بریده‌هایی از کتاب آسایش

«اگه توی یه خط مستقیم به راه‌مون ادامه بدیم از این‌جا می‌ریم بیرون.»

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

کنجکاو باش. بیرون برو. به‌موقع بخواب. آب کافی بنوش. از دیافراگم نفس بکش. با خوشحالی غذا بخور. رویهٔ خاص خودت را برای زندگی بساز و آن را زندگی کن. مهربان باش. این را بپذیر که همه تو را دوست نخواهند داشت. از کسانی که دوستت دارند قدردانی کن. توضیح نده. بگذار دسته گل به آب بدهی. خواهان چیزی باش که اکنون داری. یاد بگیر به چیزهایی که سر راه زندگی‌ات قرار می‌گیرند نه بگویی و به چیزهایی که به بهبود زندگی‌ات کمک می‌کنند بله.

جست‌وجوی مداوم معنا و مفهوم زندگی مانند جست‌وجوی معنا و مفهوم نان تُست است. گاهی بهتر است فقط نان تُستت را بخوری.

این‌که یاد بگیری خیس شوی و خوشحال باشی آسان‌تر از این است که یاد بگیری چطور بارش باران را متوقف کنی.

پاستا هیچ ظاهر و اندامی آن‌قدر ارزش ندارد که برای آن از پاستا صرف نظر کنی.

همهٔ ما روی یکدیگر تأثیر می‌گذاریم. همهٔ ما به روش‌های مختلف آشکار و پنهان به هم متصل هستیم، شاید برای همین اتصال است که به نظر می‌رسد یکی از ساده‌ترین و سریع‌ترین راه‌های رسیدن به خوشبختی، خوشحال‌کردن دیگران است. دلیل خیرخواهی خودخواهی است. هیچ‌چیز به اندازهٔ فکرنکردن به خودمان، حال‌مان را بهتر نمی‌کند.

تو آینده‌ای از ممکن‌های متنوع هستی. تو خود دیگری در نقطه‌ای از آینده هستی که با قدردانی به این گمشده و خود قبلی که دوام آورد نگاه می‌کند، دوام بیاور.

تو آینده‌ای از ممکن‌های متنوع هستی. تو خود دیگری در نقطه‌ای از آینده هستی که با قدردانی به این گمشده و خود قبلی که دوام آورد نگاه می‌کند، دوام بیاور.

همان‌طور که بین نت‌ها به مکث نیاز داریم تا موسیقی زیبا و دلنشین به گوش برسد و همان‌طور که برای فصاحت و انسجام جمله باید آن را نقطه‌گذاری کنیم، باید به استراحت، تأمل و انفعال و حتی نشستن روی کاناپه به‌عنوان بخشی ذاتی و ضروری از زندگی نگاه کنیم که برای کلیت مفهوم زندگی لازم است.

بله، ممکن است متوجه شویم که دیگران ارزش ما را با معیارهایی مانند درآمد، تعداد دنبال‌کنندگان، وزن، پهنای سینه و چیزهای دیگر می‌سنجند، اما همیشه به یاد داشته باش که ما بیشتر از چیزهای قابل‌اندازه‌گیری هستیم. ما خود زندگی هستیم. ما باند باریکی از احساسات تک‌لحظه‌ای نیستیم. ما ظرفی هستیم که می‌تواند هر احساسی را در خود جای دهد. ما فاعل جمله هستیم. ما بیش از مجموع دستاوردهای خود هستیم. ما بیش از احساساتی هستیم که مشاهده می‌کنیم. ما بی‌نهایتی هستیم که وقتی این‌ها را از آن کم کنی همچنان باقی می‌ماند.

«فانوس‌های دریایی در سراسر جزیره نمی‌چرخند تا قایق‌ها را نجات دهند؛ آن‌ها فقط سر جای‌شان می‌ایستند و می‌درخشند.»

بدترین قسمت هر تجربه، بخشی است که احساس می‌کنی دیگر نمی‌توانی آن را تحمل کنی. پس، اگر حس می‌کنی دیگر نمی‌توانی تحمل کنی، به احتمال زیاد در بدترین نقطه قرار داری و احساساتی که برای تجربه‌کردن باقی مانده‌اند همگی بهتر از این‌یکی هستند. تو هنوز این‌جا هستی و همین است که اهمیت دارد.

هزارتو ‫به‌ندرت می‌توان در اولین تلاش از یک هزارتو نجات پیدا کرد و وقتی در هزارتویی گیر کرده‌ایم، نمی‌توانیم با دنبال‌کردن همان راهی که باعث گم‌شدن‌مان شده از هزارتو خارج شویم. ما با امتحان مسیرهای جدید از هزارتو نجات پیدا می‌کنیم.

برای دوست‌داشتن خود لازم نیست مدام خود را اصلاح کنی. عشق چیزی نیست که تنها وقتی به هدفی می‌رسی سزاوارش باشی. جهان پر از مصائب و سختی‌هاست، اما نگذار حس شفقتت نسبت به خود را تحت فشار بگذارد. تو سزاوار عشق متولد شده‌ای و سزاوار عشق باقی می‌مانی. با خودت مهربان باش.

کودکی خود را تصور کن. به آن کودک نگاه می‌کنی و می‌اندیشی چیزی کم نداشت، کامل به دنیا آمده بود. ارزش او از اولین نفس‌هایش فطری و ذاتی بود، ارزش او به عوامل خارجی نظیر ثروت، ظاهر یا سیاست یا محبوبیت بستگی نداشت. آن ارزش، ارزش بی‌پایان زندگی انسان بود و همراه ما باقی می‌ماند، در عین این‌که فراموش‌کردن آن آسان‌تر می‌شود. ما درست به همان اندازهٔ روز تولدمان زنده و انسان هستیم. تنها لازم است زندگی کنیم و امید داشته باشیم.

با ورزشی ویدئویی تمرین می‌کردم و وسط حرکت اسکات مربی با فریاد دستور داد:‌ «توی وضعیتی که راحت نیستی، راحتی رو پیدا کن.»

بزرگ‌ترین و بهترین تغییرات ناشی از تاریک‌ترین تجربیات هستند. ما از هم می‌پاشیم تا تازه شویم، از دل تاریکی عبور می‌کنیم تا در دل خورشید به پرواز درآییم.

اپیکتتوس به ما یادآوری می‌کند که وقتی شادی و خوشحالی خود را به چیزهایی بیرونی گره می‌زنیم، اساساً از ایدهٔ تسلط بر نفس خود دست می‌کشیم و حال خوب‌مان را به دست نیروهای بیرونی و خارج از وجود خودمان می‌سپاریم.

«مهم نیست چه اتفاقی برای شما می‌افتد، آنچه اهمیت دارد نحوهٔ واکنش شما به آن اتفاق است»