بریده‌هایی از کتاب کوهستان

حالا می‌توانم دوباره بیایم تا در قلبم، خنجر فروکنی و خونِ فقیر من را بر برف‌ها بپاشی.

امروز زیبایم همان‌قدر که چهره در دم مرگ زیباست

گویی که حلقه‌های دود از حنجره‌ام بیرون بزند غولی در درون داشته باشم و نام من آه باشد.

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.