بریده‌هایی از کتاب شهربانو: عروس ایرانی پیامبر(ص)

عمرو از این بابت به دل شادمان شد و اگر کسی در حالت او به دقت می‌نگریست هیجان خیالات شیطنت‌آمیز و بدخواهی او را ادراک می‌کرد.

فرزند، اگر فرخ هرمز بخواهد آن صد تن بخواهند و ما و تو بخواهیم شاید چنین گردد. اما دریغ! که نه او، نه سپاه، نه ما، نه تو، و نه هیچ‌کس را درد کشور نیست...

. یک نفر عرب خیلی به زحمت می‌توانست از کوچه و بازار ولایتی بگذرد بدون آن‌که طرف استهزا و تمسخر مردم و کودکان واقع نشود.

در سر در قصرپادشاهی مطربان حاضر شده، نقاره‌کوبان (تبیره گران) دوال را در کف گرفته همگی انتظار زیارت طلعت خورشید را می‌کشیدند تا به آن خداوند نورپاش و پروراننده‌ی هستی‌ها سلام دهند.

جهان را عادت دیرینه این است که با آزادگان دایم به کین است

اینک به تمام خدایان سوگند می‌خورم که در روی زمین ملتی به شجاعت و غیرت و حمیت ایرانی وجود ندارد. اما چه سود که ستاره‌ی بخت این قوم تیره شده وگویی سخن سپهبد بزرگوار رستم که خدایش بیامرزاد وحی الهی بود زیرا می‌فرمود: در روی زمین گروهی بالاتر و والاتر از ایرانیان نخواهی یافت جز آن‌که هر زمان این گروه از دستور دیرین خود که داد و دهش و درستی و مردمی است سر باز پیچد دادار بزرگش کیفری سخت دهد و پادافرهی او را بخشد تا به راه راست بازشود، هم‌چنان که پدر فرزند گمراه خود را گوشمالی می‌دهد و این نیز نشانه‌ی مهربانی اورمزد یکتا است درباره‌ی ایرانیان.

چون بارورتر و پرثمرترین درختان ایرانی از حیث هوش و شجاعت و جوانمردی عبارت از خاندان‌های نجبا هستند، مشغول شدن آن‌ها در جنگ دایمی با اعراب تدریجا از عده‌ی ایشان می‌کاهد و طبقات نجبا را محو خواهد کرد. ملت ایران بعد از این عبارت از تن بی‌مغز و سر خواهد شد و دیگر در آینده برای ما هندیان و سایر همسایگانش خطرناک نخواهد بود. هرگاه نجبای ایرانی بر فرض آن‌که کشته نشوند، مسلمانی برگزینند، فرومایگان با گرانمایگان زناشویی می‌کنند زیرا در آیین مسلمانی اصول طبقه‌بندی نیست، پس دویست سال نخواهد گذشت که از ترکیب اصیل‌زادگان با عامه‌ی مردمان یک نسل نوینی پیدا خواهد شد که هیچ‌یک از مزایا و صفات عالی ایرانیان بزرگ را نخواهد داشت.

در این‌جا کار ایرانیان مانند آن مردی است که با زن و فرزند در کشتی نشسته و دچار گرداب شده است و اکنون باید یکی از آن دو را به آب اندازد تا کشتی سبک‌تر و از گرداب رها شود. ما نیز باید یکی از دو چیز گرامی را فدای دیگری کنیم. یا از میهن و فرمانروایی در خاک خود چشم بپوشیم و به بردگی بیگانه تن بسپاریم تا آتشکده را نگاه داریم و باز هم فرجام کار پدید نیست که آیا آتشکده برپا خواهد ماند یا نه؟ و یا باید آتشکده را فدای ایران کنیم و برای آن‌که خاک پاک ایران را از گزند تازیان نگاه داریم به مسلمانی بگرویم.