بریده‌هایی از کتاب آناتومی روح

قضاوت، یک خطای معنوی است

اهمیتی ندارد به چه کاری اشتغال داریم؛ درمانگر، والد، دانشمند، کشاورز یا دوستی خوب، ما می‌توانیم همانند یک رگ، انرژی الهی را منتقل سازیم.

بخشش به این معنی نیست که به فردی که به شما صدمه زده است، بگویید: «مشکلی نیست» که کم‌وبیش اکثر مردم چنین برداشتی از آن دارند. بلکه گذشت یک عمل پیچیده و آگاهانه است، عملی که روح و روان را از نیاز به انتقام و مشاهدۀ خود در جایگاه قربانی رهایی می‌بخشد. گذشت، فراتر از خلاصی از سرزنش کردن افرادی که به ما آسیب رسانده‌اند، رهایی از کنترلی است که احساس قربانی شدن بر روانمان ایجاد کرده است. رهایی که گذشت به وجود می‌آورد، گذری است به آگاهی برتر، نه‌فقط در تئوری، بلکه از نظر انرژی و بیولوژیکی. در واقع پیامد یک بخشش واقعی، هم‌مرز با معجزه و اعجاز است.

هنگامی که با کوته‌فکری مواجه می‌شوی، وظیفه‌ات این است که بخشی از نور باشی و دیگران را حمایت کنی و در برابر کسانی که تفکر‌های منفی دارند، ایستادگی کنی.

عبادت آگاهانه یا ناخودآگاه ما برای شناخت بی‌واسطۀ خداوند، چیزی شبیه این درخواست است: دیگر نه می‌خواهم به دست یک جمع حمایت شوم و نه آرزو دارم برای دریافت رهنمود‌های خود یک میانجی داشته باشم. اکنون از تو می‌خواهم مستقیم به زندگی‌ام راه بیابی و هر سدی را در زندگی، اعم از شخص، مکان یا شغل که در توانایی من در ایجاد اتحادی نزدیک با تو اختلال ایجاد می‌کند، از سر راه برداری.»

همواره تا زمانی که فرد به سطح تازۀ حقیقت خو بگیرد، تغییر در سطح آگاهی، شامل یک دوره انزوا و تنهایی است و بعد همیشه همراهان تازه‌ای یافت می‌شوند. هیچ کس در درازمدت تنها نمی‌ماند.

کارما، پیامد‌های فیزیکی و انرژیایی انتخاب‌های ماست. انتخاب‌های منفی شرایطی را ایجاد می‌کند که تکرار می‌شوند تا به ما بیاموزد چگونه گزینه‌های مثبتی انتخاب کنیم. هنگامی که درس خود را یاد بگیریم و گزینه‌های مثبت و صحیحی انتخاب کنیم، شرایط دیگر تکرار نمی‌شوند؛

ذهن آگاه قادر است بدون متحمل شدن رنج جسم فیزیکی، روح را آزاد کند. این انتخاب در دسترس همه است.

عدم توازن میان قلب و مغز، انسان‌ها را به اعتیاد می‌کشاند. از نظر انرژی هرگونه رفتاری ناشی از ترس از رشد درونی، نوعی اعتیاد محسوب می‌شود. برای مثال حتی رفتارهای سالم از قبیل عبادت یا ورزش، درصورتی‌که جهت احتراز از درد و رنج یا بصیرت شخصی صورت گیرند، می‌توانند اعتیاد محسوب شوند.

به خود پاداش دادن با سفرهای متعدد و اسباب‌بازی‌های جورواجور، عشق چاکرای سوم است؛ استفاده از خوشی‌های فیزیکی/ مادی جهت قدرشناسی از خود. درحالی‌که چنین پاداش‌هایی لذت‌بخش هستند، می‌توانند مانع از تماس ما با تحریک‌ها و احساس‌های عمیق‌تر قلبی شوند