بریده‌هایی از کتاب پادزهر

می‌توان با برهان و استدلال نشان داد که اگر بسیاری از ما و همچنین بسیاری از شرکت‌هایی که در آن کار می‌کنیم، زمان کمتری را به هدف‌گذاری اختصاص دهیم و به طور کلی با شدت کمتری به برنامه‌ریزی برای دست‌یافتن به نتایجی خاص در آینده بپردازیم، به نتیجهٔ بهتری می‌رسیم.

شواهد نشان می‌دهد خالی‌کردن خشم خود بر سر دیگران یا وسایل خانه، خشم را از بین نمی‌برد و تصویرسازی فکری اهداف، احتمال دستیابی به آن‌ها را افزایش نمی‌دهد.

بسیار شده وقتی تلاش می‌کنیم اتفاقی نیفتد، در نهایت دقیقاً همان اتفاق رخ می‌دهد، گویی آهن‌ربایی است که ما را به خود جذب می‌کند. وگنر از این پدیده با عنوان «خطای دقیقاً خارج از انتظار» یاد می‌کند و توضیح می‌دهد: «این خطا زمانی رخ می‌دهد که موفق می‌شویم دقیقاً اشتباه‌ترین کار ممکن را انجام دهیم؛ اشتباهی چنان واضح که از پیش بدان فکر کرده و تصمیم می‌گیریم نگذاریم به‌هیچ‌وجه رخ دهد

پی می‌بریم [نه‌تنها] هیچ امنیتی وجود ندارد، [و] خود جست‌وجوی امنیت دردآور است، [بلکه]‌ هنگامی که تصور می‌کنیم آن را به دست آورده‌ایم، می‌بینیم آن را دوست نداریم

اگر بخواهید از تمام چیزهای منفی محافظت شوید، ناچار باید از چیزهای مثبت هم محافظت شوید و پس از آن متوجه خواهید شد که این حفاظت‌ها اصلاً مطلوب نیست.

«انسان‌بودن مستلزم نوعی پذیرش جهان است، توانایی اعتمادکردن به چیزهای نامعلومی که از کنترل ما خارج است، چیزهایی که می‌تواند ما را در موقعیت‌های بسیار خطرناکی که به‌هیچ‌وجه تقصیر ما نیست، به ورطهٔ نابودی بکشاند. این امر اصل بسیار مهمی از زندگی اخلاقی را نشان می‌دهد: این نوع زندگی بر مبنای اعتماد به عدم‌قطعیت و پذیرش روبه‌روشدن با سختی‌ها و مشکلات قرار دارد. این زندگی بیشتر به یک گیاه شباهت دارد تا یک جواهر: چیزی که شکننده است، اما نمی‌توان زیبایی منحصربه‌فردش را از شکنندگی‌اش جدا کرد.»(۱۷)

آیا بعد از آنکه تصمیم خود را گرفتید، آن احساس بد کاهش یافت؟ اگر چنین باشد، این امر می‌تواند به احتمالی مشکل‌آفرین اشاره داشته باشد: انگیزهٔ اصلی شما برای گرفتن آن تصمیم ملاحظهٔ مناسب‌بودن آن برای شما نبوده، بلکه صرفاً نیاز فوری به رهاشدن از احساسات شک و تردید بوده است.

مارکوس اورلیوس اندرز می‌دهد: «خیار تلخ است؟ آن را نخور. خاربنی سر راهت قرار گرفته؟ از کنارش بگذر. این اقدام‌ها کافی است. نیازی نیست بپرسی "اصلاً چرا این چیزها در جهان وجود دارد؟"»(۱۳)

به گفتهٔ مارکوس اورلیوس «دائماً جهان را یک وجود زنده بدان، وجودی که یک ذات و روح دارد. هر اتفاقی که می‌افتد، همان‌طور که باید می‌افتد».

آرامش، حاصل جایگزین‌کردن قضاوت‌های غیرمنطقی با قضاوت‌های منطقی است و تأمل بر بدترین پیامدهای ممکن یا همان «اندیشیدن به شرور»، بهترین راه برای دستیابی به این آرامش است.

دوست‌داشتن یعنی به آغوش آسیب‌پذیری رفتن. دوست داشته باش و قلبت به درد می‌آید و گاه می‌شکند. اگر می‌خواهی از آن محافظت کنی، نباید به هیچ‌کس دل ببندی، حتی یک حیوان.

«برای بدبختی هزار راه وجود داره، اما آسودگی فقط از یه راه ممکنه، اینکه دائم به دنبال شادی نگردی.

از دیدگاه بودایی دردکشیدن محتوم است، اما رنج‌بردن اختیاری است؛ رنج حاصل دلبستگی‌های ماست و دلبستگی‌ها تجسم تلاش ما برای انکار این حقیقت غیرقابل‌انکار است که همه‌چیز گذراست

«وقتی سعی می‌کنی روی سطح آب باقی بمانی، غرق می‌شوی؛ اما وقتی سعی کنی غرق شوی، شناور باقی می‌مانی.» و «حس ناامنی نتیجهٔ تلاش برای رسیدن به امنیت است.»(۱۱) هاکسلی بر این باور است که «هرچقدر با ارادهٔ آگاهانه برای انجام کاری یا دستیابی به چیزی تلاش کنیم، موفقیت کمتری به دست می‌آوریم».

«حقیقتی که بسیاری از مردم هرگز درک نمی‌کنند این است که هرچقدر بیشتر از رنج دوری کنیم، بیشتر رنج می‌بریم، زیرا چیزهای کوچک و کم‌اهمیت‌تر، به تناسب ترس‌مان از درد و رنج، شروع به شکنجه‌مان می‌کنند.»

هنگامی که یاد بگیریم احساسات‌مان را بپذیریم، متوجه می‌شویم بدون تغییر وضعیت احساسی هم قادر به اقدام هستیم.» می‌توانیم ترس را حس کنیم و در عین حال کار را انجام دهیم.

هنگامی که در غیاب اهدافِ دقیقاً مشخص، پروژه‌ای -از جمله خود پروژهٔ زندگی- را پی می‌گیرید، از این مهارت استفاده کرده‌اید؛ وقتی شهامت بررسی و واکاوی شکست‌های‌تان را دارید، وقتی تلاش برای حذف احساس ناامنی را متوقف می‌کنید یا هنگامی که تکنیک‌های «انگیزشی» را کنار می‌گذارید و در عوض بر انجام و به‌پایان‌رساندن کارها تمرکز می‌کنید.

بهتر است که این نوع تعمیم‌ها را به طور کلی دور بیندازیم. در عوض شاید بهتر باشد به هریک از اعمال خود نمرهٔ خوب یا بد بدهید. تصمیم بگیرید تا آنجا که ممکن است کارهای خوب و کمترین کارهای بد را انجام دهید. ولی وارد هزارتوی خود نشوید.

در عوضِ یافتن راه‌هایی برای حل مشکلات خود در آینده، طرح این پرسش که آیا هم‌اکنون مشکلی را تجربه می‌کنید یا خیر، می‌تواند بسیار روشنگر باشد.

راه خروج از این تله، متوقف‌کردن تفکر نیست -تولی قبول دارد که تفکر بسیار سودمند است- بلکه منفصل‌کردن هویت از افکار است: افکارت را همان خودت در نظر نگیری یا به قول عنوان یک فصل از کتاب نیروی حال پی ببری که «تو ذهنت نیستی».