بریده‌هایی از کتاب شهربانو: عروس ایرانی پیامبر(ص)

این علی ‌بن ابی‌طالب راستی مردی است که سرچشمه‌ی دانش و بینش و نکوکاری است

آه! راستی زمان خلافت علی (ع) زمانه‌ی فرخندگی و آسایش ایرانیان بود

چون روز بر من روشن است که ایرانیان پس از آن‌که به اسلام گرویدند رشته‌ی کارهای کشور خود را باز خویشتن به دست خواهند گرفت و بلکه بر دیگر کشورها، هم‌نژادان من فرمانروا خواهند شد. زیرا تازیان را نه آن هوش است و نه آن دانش که با ایرانیان برابری توانند کرد. ناگزیر در همه‌ی کارها به رأی و خرد ایشان سر فرود می‌آورند!

به تمام خدایان سوگند می‌خورم که در روی زمین ملتی به شجاعت و غیرت و حمیت ایرانی وجود ندارد

آن‌ها که نهال بدی برنشانده‌اند میوه‌ی تلخش را بچشند

چنان‌که در موضوع ما علی (ع) به خلیفه تذکر داده بود که پیغمبر (ص) با خاندان پادشاهان که اسیر می‌شدند چون بردگان رفتار نمی‌کرد و آنان را آزاد می‌گذاشت

در روی زمین گروهی بالاتر و والاتر از ایرانیان نخواهی یافت جز آن‌که هر زمان این گروه از دستور دیرین خود که داد و دهش و درستی و مردمی است سر باز پیچد دادار بزرگش کیفری سخت دهد و پادافرهی او را بخشد تا به راه راست بازشود

پیشینیان کودک خود را بدان‌سان می‌پرورانیدند که به نام ایران و خوی ایرانیگری ستایش می‌کرد و نژاد ایرانی را پاک‌تر، فرخنده‌تر و هوشمندتر و بزرگوارترین نژادهای آدمیزاده می‌دانست و از این‌که در کشور ایران زاییده شده و در این‌جا زندگی می‌کند خود را سرافراز و خوشبخت می‌دانست

وقتی ایرانی‌ها را می‌دید که حتی از شستن دست و صورت در آب‌های جاری پرهیز می‌کنند و با جدیت هر چه تمام‌تر به حفظ تمیزی و طهارت نهرها و معابر عمومی کوشش می‌کنند، آداب و رویه‌ی رومیان و کثافات شهرهای روم را به خاطر می‌آورد، مابین اخلاق و رویه‌ی آن دو ملت عظیم و دنیا تفاوت بزرگی را مشاهده می‌کرد و میل داشت هر چه بیش‌تر بتواند در پایتخت ایران به سیاحت و تماشا مشغول شود.

یک زمانی شهنشاهان ساسانی خواستند از کیانی‌ها پیروی کنند و همه‌ی دبستان سراهای کشور را زیر نگهبانی یک سالار دانشمند درآورند تا آموزش فرزندان ایران با آرزو و رأی شهنشاهی و به دستور سررشته‌داران دربار انجام پذیرد. از این‌رو همواره یکی از دانشمندان با فرهنگ خود را بزرگ فرمدار (نخست وزیر) به شاهنشاه پیشنهاد می‌کرد و هرگاه پذیرفته می‌شد او را آموزپد نام می‌نهادند و کار همه‌ی دبستان‌های کشوری و لشکری در شهرها به فرمان او پرداخته می‌شد. او دانش و بینش و خوی و روش آموزگاران و استادان را در دبستان‌ها می‌آزمود و اگر آموزگاری را می‌پسندید نگاه می‌داشت وگرنه او را از دبستان‌ها می‌راند مبادا کودکان را خوی بد آموزد و دل و دماغ و جان و روان نونهالان ایرانی را تباه کند.