمی‌تواند مسیر زندگی شما را مشخص کند. ازاین‌رو هنگامی که تغییری در زندگی‌تان رخ می‌دهد، به این دلیل است که پویایی بزرگ‌تری شما را به حرکت درمی‌آورد. ممکن است به نظر برسد گروهی علیه شما توطئه کرده‌اند تا شغل خود را از دست بدهید، ولی این خیال باطلی بیش نیست. اگر تصمیم دارید چنین توهمی را باور کنید، شاید تا آخر عمر اسیر آن بمانید؛ اما اگر زمان مناسبی برای تغییر شرایطتان نباشد، توطئه راه به جایی نمی‌برد و این حقیقت برتر تغییر زندگی است و بینش نمادین همراه با انفصال ذهنی به شما امکان مشاهدۀ آن را می‌دهد.