بریده‌هایی از کتاب رجزمویه

اوج می‌خواهم، اما در این شهر جاده‌ای جز تنزّل ندارند از تو می‌پرسم، ای قلّۀ دور! هیچ این درّه‌ها پُل ندارند؟

۲۳ بر ساحلِ شکافته پهلو گرفته‌بود ماهی که از ادامۀ شب رو گرفته‌بود آرامشی عجیب در اندامِ سرو بود گویا تنش به زخمِ تبر خو گرفته‌بود دستی به دستگیرۀ دروازۀ بهشت دستی دگر بر آتشِ پهلو گرفته‌بود برخاست رو به سمتِ بهاری که رفته‌بود آهو عجیب بوی پرستو گرفته‌بود آن شب چگونه مرگ به بانو جواز داد؟ او که همیشه اذن ز بانو گرفته بود پشتِ زمین شکست؛ خدا گریه‌اش گرفت وقتی علی دو دست به زانو گرفته‌بود

تاریک و سرد، مثل زمین، آسمان‌مان این‌گونه شد به لطف شما داستان‌مان دل‌خوش به قصّه‌های قدیمی، نشسته‌ایم تا از غبار سربرسد قهرمان‌مان فریادها به ناله و نفرین کشید و باز فرسود در غبارِ غریبی فغان‌مان تا آمدیم از تو بگوییم، دوستان دادند گوش‌های کری را نشان‌مان حالا بدون اسم تو محصور مانده‌است در چارچوب بستۀ دنیا جهان‌مان

تهران چه بود و چیست؟ دهی در تیولِ ری این آبروی توست که تهران گرفته‌است بویی اگر ز نام خدا دارد این دیار بی‌شک ز باغِ فیضِ تو سامان گرفته‌است یا سیّدالکریم! نگاه عنایتی تهران تو را دو دست به دامان گرفته‌است از تشنگانِ شهرِ فراموش یاد کن تا بشنویم باز که باران گرفته‌است

از صبح‌گاهِ آینه، از ابتدای عشق از انتهای خویشتن آغاز می‌شویم آرام در قلمروِ شب رخنه می‌کنیم همپای صبح دفعتاً آغاز می‌شویم ققنوس‌وار آتش‌مان می‌زنند و باز از لابه‌لای سوختن آغاز می‌شویم

یک پنجره میان دو دیوار سهم ماست پرواز ـ این وظیفۀ دشوار ـ سهم ماست یک چارچوب تازه برای رها شدن از شیوۀ مداومِ تکرار سهم ماست

بازگشتن نیست در قاموسِ پیش‌آهنگ‌ها هرچه باداباد، پیش آیید، ای خرسنگ‌ها! پشت سر می‌مانمت، ای اتّفاقِ پیش‌رو! کمتر از ذرعی‌ست زیر گام من فرسنگ‌ها

با زبانی سوخته در وحشتِ کابوس‌ها قصّه از خورشید می‌بافیم ما فانوس‌ها

دیری‌ست گرد خویش می‌گردیم در چرخۀ تقدیرِ دیرینی دیری‌ست گرد خویش می‌گردیم، هر دور امّا بر مداری نو

امروز نه، فردا ولی شاید در آسمان گل می‌کند خورشید تقویم‌های کهنه می‌پوسند، در باغ می‌پیچد بهاری نو فردای باران برق می‌بارد بر تخت دیو و تاج دقیانوس ـ امشب ولی... برخیز بگریزیم هر یک به کنجِ کورِ غاری نو