بریده‌هایی از کتاب ده و ده دقیقه و سی ثانیه

دراز کشیده‌ای در آغوشم و حواست نیست تنم را کنارت جاگذاشته‌ام تا متوجهِ رفتنم نشوی.

باران قسم خورده خیس‌ام کند، پس چتر را نخواهد فهمید! چتر را می‌بندم و می‌دَوم در را پشت‌سرم قفل می‌کنم باران که تعقیبم کرده، کم‌کم نفوذ می‌کند از درز پنجره... از دوش حمام... از چشم‌هایم...

در کلماتم، در فریادهایم و در هرچه از من می‌شنوید، سکوت کرده‌ام لالم، لال! لالی که حرف می‌زند.

تکلیفِ ما با سال‌ها ماه‌ها روزها و ساعت‌ها دقیقاً معلوم است امّا انسان‌های نخستین، _ آن‌ها که برای زمان حتی کلمه‌ای نداشتند _ چگونه پیر می‌شدند؟

از نبودنت خشمگین‌ام امّا چه می‌شود کرد وقتی نیستی؟ سیل در کویر چه‌چیز جز خودش را نابود می‌کند؟

گفت: «ببینم، جایی جنگ شده؟» گفتم: «چطور؟» گفت: «خودم دیدم قطارها پُر می‌روند و خالی برمی‌گردند!» گفتم: «جنگ انسان‌ها را به اشیاء تبدیل می‌کند سربازهایی که با واگن‌های مسافری می‌روند، با واگن‌های باری برمی‌گردند آن‌ها سربه‌راه‌اند، درست مثل قطار! آن‌ها فقط بلدند اگر معشوقه‌ای دارند، او را از پنجرهٔ قطار ببوسند و بروند»

لباسی که از تو مانده بود را شستم و آویختم به پنجره باد، باد کنجکاو می‌خواست بفهمد در آن‌لحظه گلوله‌ها چه‌حسی داشته‌اند؛ عبور می‌کرد از سوراخ‌ها، یاد می‌گرفت قدرتمند می‌شد و به هرجایی از تنم که می‌خورد، پوست را، گوشت را و استخوان‌ها را از هم می‌درید.

قطارهای اسباب‌بازی به‌مراتب از قطارهای واقعی باشعورترند؛ هیچ‌کس را به هیچ جنگی نمی‌برند، مدام به‌جای اول‌شان برمی‌گردند، مدام کاری می‌کنند آدم‌هایی که رفته‌اند، آدم‌های درحالِ برگشتن باشند» گفت: «قطارهایی که مقصدشان جنگ است، مارهای خطرناکی هستند آن‌همه انسان را یک‌جا می‌بلعند و می‌روند، در جایی هضم می‌کنند، برمی‌گردند و بقایای هضم‌نشده را بالا می‌آورند» گفتم: