بریده‌هایی از کتاب سروده‌های عارفانه و عاشقانه جبران خلیل جبران

سالها باید بر انسان بگذرد تا دریابد تنهاست

اگر گیاهان یقین دارند که بهار خواهد آمد، چرا ما، انسان ها، باور نداریم که روزی خواهیم توانست به هر آنچه می‌خواهیم، دست یابیم؟

من حذر می‌کنم از کسانی که بی شرمی را شجاعت می‌دانند و نرمی و مهربانی را ترس، و از کسانی که پرحرفی را دانایی، و سکوت را نادانی می‌پندارند.

آیا می‌پذیری قلبی را که عشق می‌ورزد اما هرگز اظهار نمی‌کند؟

آنان که ما را می‌فهمند چیزی در وجودمان به اسارت می‌برند.

به من گفتی: زیبایی‌های بسیاری در تو می‌بینم، چون می‌توانی رنج ببری.

کجایی‌ای محبوب من؟ آه، چه بزرگ است عشق! و چه بی مقدارم من!

_ برادرم! تو انسانی و این برای دوست داشتنت کافی ست.

من با زندگی، حسابی دارم که هنوز به آن رسیدگی نکرده ام.

دوستان، مرا واگذارید، تنهایم بگذارید وآرام و بی صدا دور شوید