بریده‌هایی از کتاب فقط روزهایی که می نویسم

من نمی‌خواستم مینارد جی. کربز بشوم ولی از آن طرف چیز دیگری هم نمی‌خواستم بشوم. این سؤال آزاردهندهٔ دوران کودکی - وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه کاره بشوی؟ - مرا همیشه در بهت و حیرت فرو می‌بُرد.

همه چیزِ پول را دوست داشتم به جز پاشنه ورکشیدن و به دست آوردنش را.

بیشتر ماها می‌خواهیم به قله برسیم اما همه‌مان ارادهٔ صعود نداریم.

همه چیزِ پول را دوست داشتم به جز پاشنه ورکشیدن و به دست آوردنش را.

در انقلاب صنعتی که کوچک‌ترین علائم تمارض، تهدیدی آشکار برای نظام کاپیتالیستی به شمار می رفت، تعبیر تنبلی به عنوان یک گناه سکولار بیشترین قوت را پیدا کرد. کسی که کار نمی‌کرد، تولیدی نداشت و کسی که تولیدی نداشت انگل بود. یا - بی‌تعارف - شورشی و برانداز.

در انقلاب صنعتی که کوچک‌ترین علائم تمارض، تهدیدی آشکار برای نظام کاپیتالیستی به شمار می رفت، تعبیر تنبلی به عنوان یک گناه سکولار بیشترین قوت را پیدا کرد.

بعضی‌ها تنبل به دنیا می‌آیند، بعضی‌ها تنبلی را کسب می‌کنند و بعضی مورد هجوم آن واقع می‌شوند. اما تنبلی از هر کجا که آمده باشد نامشروع است.

سیریل کانولی که مجلهٔ «افق» اش ادبیات انگلیسی را در زمان جنگ جهانی دوم زنده نگه داشت جایی نوشته «دیگران زندگی می‌کنند، من زنده‌ام».

رابرت برتونِ پرتلاش نوشت «من از اندوه می‌نویسم که مشغول باشم و از اندوه حذر کنم.»