بریده‌هایی از کتاب قانون جذب و اسلام

جبرئیل نزد پیامبر آمد و گفت: ای رسول خدا! خداوند مرا با هدیه‌ای نزد تو فرستاده که پیش از تو آن را به هیچ‌کس نداده است. رسول خدا| فرمود: آن هدیه چیست؟ جبرائیل گفت: صبر و بهتر از آن... (در پایان گفت یقین) رسول خدا فرمود: بگو که تفسیر یقین چیست؟ گفت: شخصی که یقین دارد برای خدا چنان کار می‌کند که گویی او را می‌بیند

در روایت بالا از پیامبر آمده بود شخصی که به مرتبه یقین نایل شده، برای خدا چنان عمل می‌کند... به عبارت دیگر درجهٔ یقین، عملِ برای خدا را درپی دارد نه عملِ توأم با اطمینان به حصول نتیجه.

قانون جذب، از آن‌جاکه ادعای «قانون» دارد، نتیجه‌گراست و ادعای حصول قطعی نتیجه را دارد؛ در حالی‌که در معارف اسلامی، انسان با دعای خود در پی به کرسی نشاندن خواستهٔ خود نیست و در عالم تزاحم اسباب و علل، منتظرِ دست‌یابی به نتیجه دلخواه نیست، بلکه به آن‌چه خالق مهربان می‌پسندد، رضایت داده و دل خوش می‌کند.

در قانون جذب استجابت به معنای لبیک فوری خدا برای برآورده شدن هوس‌های آدمی است؛ درحالی‌که در نگرش متعالی دین، استجابت یعنی ذخیره ای که خداوند بنا بر مصلحت، برای بندگان خویش مقرر می‌دارد. این ذخیره که همان خیرِ اخروی است، ممکن است همان چیزی باشد که انسان از خداوند طلب کرده و ممکن است خیری باشد که در جهان ابدی به انسان‌های نیکوکار اعطا می‌شود؛ از این رو استجابت دفعی نیست، بلکه تدریجی است.

بنابراین استجابت قطعی است، اما تفسیر مشخصی دارد و از آنجا که خداوند در وعدهٔ خویش تخلف نمی‌کند (ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ)، ممکن است درخواست انسان را در قالب دیگری و یا در زمان دیگری (در این دنیا یا در عالم دیگر) به او تحویل دهد. به عبارتِ دقیق‌تر، آیه بالا اصلِ اجابت را تضمین کرده، نه شکل و کیفیتِ آن را؛ درحالی‌که در قانون جذب ادعا بر سرِ کیفیتِ اجابت است و کیفیت اجابت هم مطابق با تصویرسازی ذهنی صورت می‌پذیرد و آن‌چه در تابلوی کائنات نقاشی شده، صورتِ خارجی مطلوب را تعیین می‌کند.

استجابت تعیینی به این معناست که انسان به هنگام دعا مصداقی را تعیین کرده و خداوند دقیقا مصداق تعیین شده را به انسان اعطا نماید؛ مانند کسی که از خداوند درخواست کرده کم‌تر از صد روز صاحب وسیله نقلیه صفر کیلومتر شود. در متون دینی هیچ تضمینی برای استجابت دعای تعیینی داده نشده است.