بریده‌هایی از کتاب بینهایت (جلد اول)

لذّت‌های بدن یا به تعبیری لذّت‌های دنیوی از جهت زمان محدود بوده و در همین عمر کوتاه دنیا خلاصه می‌شود و چون انسان از دنیا برود، این لذّت‌ها هم پایان می‌پذیرد. علاوه بر اینکه لذات دنیوی همواره همراه با درد و رنج‌های فراوان است، دنیا به‌سان آب شوری است که هرچه انسان از آن بنوشد بیشتر تشنه می‌شود.

بنابراین با فهم توحید و جا گرفتن آن در قلب و دل ریشه همه رنج‌ها از بین می‌رود و اگر هم کسی به شکل کامل توحید را نیافت به هر قدر که به آن نزدیک شده و از تعلّقات رنگارنگ فاصله گیرد، به همان مقدار از رنج‌ها دور شده و به آرامش نزدیک می‌گردد.

کسی که در زندگی همیشه به دنبال اوست و عالم را نیز در دست قدرت او مشاهده می‌نماید، هر مصیبت و بلایی هم به او برسد، برایش شیرین است چون آن را از جانب محبوب و معشوق خود می‌بیند و می‌داند که از سر لطف و خیر بوده است و وسیله‌ای برای رسیدن به آرامشی بیشتر و انسی برتر با پروردگار است.

همه دانشمندان در یک بحث علمی برای رد نظر مقابل دلیلی بر نظر خود می‌آورند و با آن اثبات می‌کنند که نظر مقابل غلط است یعنی پذیرفته‌اند که یک نظریه واحد نمی‌تواند هم درست و هم غلط باشد و این به معنای پذیرش ناخودآگاه اصل اجتماع نقیضین است.

همه علوم بشری حتی علوم طبیعی (فیزیک، شیمی و زیست) فراتر از حس نیاز به نوعی تجربه و تفکّر دارد. زیرا علم از مسائل کلی صحبت می‌کند و حس فقط با امور جزئی در ارتباط است و این تفکّر است که انسان را از مشاهده جزئیات به قانون کلی می‌رساند. پس باید بپذیریم ورای حس چیز دیگری هم هست که قابل اعتماد بوده و به وسیله آن قضایای کلی مورد استفاده در دانش‌ها به دست می‌آید.

تفکّر «کشف کردن علوم جدید بر اساس کنار هم‌نهادن آگاهی‌ها و علوم قبلی» است