بریده‌هایی از کتاب کافه زیر دریا

نیمی از عمر را به تمسخر آنچه دیگران به آن اعتقاد دارند می‌گذرانیم و نیمی دیگر را در اعتقاد به آنچه دیگران به تمسخر می‌گیرند.

نیمی از عمر را به تمسخر آنچه دیگران به آن اعتقاد دارند می‌گذرانیم و نیمی دیگر را در اعتقاد به آنچه دیگران به تمسخر می‌گیرند.

مگر حرکت هماهنگ سرهای خواهران دوقلوی سکیا که ردیف اول کلاس نشسته بودند و به علامت تصدیق آنها را رو به پایین تکان می‌دادند. همیشه هرچه معلم می‌گفت آنها تصدیق می‌کردند حتّی اگر می‌گفت: "امروز چقدر هوا گرمه" یا "عجب خرهایی هستید شما دو تا"، آنها باز هم تصدیق می‌کردند.

بی‌عدالتی، آن زمان آزارمان می‌دهد که از آن مستقیماً سودی حاصلمان نشود.

دایناسورها بدون انسان هم خیلی خوب زندگی می‌کردند. اسفناج می‌خوردند، علف می‌خوردند، یا هر چیز دیگری را که گیرشان می‌آمد. احتیاجی هم نداشتند ساعت هفت صبح از خواب بیدار شوند تا بیایند و یک نفر برایشان از ماقبل تاریخ حرف بزند. آنها خودشان خودبه‌خود خوب می‌دانستند که در ماقبل تاریخ‌اند.

تفاهم با هم در هیچ زبانی به اندازه زبان مادری سخت نیست.

دوست‌داشتن، انتظار کشیدن را هم معنا می‌دهد.

بگویید ببینم، جهنم چه‌جور جایی است؟ شما خودتان چه تصوّری ازش دارید؟ قبل از هر چیز، به عقیده من جهنم در شأن هیچ انسانی نیست. در هر حال، من کم و بیش آن را جایی تصوّر می‌کنم که تمام روزها ضیافت آن‌طرفی‌های آب برپاست