بریده‌هایی از کتاب بیش یادگیری

همهٔ ما انتقاد بی‌فایده و خشن (که به‌طورِ غریزی از آن دوری می‌کنیم) را می‌شناسیم،

نه‌تنها بازخوردی که بیش از حد منفی باشد انگیزهٔ شما را کاهش می‌دهد، بلکه بازخورد بیش از حد مثبت هم همین تأثیر را دارد

وقتی بازخورد به درستی به‌کار نرود می‌تواند روی انگیزه تأثیر منفی داشته باشد.

به بازخوردی (چه مثبت و چه منفی) که حاوی اطلاعات خاصی در جهت پیشرفتشان نیست، واکنش بیش ازحد نشان ندهند. آن‌ها باید دقیقاً بدانند چه بازخوردی واقعاً مفید است و ادامهٔ کار را براساسِ آن تنظیم کنند.

محققان می‌گویند کسی که بازخورد می‌دهد هم می‌تواند مهم باشد؛ بازخوردی که از دوست یا معلم می‌گیرید، جدای از اطلاعات محض دربارهٔ چگونگی تقویت توانایی‌های فرد محرک‌های اجتماعی مهمی را دربردارد.

تشویق نوع رایجی از بازخورد است که معلمان معمولاً استفاده می‌کنند (و دانش‌آموزان لذت می‌برند)، برای یادگیری بیشتر مضر است. وقتی بازخورد با ارزیابی فردی شما از خود آمیخته می‌شود (مثلاً این‌که خیلی باهوشید، یا تنبلید)، معمولاً بر یادگیری تأثیر منفی دارد.

بازخورد زمانی مؤثر است که اطلاعات مفیدی را ارائه دهد؛ اطلاعاتی که باعث یادگیری بیشتر شود. بازخوردی که ایراد کار و چگونگی رفع آن را به شما می‌گوید می‌تواند ابزاری قدرتمند باشد. اما وقتی هدفش آسیب به شخصیت فرد باشد، اغلب نتیجهٔ معکوس خواهد داشت.

بازخورد برای کسب مهارت ضروری است و نقش بسیار برجسته‌ای هم در پروژه‌های بیش‌یادگیری دارد و تصور موفقیت بدون وجود منابع بازخورددهنده سخت است.

بازخورد بیشتر همیشه بهتر نیست. بااین‌حال، آن‌چه اهمیت دارد نوع بازخوردی است که داده می‌شود.

بسیاری از پزشکان عمومی هرچه تجربهٔ بیشتری به‌دست می‌آورند عملکردشان بدتر می‌شود، چراکه دانشی که از دانشکدهٔ پزشکی آموخته‌اند به‌تدریج از بین می‌رود و بازخورد سریعی از درستی تشخیصشان دریافت نمی‌کنند و چه بسا که از این طریق (بازخورد) معمولاً بیشتر یاد می‌گرفتند.

بدون دریافت بازخورد، نتیجه اغلب راکد است؛ یعنی آن مهارت را مدت زمان زیادی به‌کار می‌گیرید، ولی هیچ پیشرفتی نمی‌کنید. گاهی، بازخورد ناکافی می‌تواند منجر به کاهش توانایی‌ها شود

توانایی دریافت بازخورد فوری دربارهٔ عملکرد فرد لازمهٔ اساسی رسیدن به عملکرد ماهرانه است.

ما اغلب از آزمودن خودمان تا قبل از کسب آمادگی پرهیز می‌کنیم، فقط به‌خاطر این‌که رویارویی با آزمون ناخوشایند است.

بنجامین فرانکلین ازطریقِ بازنویسی مقاله‌ها از حافظه‌اش تمرین نویسندگی می‌کرد، ماری سومرویل به هنگام مطالعهٔ شبانه، وقتی شمع نداشت در ذهنش روی مسئله‌ها کار می‌کرد، راجر کریگ سؤالات را بدون این‌که به پاسخ‌ها نگاه کند، تمرین می‌کرد. بازیابی شرط کافی برای ایجاد نبوغ نیست، اما می‌تواند شرط لازم باشد.

وقتی از مراجعه به مرجع خودداری می‌کنید، اطلاعات به‌جایِ این‌که درون مرجع راهنما وجود داشته باشد در ذهنتان ذخیره می‌شود.

روشی که دشوارتر و پرکاربردتر است بازنویسی ایدهٔ اصلی فصل یا بخشی از کتاب به شکل سؤال است. این کار به تفکر بیشتری نیاز دارد و صرفاً افزودن علامت سؤال به یادداشت‌هایی که کلمه‌به‌کلمه نوشته‌اید نیست. به‌نظر من یک قانون مفید این است که خود را محدود به یک سؤال از هر بخشِ متن کنم، بر همین اساس سعی کنم به‌جایِ تمرکز بر جزئیاتی که شاید بعدها چندان به‌کارم نیاید بر بازنویسی و تأیید نکات اصلی تکیه کنم.

یک سازوکار ساده بعد از خواندن بخشی از کتاب یا نشستن در کلاس درس برای به کارگیری بازیابی، نوشتن هر چیزی که به‌یاد می‌آورید روی تکه‌ای کاغذ است. یادآوری آزاد به این شکل اغلب خیلی دشوار است و حتی اگر بلافاصله بعد از خواندن متن سعی کنید مطالبی به‌یادبیاورید باز هم موارد زیادی را از قلم می‌اندازید. بااین‌حال، این دشواری دلیل خوبی برای سودمندبودن این تمرین است. با تلاش برای به‌یاد آوردن نکات و ایده‌های اصلی آن‌ها را بعداً راحت‌تر به خاطر می‌آورید.

مرور سرسری شاید بازدهی چندانی نداشته باشد، اما حداقل واضح است: کتابتان را باز می‌کنید و آن‌قدر مطالب را می‌خوانید تا از حفظ شوید

عاملی که برنامه‌نویس متوسط را از برنامه‌نویس ماهر جدا می‌کند نوع مسئله‌هایی که حل می‌کند نیست، بلکه آگاهی برنامه‌نویس ماهر از روش‌های بسیارِ حل مسئله و انتخاب بهترین راه‌حل برای هر موقعیت است. این نوع وسعت دید در نتیجهٔ تمرین بازیابی به‌دست می‌آید.

این‌که قادر باشید مطالب را جست‌وجو کنید مزیت است، اما اگر در ذهن خود میزان معینی از دانش را نداشته باشید، این جست‌وجو نمی‌تواند در حل مسئله‌های سخت به شما کمک کند.