بریده‌هایی از کتاب آسایش

امید همیشه شامل اوج و رسایی است. امید پرواز می‌کند. امید همان‌طور که امیلی دیکینسن گفت، چیزی است که بال و پر دارد.

اگر قصد داری کسی غیر از خودت باشی، همیشه شکست خواهی خورد. خودت باش. مثل خودت نگاه کن، رفتار کن و فکر کن. خودت را در آغوش بگیر، تأییدش کن، گرامی بدار، دوستش داشته باش و اگر مردم به این دلیل مسخره‌ات کردند کوچک‌ترین اهمیتی نده.

سکون را دوست دارم، آهستگی، وقتی هیچ اتفاقی نمی‌افتد، آبی‌بودن آسمان، استنشاق هوای تازه و پاک، آواز پرندگان بر فراز ترافیک، ردپای آدم‌های یکه و تنها، گل‌های بهاری که مقاوم و بی‌اعتنا شکوفا می‌شوند. قبلاً فکر می‌کردم که انگار قطعات ساکت و آرام مرده‌اند، حالا بیشتر زنده به نظر می‌رسند، مثل خم‌شدن و گوش‌دادن به ضربان قلب زمین.

ما در دوران سخت رشد می‌کنیم. رشد یعنی تغییر و زمانی که همه‌چیز آسان است، هیچ دلیلی برای تغییر نداریم. دردناک‌ترین لحظات زندگی، باعث پیشرفت و توسعهٔ ما می‌شوند و وقتی درد برطرف می‌شود، آن فضا باقی می‌ماند؛ فضایی که می‌توانیم با خودِ زندگی پرش کنیم.

زندگی این نیست نردبانی برای بالارفتن معمایی برای حل‌کردن کلیدی برای پیداکردن مقصدی برای رسیدن مشکلی برای برطرف‌کردن

رؤیایی که رسیدن به آن سخت‌ترین کار دنیاست، رؤیای عذاب‌نکشیدن از رؤیاهای دست‌نیافته‌ی‌مان است، رؤیای کنارآمدن و پذیرفتن کامل‌نبودن به‌عنوان وضعیت طبیعی انسانی. رؤیای کامل‌بودن در نقص‌ها و ناکاملی‌های خود

ممکن است متوجه شویم که دیگران ارزش ما را با معیارهایی مانند درآمد، تعداد دنبال‌کنندگان، وزن، پهنای سینه و چیزهای دیگر می‌سنجند، اما همیشه به یاد داشته باش که ما بیشتر از چیزهای قابل‌اندازه‌گیری هستیم. ما خود زندگی هستیم. ما باند باریکی از احساسات تک‌لحظه‌ای نیستیم. ما ظرفی هستیم که می‌تواند هر احساسی را در خود جای دهد. ما فاعل جمله هستیم. ما بیش از مجموع دستاوردهای خود هستیم. ما بیش از احساساتی هستیم که مشاهده می‌کنیم. ما بی‌نهایتی هستیم که وقتی این‌ها را از آن کم کنی همچنان باقی می‌ماند.

کنجکاو باش. بیرون برو. به‌موقع بخواب. آب کافی بنوش. از دیافراگم نفس بکش. با خوشحالی غذا بخور. رویهٔ خاص خودت را برای زندگی بساز و آن را زندگی کن. مهربان باش. این را بپذیر که همه تو را دوست نخواهند داشت. از کسانی که دوستت دارند قدردانی کن. توضیح نده. بگذار دسته گل به آب بدهی. خواهان چیزی باش که اکنون داری. یاد بگیر به چیزهایی که سر راه زندگی‌ات قرار می‌گیرند نه بگویی و به چیزهایی که به بهبود زندگی‌ات کمک می‌کنند بله.

تو هیچ کنترلی روی دیگران نداری، هیچ کنترلی روی آنچه دیگران دربارهٔ جهان، سیاست یا دربارهٔ تو فکر می‌کنند، نداری. هیچ کنترلی روی آسیب‌هایی که وارد می‌کنند، نداری.

درحالی‌که ترس‌مان می‌خواهد بدترین اتفاق را قطعی بدانیم، آینده مثل هر چیز دیگری کاملاً غیرقطعی، پیش‌بینی‌ناپذیر، گسترده و آزاد است و حتی کوچک‌ترین اتفاق در هزارتوی زندگی‌مان هم می‌تواند به غیرمنتظره‌ترین پیشامد منجر شود.

برای امیدواربودن لازم نیست بدانی آینده چگونه است. فقط باید مفهوم ممکن‌ها را درک کنی.

زمانی که همه‌چیز آسان است، هیچ دلیلی برای تغییر نداریم.

نه، من دیگر برای این‌که خودم هستم عذرخواهی نمی‌کنم.

وقتی نمی‌توانیم حرف بزنیم، می‌توانیم بنویسیم. وقتی نمی‌توانیم بنویسیم، می‌توانیم مطالعه کنیم. وقتی نمی‌توانیم مطالعه کنیم، می‌توانیم گوش دهیم.

«رنجی بزرگ‌تر از تحمل داستانی ناگفته در درون خود نیست.

افسردگی دروغ می‌گوید. با این‌که خود آن احساسات واقعی بودند،

برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.

با اعتقاد به این‌که آدم بدی هستی به آدم خوبی تبدیل نمی‌شوی.

بخشش خود، دنیا را به جای بهتری تبدیل می‌کند.

برای تغییر دیدگاه‌مان نیازی نیست که شرایط بیرونی‌مان تغییر کند.