بریده‌هایی از کتاب یونگ‌شناسی کاربردی

در دنیای غرب مشهورترین نماد سطح خزندگان آگاهی در داستان حوا و مار می‌باشد که در انجیل بیان شده است. مار، حوا را متقاعد می‌کند که میوه درخت تشخیص خیر و شر را بخورد. قبل از این‌که حوا آن میوه را بخورد، آدم و حوا مانند حیوانات دیگر در بهشت زندگی می‌کردند. پس از این‌که حوا میوه را خورد، اولین واکنش آدم و حوا این بود که به‌خاطر برهنگی‌شان احساس شرمندگی کردند. خداوند آن‌ها را از بهشت بیرون راند. به‌عبارت دیگر تا هنگامی که مرد و زن ناخودآگاه هستند در بهشت هستند و به‌محض این‌که آن‌ها خودآگاه شدند، شرم وارد این تصویر شد و بهشت ناپدید گشت. نماد این خودآگاهی جدید توسط مار یا همان مغز خزندگان است.

به‌عبارت دیگر ویژگی‌های رؤیاهای انسان دقیقا مطابق با آن چیزی است که از بررسی تاریخچه تکامل مغز به‌دست می‌آوریم. در این تاریخچه این عقیده یونگ، مبنی بر این که رؤیاهای ما می‌توانند به اطلاعاتی دست یابند که فقط در طول زندگی ما کسب نشده‌اند، بلکه در طول زندگی گونه ما به‌دست آمده‌اند

به‌شدت معتقد بود سرانجام باید ریشه دانش در مشاهدات درونی باشد.

یونگ دنیایی را توصیف می‌کند که گرم، زنده و دارای شعور است. در چنین دنیایی هر فرد به فرد دیگر و به تمام جنبه‌های جهان هستی پیوسته است. با این حال هر فرد همچنین یک انسان منحصر به‌فرد است زیرا سرنوشت منحصر به‌فردی دارد، و یونگ این سرنوشت را فردیت می‌نامد، یعنی مسیر رشدی که هر یک از ما در طول زندگی‌مان می‌پیماییم.

به‌خاطر این مادی‌گرایی، ما جدا از یکدیگر زندگی می‌کنیم و با یکدیگر غریبه هستیم. تنهایی و ناامیدی تبدیل به شرایط عادی تمدن غربی و پیشرفته ما شده است. ما درون خودمان گیر کرده‌ایم و ناامیدانه آرزو می‌کنیم که تا اندازه‌ای به شغل، مذهب، فردی دیگر، دنیای پیرامون‌مان و به خودمان احساس وابستگی کنیم. روان‌شناسی یونگ راه خروج از این بن‌بست را به ما نشان می‌دهد. روان‌شناسی یونگ پاسخ کلی نیست، ولی امکان یک جهان‌بینی تازه را فراهم می‌کند.

شخصیتی همه‌جانبه و چندوجهی، به‌جز نور به تاریکی هم نیاز دارد. در غیر این صورت فرد هرگز نمی‌تواند به نقطه ثقل انعطاف که برای حفظ وضعیت تعادل لازم است، دست پیدا کند. این‌گونه نیست که بگوییم در مسائل اخلاقی سخت نگیرید، بلکه مسئله این است که جهت تلاش اخلاقی ما در مرحله یکپارچگی باید متفاوت شود. کارل یونگ

یکپارچگی آنیما و آنیموس در مسیری درونی ما را به چیزی بازمی‌گرداند که به‌نظر ما می‌رسد عجیب و البته شبیه به خودمان است، چیزی که همه وجودمان را دربرگرفته ولی ناشناخته است، مرکز واقعی سرشتی رازآلود که می‌توان ادعا کرد هم با دیوها و هم با الهه‌ها، هم با بلورها و هم با ستاره‌ها نسبتی نزدیک دارد، بدون این‌که باعث شگفتی ما شود و نکوهش ما را برانگیزد. این چیز ادعای همه این‌ها و حتی بیشتر از این‌ها را دارد، ما هیچ چیزی در دسترس نداریم که بتواند منصفانه این ادعاها را رد کند. خردمندانه است که تنها به این ندا گوش بسپاریم. من این مرکز وجود را خویشتن می‌نامم. می‌توان آن را الهه درون ما نیز نامید. کارل یونگ

، ارنست هگل، اظهار کرد که «جهان از طریق یک زنجیره‌ای از تکرارها زایش می‌یابد»

اصولاً فرایند رشد فردیت در روان‌شناسی یونگ، در نیمه دوم زندگی روی می‌دهد. از دیدگاه یونگ ما در نیمه اول زندگی‌مان یک «منِ» سالم را رشد می‌دهیم و بنابراین می‌توانیم در دنیای بیرون عملکرد رضایت‌بخشی داشته باشیم. با آن دستاوردها و تنها اگر آن دستاوردها موفقیت‌آمیز باشند، نیمه دوم زندگی شامل رویگردانی از دنیای بیرونی به منظور یافتن خویشتن‌مان است

جالب است هنوز هم هنگامی که در حال به‌دست آوردن یک خودآگاهی جدید هستیم، که این خودآگاهی با خودآگاهی عادی ما فاصله زیادی دارد، مارها در رؤیاهای ما ظاهر می‌شوند و با خونسردی‌شان بدن ما را به لرزه درمی‌آورند.

یونگ به‌وسیله بررسی دقیق رؤیاهای بیمارانش، به دنیای درونی روان پی برد و سپس آن رؤیاها را به موضوعات مشابهی که در افسانه‌ها، اسطوره‌شناسی، هنر و فرهنگ سراسر دنیا یافته بود ارتباط می‌داد.

مفهوم یونگی ناخودآگاه جمعی نه یک مفهوم فلسفی و نه یک باور مذهبی است؛ بلکه تلاشی هر چند ابتدایی برای ارائه توصیفی دقیق از دنیای درونی روان و رابطه آن با دنیای بیرونی و مادی است.

کتابی که می‌خواهید بخوانید درباره کشف «ناخودآگاه به‌عنوان یک روان عینی و جمعی» توسط یونگ است که او بعدها آن را «ناخودآگاه جمعی» نامید. به این دلیل آن را «جمعی» نامید که شامل الگوهای تصویری و رفتاری بود که توسط یک فرد در زندگی‌اش کسب نمی‌شود، بلکه تمام افراد در تمام زمان‌ها می‌توانند به آن دست یابند؛ و به این دلیل آن را «ناخودآگاه» نامید که از طریق آگاهی هشیار نمی‌توان به آن دست یافت.