بریده‌هایی از کتاب لذت کمتر داشتن

تخت شما یک سطح کاربردی است نه دکوری، بنابراین تعداد بالش‌های پرزرق‌وبرق را کاهش دهید. از هتل‌های لوکس یاد بگیرید و تختتان را ساده نگه‌دارید

لی لباس دارید اما چیزی برای پوشیدن ندارید،

کنار هم قرار دادن وسایل مشابه نه‌تنها کمک می‌کند راحت‌تر به آنها دسترسی داشته باشید که حتی مشخص می‌کند از هر وسیله چه تعداد دارید.

تا زمانی که واقعاً نیاز به چیزی ندارید، قدم داخل فروشگاه نگذارید یا وب‌سایت‌های فروش را بالا و پایین نکنید.

اما بی‌نظمی، بی‌نظمی می‌آورد.

مؤثرترین راه برای حفظ نظم آنها این است که به‌طور مرتب به آنها سر بزنیم. قبل از خروج از اتاق یا خاموش کردن لامپ‌ها، میزها، کانتر و کف خانه را بررسی کنید.

ماهاتما گاندی: «ساده زندگی کنید تا شاید دیگران هم بتوانند به‌سادگی زندگی کنند.»

لطفی به ورثهٔ خود بکنید و آنها را مجبور نکنید که بعد از فوت شما در یک خانهٔ پر از وسیله و به‌هم‌ریخته سرگردان شوند.

حقیقت این است که وسایل و محصولات مختلف هرگز ما را تبدیل به کسی که نیستیم نمی‌کند

ساده‌زیستی باوجود رسانه‌ها ساده نیست. تبلیغات مدام این پیام را به ما منتقل می‌کنند که وسایلی که می‌خریم ضامن موفقیتمان هستند. آنها می‌گویند خریدن یک موقعیت بسیار راحت‌تر از به دست آوردنش است. تبلیغات به ما نشان می‌دهند که داشتن وسایل بیشتر باعث خوشحالی بیشتر می‌شود، درحالی‌که برعکس، وسایل بیشتر باعث سردرد بیشتر و بدهی بیشتر می‌شود. خریدن این‌همه وسیله قطعاً به‌نفع یک نفر است اما آن یک نفر ما نیستیم.

این بزرگ‌ترین نکته درمورد داشتن فضای خالی است: باعث می‌شود مواردی (و افرادی) که واقعاً برایمان مهم هستند در مرکز توجه قرار بگیرند

شخصیت ما با وسایلی که داریم تعریف نمی‌شود؛ کارهایی که انجام می‌دهیم، افکار و افرادی که به آنها عشق می‌ورزیم نشان‌دهندهٔ شخصیت ما هستند. با دور ریختن باقی‌ماندهٔ گذشته‌های ناخواسته، تلاش‌های بی‌سرانجام و رؤیاهای نیمه‌کاره، فضا را برای موقعیت‌های تازه و البته واقعی باز خواهیم کرد. وسایل آرمانی باعث می‌شوند نسخهٔ غیرواقعی‌مان ماندگار شود. باید این بی‌نظمی را از بین ببریم تا زمان، انرژی و فضای لازم برای شناخت خودِ واقعی‌مان و توانایی‌های حقیقی‌مان را داشته باشیم.

یاد می‌گیریم که فایدهٔ واقعی وسایلمان را بفهمیم و قدرت و کنترلی که بر ما دارند را تضعیف کنیم و حس آزادیِ «به‌اندازهٔ نیاز داشتن» را تجربه کنیم.

زندگی کوتاه است، بنابراین چرا باید با وسایلی زندگی کنید که خوشحالتان نمی‌کند؟

به زندگی با حداقل وسایل، به‌عنوان یک چالش و به جست‌وجو برای روش‌های ممکن به‌شکل یک سرگرمی نگاه کنید. ممکن است از نتیجهٔ کار غافلگیر شوید!

اگر آگاهانه برای مصرفمان محدودیت تعیین نکنیم آن‌وقت زیر فشار وسایلمان دفن خواهیم شد!

وقتی پول به کارتتان واریز می‌شود اختیارتان را از دست ندهید. درواقع، هیچ وسیله‌ای را بدون سؤال کردن تا جلوی صندوق نبرید. از هر وسیله‌ای که می‌خواهید بخرید بپرسید (البته در ذهنتان!): «آیا تو لیاقت بودن در خانه‌ام را داری؟» «تو چه ارزشی را به خانه‌ام اضافه می‌کنی؟» «آیا قرار است زندگی‌ام را آسان‌تر کنی؟ یا اینکه دردسرهایت بیشتر از فوایدت است؟»«آیا جایی برای نگهداری از تو دارم؟» «آیا در خانه وسیله‌ای ندارم که بتواند همان کاری را برایم انجام دهد که تو قرار است انجام دهی؟» «آیا می‌خواهم تو را برای همیشه یا حداقل برای مدت‌زمانی طولانی نگه‌دارم؟

شخصیت ما با وسایلی که داریم تعریف نمی‌شود؛ کارهایی که انجام می‌دهیم، افکار و افرادی که به آنها عشق می‌ورزیم نشان‌دهندهٔ شخصیت ما هستند.

یا خدای‌ناکرده اگر کلاه فارغ‌التحصیلی‌مان را دور بیندازیم مثل این است که انگار اصلاً فارغ‌التحصیل نشده‌ایم.

تعریف شخصیت توسط وسایل عمیقاً در زندگی‌مان ریشه دوانده است از انتخاب خانه گرفته تا وسایلی که داخلش قرار می‌دهیم. اکثراً با این موضوع موافق هستیم که یک خانهٔ کوچک با حداقل امکانات می‌تواند نیاز ما به داشتن یک سرپناه را برآورده کند (خصوصاً باتوجه‌به شرایط کشورهای جهان سوم). بااین‌حال تبلیغات کاری کرده است که باور کنیم به یک خانهٔ بزرگ با اتاق‌خواب‌هایی برای هریک از فرزندان و آشپزخانه‌ای با تمام امکانات نیاز داریم و درنتیجه تعداد مبلمان، صندلی‌ها، میزها، کارد و چنگال‌ها و سایر وسایل بیشتر و بیشتر می‌شود تا بتوانیم این خانهٔ بزرگ را پر کنیم.