بریده‌هایی از کتاب کوهستان

سرانجام همدیگر را می‌بخشیم و آهسته می‌گوییم: تمام شد! این زندگیِ طولانی تمام شد!

به ما رحم کن که اشکال گوناگون غم‌ایم و آن‌چه در چهره‌مان به شهادت رسیده شکل معمول سعادت است.

بیهوده در خیالات خود گشتن و بیهودگی و تشویش را از خانه بردن و به خانه برگرداندن این‌ها گلوی آدم را می‌فشارد.

و چگونه باور کنم این زن که در برابرم ایستاده یک ساعت شنی نیست؟ این زن که هربار خودش را برمی‌گرداند و فرصتی دوباره به من می‌دهد.

شب همه‌چیز را تشدید می‌کند از پنجره به اتاقت می‌آید و اندام‌های حیاتی‌ات را جابه‌جا می‌کند. چه می‌کنی؟ صبح که از خواب برمی‌خیزی چه می‌کنی؟ با تنهایی گم‌شده‌ات چه می‌کنی؟

می‌خواستم نامرئی باشم در پهنهٔ هستی می‌خواستم تنهایی طولانی‌ام را بردارم و با خود به دشت‌ها ببرم تا آزارمان به دیگران نرسد.

که این سرزمین جز آن‌که نَفَسَت را می‌گیرد عشق را هم از قلبِ تکه‌تکه‌ات می‌گیرد و چیزی جز اندوه و ملال و چیزی جز سرخوردگی دل‌شکستگی و درخودپیچیدگی به تو پس نمی‌دهد.

مرا ببخش عزیزم که این‌گونه استوارم و در نبود تو در هم نمی‌شکنم و در تاریکی این سرزمین در هم نمی‌شکنم.

تنها تپش در چشمان من است؛ آن را هم در آب‌ها فرومی‌برم و خاموش می‌کنم.

در تمامی عمرم عشق را دیدم و سینه‌ام را گشودم؛ گذاشتم که بیاید گذاشتم که برود چون پرنده بود و گذاشتم در دستانم بمیرد حقیقی است عشق.

تمامی دنیا دل من است و دل من هیچ است

در شکست‌ها آدم‌ها بی‌قراری‌های عجیبی دارند؛ یکی ناخن‌هایش را می‌جَوَد یکی پیاده گز می‌کند و یکی با زندگی کنار می‌آید و نامرئی می‌شود. چه خوب است که نیستی و این‌همه ویرانی را نمی‌بینی.

در آغوش عشق تلخ بودم و در این سرزمین تلخم! بر آب‌ها تلخ بودم و بر صخره‌ها تلخم! تنم را می‌شکافم؛ در مکاشفه تلخم و در تن تلخم! دانهٔ بادام است قلبم!

روزی که تو را بوسیدم از جنوب آمده بودم بر دهانم که گوش می‌چسباندی صدای دریا را می‌شنیدی و موج می‌آمد و بر سینه‌ات می‌خورد. آن روزها چیزی جز جزایری پراکنده نبودم و حالا که رفته‌ای مانند درد بی‌امان دندان یکپارچه‌ام؛ این کاری‌ست که عشق با آدمی می‌کند.

می‌دانم! دورم! و نمونهٔ موفقی از تباهی رؤیاهایم. می‌دانم! همه‌چیز علیه من است و قابلیت مبارزه را از دست داده‌ام.

دیوانگی‌ست دوست داشتن دیوانگی‌ست کاشتن یک انگور در گلدان دیوانگی‌ست اما دیوانه‌ایم ما.

عجیب است که آدمی در نبود یک تن که به ساقهٔ پیچک‌ها می‌ماند این‌گونه تقلا می‌کند این‌گونه سنگین است در خود و به اعماق فرومی‌رود.

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.

و آهسته می‌گوییم: تمام شد! این زندگیِ طولانی تمام شد!

آه عزیز! سرانجام می‌میریم ــ در بهار یا زمستان ـ و عناصر کوچک‌مان را به گل‌ها هدیه می‌کنیم و رنج‌ها از ما بیرون می‌روند؛ سرانجام همدیگر را می‌بخشیم