بریده‌هایی از کتاب یونگ‌شناسی کاربردی

وقتی ما عاشق می‌شویم، ویژگی‌های مرد یا زن درون‌مان را به کسی فرافکنی می‌کنیم که «قلاب» مناسبی برای آویختن آن ویژگی‌های ما دارد. این فرافکنی همانند فرافکنی سایه خودمان به دیگران است.

ما در نیمه اول زندگی‌مان یک «منِ» سالم را رشد می‌دهیم و بنابراین می‌توانیم در دنیای بیرون عملکرد رضایت‌بخشی داشته باشیم. با آن دستاوردها و تنها اگر آن دستاوردها موفقیت‌آمیز باشند، نیمه دوم زندگی شامل رویگردانی از دنیای بیرونی به منظور یافتن خویشتن‌مان است. برای دستیابی به فردیت باید هر دو مرحله را با موفقیت پشت سر بگذاریم، تا هنگامی که با موفقیت با دنیای بیرون کنار نیاییم، نمی‌توانیم امیدی به یافتن بخش معنوی و ژرف‌تر شخصیت‌مان داشته باشیم. آیا همه ما کسانی را ندیده‌ایم که به‌دلیل ترس از کنار آمدن با میل به بد بودن، به‌طور بیمارگونه‌ای خوب بوده‌اند؟

دنیا فقط برای کسی پوچ است که نمی‌داند چگونه غریزه حیاتش را به‌سوی اشیا و افراد هدایت کند و به آن‌ها حیات و زیبایی دوباره ببخشد. آن گمشده درونی که ما را به جستجو فرا می‌خواند چیزی نیست که در دنیای بیرون گم کرده باشیم، بلکه ناتوانی ما در این است که به آن‌چه در بیرون وجود دارد عشق بورزیم. کارل یونگ

به‌طور خلاصه، مک لوهان ادعا می‌کرد که اختراع ماشین چاپ گوتنبرگ در قرن ۱۵، خودآگاهی را تغییر داد. پیش از این‌که انبوهی از کتاب‌ها در دسترس باشد، صدا بر دنیا حکمرانی می‌کرد؛ پس از آن تصویر قدرت را در دست گرفت. مک لوهان نخستین کسی بود که فهمید چه تفاوت عمده‌ای بین آن دو دنیا ــ دنیای تصویر و صدا ــ وجود دارد. دنیای صدا در یک‌جا متمرکز نیست، بلکه در همه پیرامون ما وجود دارد. صداها از «این‌جا» یا «آن‌جا» یا هر جایی می‌آیند. هر صدایی اهمیت خودش را دارد. مک لوهان معتقد بود که نخستین صداها پژواک صداهای طبیعت و تقلیدی از طبیعت بودند. هر صدایی زنده و جادویی بود.

ما باید ناخودآگاه را از طریق اثری که در رؤیاها و تخیلات ما می‌گذارد مشاهده کنیم. ولی می‌توانیم مدل‌هایی را براساس آن مشاهدات بسازیم، مدل‌هایی که هم ساختار و هم روابط پویای خود را با آگاهی توصیف می‌کنند (دقت کنید که توصیف می‌کنند، درباره آن‌ها توضیح نمی‌دهند) .

درخت‌ها و سنگ‌ها هم حرف می‌زنند) .

آن‌چه ما آن را وجدان فرض می‌کنیم، فقط والدین درونی شده و صدای تمام مراجع قدرتی است که در طول زندگی‌مان شنیده‌ایم. صدای خویشتن، کاملاً متفاوت و قدرت آن از همه آن صداهای والدینی و فردی بیشتر است. آن‌چه به ما توصیه می‌کند کمال نیست، بلکه یکپارچگی است.

در اکثر فرهنگ‌های باستانی، هر الهه تجسم یک صفت شخصیتی بود. مثلاً مارس اسطوره جنگ روم، اسطوره جنگ یونان آریس و اسطوره رعد و برق در نروژ تور نام داشت. در دهه ۱۹۹۰ شخصیت‌های سینمایی مانند سیلوستر استالونه یا آرنولد شوارزینگر، تجسم بهتری برای آن‌گونه قدرت بودند. در اعصار باستانی نماد هوش، حیله و نیرنگ در روم مرکوری، در یونان هرمس و در نروژ لوکی بود. در زمانه ما هنگامی که به نماد هوش، حیله و نیرنگ می‌اندیشیم آیا بیلی کریستال بیشتر به ذهن می‌آید یا ادی مورفی؟ تجسم عشق و زیبایی در روم، ونوس و در یونان آفرودیت بود. بیش از تمام هنرپیشه‌های معروف، مرلین مونرو تجسم این کهن‌الگو بود. اما هنرپیشه‌های زن معاصری که شخصیت کاملاً متفاوتی با او داشتند، مانند جولیا رابرتز و مدونا، در به نمایش گذاشتن جنبه‌های متضاد ونوس و آفرودیت با مرلین مونرو رقابت می‌کنند.

یونگ به‌وسیله بررسی دقیق رؤیاهای بیمارانش، به دنیای درونی روان پی برد و سپس آن رؤیاها را به موضوعات مشابهی که در افسانه‌ها، اسطوره‌شناسی، هنر و فرهنگ سراسر دنیا یافته بود ارتباط می‌داد.

از نظر یونگ رشد خودآگاهی همیشه تلاش متهورانه افرادی است که همانند کسانی نیستند که فکر می‌کنند همه چیز را می‌دانند. هر رشدی در خودآگاهی توده در اثر تلاش تعداد زیادی از این‌گونه افراد رخ می‌دهد.