بریده‌هایی از کتاب آناتومی روح

فرایند معالجه، منفعلانه و دستخوش عامل خارجی است؛ به این معنی که بیمار متمایل است به‌جای مبارزۀ فعالانه با بیماری و باز پس گرفتن سلامتی‌اش، اختیار خود را به دست پزشک و معالجۀ تجویز شده بسپارد. از سوی دیگر، درمان و شفا فرایندی جدی، پویا و درونی است که شامل کندوکاو و رسیدگی به رفتارها و نگرش‌ها، خاطره‌ها و باورها و طلب رهایی از تمامی الگوهای منفی است که مانع بهبودی کامل احساسی و روحی می‌شود.

بعضی از افکار دقیق‌تر هستند و برخی ناخودآگاه به ذهنتان خطور می‌کنند. بسیاری از آن‌ها بی‌معنی و مهمل هستند و مانند نسیمی که از توری سیمی عبور می‌کند، از جسمتان می‌گذرند و توجه آگاهانه‌ای طلب نمی‌کنند و تأثیر آن‌ها بر سلامتی شما بسیار ناچیز است. بااین‌حال هر تفکر آگاهانه و بسیاری از افکار ناخودآگاه واکنشی جسمی تولید می‌کنند.

زندگی بعضی اوقات رنج‌آور است و ما به شکلی عمیق باید با درد و رنجی که زندگی به وجود می‌آورد روبرو شویم.

برای مثال، افرادی که با مشکل‌های قلبی به من مراجعه می‌کنند، بر اثر تجربه هایی در زندگی، عشق و صمیمیت را از زندگی خود حذف کرده‌اند؛ افرادی که کمر درد مختصری دارند، در رابطه با مسائل مالی نگرانی‌های شدید داشته‌اند؛ افرادی که به سرطان مبتلا می‌شوند، غالباً پیوندی حل نشده با گذشته، کسب‌وکاری ناتمام و مشکل‌های عاطفی را تجربه کرده‌اند و افرادی که اختلال‌های خونی دارند، با افراد خانوادۀ خود کشمکش‌های دیرینه و ریشه‌ای داشته‌اند.

تهدید‌های بلایای جهانی ما را مجبور به ایجاد سیاست وحدت می‌کند، همان‌طور که فردی که با یک بیماری جدی روبرو است، باید تمام قدرت‌های بدن خود و زندگی‌اش را متحد سازد تا زنده بماند. ما به پایان اندیشۀ قدرت «تفرقه بینداز و حکومت کن» رسیده‌ایم و این اندیشه جای خود را به تلاش در جهت اتحاد قدرت‌ملت‌های مختلف می‌دهد تا بشریت بقا یابد و به سلامت به هزارۀ بعدی پا بگذارد.

مرگ، دشمن ما نیست؛ ترس از آن دشمن ماست.

گاهی عمل به عشق، عبارت است از خودداری از قضاوت در مورد دیگران و خود.

کودک آسیب‌دیده خداوند را از سامانۀ جزا و پاداش با توضیحاتی برای تمامی تجربه‌های تلخ و رنج‌آور که از منطق انسانی نشئت می‌گیرد، مشاهده می‌کند. کودک آسیب‌دیده درک نمی‌کند که در دل همۀ تجربه‌های هرچقدر دردناک، بصیرتی معنوی نهفته است. مادامی‌که مانند کودکی آسیب‌دیده فکر می‌کنیم، عشقی مشروط همراه با ترس فراوان برای از دست دادن را تجربه می‌نماییم.

خود دوستی یعنی به اندازۀ کافی به خود اهمیت دهیم تا در گذشتۀ خود اطرافیان را مورد بخشش قرار دهیم و در نتیجه زخم‌ها دیگر به ما آسیب نرسانند؛ زیرا زخم‌های ما، افرادی که به ما آسیب رسانده‌اند را آزار نمی‌دهند، بلکه تنها به خودمان آسیب می‌رسانند.

خود دوستی به‌عنوان چالش چاکرای چهارم به این معنی است که برای شنیدن پیام‌های احساسی قلب و رهنمود‌های معنوی، شهامت کافی داشته باشیم. کهن‌الگویی که قلب غالباً ما را به درمان آن هدایت می‌کند، «کودک آسیب‌دیدۀ درون» است.

«زیارت، عرفان برونگرا است، همان‌گونه که عرفان، زیارت درونگرا است.»

هنگامی که الگوهای اعتقادی را با گروهی از مردم به اشتراک می‌گذاریم، در انرژی و رویدادهای جسمی منتج از آن گروه سهیم می‌شویم و این، تجلی خلاق و نمادین واقعیت مقدس «همه در حکم واحد هستیم» است.

پرورش تلخی، کینه و نفرت در فرهنگ یک جامعه در پیکاری درونی و پی‌درپی انرژی ما را تقلیل می‌برد و مانع می‌شود به قدرت درمان حقیقت مقدس «همه در حکم یک واحد هستیم»، دست بیابیم.

انرژی فرهنگی کشور ما به دلیل نیاز برخی به احساس قدرت داشتن به قیمت کم‌ارزش قلمداد کردن دیگران، تحلیل رفته است. در نتیجه سیستم ایمنی ما دچار معضل‌هایی شده است.

اقتصاد کشور امریکا در اکتبر سال ۱۹۲۹ سقوط کرد و رکود و افسردگی بزرگ آغاز شد و همگان را تحت تأثیر قرار داد. روزنامه‌نگارها، سیاستمداران، مدیران اجرایی و کارمندان تجارت و زن‌ها و مردها در توصیف حال و روز مردم امریکا گفتند این فاجعۀ اقتصادی آن‌ها را «فلج» و زمین‌گیر کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۳۰ بیماری همه‌گیر فلج اطفال ظاهر شد که به‌صورت نمادین روح فلج شدۀ ملتی در قالب یک جامعه را نشان می‌دهد. کسانی که احساس می‌کردند بیشتر از بقیه از لحاظ اقتصادی فلج شده‌اند یا ورشکستگی را شخصاً تجربه کرده بودند یا صرفاً دچار وحشت شده بودند، به‌شدت مستعد ابتلا به این ویروس بودند. از آنجا که کودکان، انرژی قبیلۀ خود را جذب می‌کنند، کودکان امریکایی نیز مستعد به ابتلا به این بیماری ویروسی ناشی از رکود اقتصادی شدند. «همه در حکم واحد هستیم»، پس هنگامی که کل قبیله مبتلا به ترس می‌شوند، آن انرژی به کودکان جامعه نیز انتقال می‌یابد.

احساساتی چون خشم و عصبانیت از لحاظ جسمی در منطقۀ زیر کمربند به ما صدمه می‌زنند، درحالی‌که احساساتی از قبیل غم بیان نشده با بیماری در منطقۀ بالای کمربند همراه است. برای مثال، احساس اصلی در پشت توده‌ها و سرطان سینه، عذاب، غم و مسائل عاطفی تمام نشده، عموماً مرتبط با مهرورزی است. گرچه مهرورزی با سلامت روابط مرتبط است و روابط اساساً مسائل چاکرای اول و دوم است.

از نظر طراحی الهی‌مان غیرطبیعی است اجازه دهیم افکارمان در درازمدت در گذشته زنده بمانند. چنین عدم تعادلی، پیچیدگی زمانی ایجاد می‌کند که توانایی زندگی کردن در زمان حال و دریافت روزانۀ رهنمودهای معنوی را مختل می‌سازد. درصورتی‌که صرفاً در کشف نقاط ابهام دیروز متمرکز شویم، این رهنمودها هیچ مفهومی برایمان نخواهند داشت. اگر به‌طور کامل در زمان حال زندگی کنیم، ابهام‌های دیروز به‌تدریج گره‌گشایی خواهند شد.