بریده‌هایی از کتاب فقط روزهایی که می نویسم

«من از اندوه می‌نویسم که مشغول باشم و از اندوه حذر کنم.»

خلاصه این که می‌شود فکر کرد مزاج‌ها و اخلاط، انسان را تعریف می‌کنند و هم‌زمان هر کس را مسئول زندگی خودش دانست. تناقضی وجود ندارد: مزاج، بنزین است اما باید پا را هم روی پدال گاز فشار داد.

شاید درست‌ترین جواب اصلاً وجود نداشته باشد.

آدم‌های پرانرژی، ممکن است شبیه هم باشند اما تنبل‌ها هر کدام با سرعت‌های مختلف ساز خودشان را می‌زنند.

والتر بنیامین گفته بود که «تحت تأثیر زحل» قدم به این جهان گذاشته‌است؛ «ستاره‌ای که کندترین چرخش را دارد، سیارهٔ تأخیر و وِل‌گشت.»

تنبل‌ها علیل نیستند و می‌توانند کارها را به انجام برسانند، شما زحمت نکشید. ما حمله‌های پرکاری خودمان را داریم؛ انفجارهای هر از گاه مشغولیت و فعالیت که اتفاقاً پربار هم هستند.

تنبلی عمیق، بیشتر از آن که به معنای هیچ‌کاری‌نکردن باشد به معنای تقلا و رنجی است که عملاً برای انجام هر کاری تجربه می‌شود.

بعضی‌ها تنبل به دنیا می‌آیند، بعضی‌ها تنبلی را کسب می‌کنند و بعضی مورد هجوم آن واقع می‌شوند. اما تنبلی از هر کجا که آمده باشد نامشروع است.

جاه‌طلبی بدون انرژی به چه درد می‌خورد؟ چیزی غیر از خیال‌بافی است؟

من نمی‌خواستم مینارد جی. کربز بشوم ولی از آن طرف چیز دیگری هم نمی‌خواستم بشوم. این سؤال آزاردهندهٔ دوران کودکی - وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه کاره بشوی؟ - مرا همیشه در بهت و حیرت فرو می‌بُرد.

همه چیزِ پول را دوست داشتم به جز پاشنه ورکشیدن و به دست آوردنش را.

بیشتر ماها می‌خواهیم به قله برسیم اما همه‌مان ارادهٔ صعود نداریم.

ما نه تنها ارتباط‌مان با دیگری را از دست می‌دهیم بلکه در رابطه با خودمان هم چیزی را گم می‌کنیم. به یک روایت هویت پیشین‌مان، کسی که سابقاً بودیم، حالا دیگر وجود ندارد.

همه چیزِ پول را دوست داشتم به جز پاشنه ورکشیدن و به دست آوردنش را.

در انقلاب صنعتی که کوچک‌ترین علائم تمارض، تهدیدی آشکار برای نظام کاپیتالیستی به شمار می رفت، تعبیر تنبلی به عنوان یک گناه سکولار بیشترین قوت را پیدا کرد. کسی که کار نمی‌کرد، تولیدی نداشت و کسی که تولیدی نداشت انگل بود. یا - بی‌تعارف - شورشی و برانداز.

در انقلاب صنعتی که کوچک‌ترین علائم تمارض، تهدیدی آشکار برای نظام کاپیتالیستی به شمار می رفت، تعبیر تنبلی به عنوان یک گناه سکولار بیشترین قوت را پیدا کرد.

بعضی‌ها تنبل به دنیا می‌آیند، بعضی‌ها تنبلی را کسب می‌کنند و بعضی مورد هجوم آن واقع می‌شوند. اما تنبلی از هر کجا که آمده باشد نامشروع است.

سیریل کانولی که مجلهٔ «افق» اش ادبیات انگلیسی را در زمان جنگ جهانی دوم زنده نگه داشت جایی نوشته «دیگران زندگی می‌کنند، من زنده‌ام».