بریده‌هایی از کتاب چند قدم بعد از خانه‌ عتیق

آدمیزاد است دیگر. وقتی در یک‌مسیری قرار می‌گیرد که فکر می‌کند درست‌ترین مسیر همین راهی است که در آن قرار گرفته، برای رسیدن به هدف نهایی‌اش، نقاطی را نشانه‌گذاری می‌کند.

اینکه توی دلم چه می‌گذشت، حرف گفتنی‌ای نیست. چون اصلاً چیزی نبود که کلمه بشود و کلمه‌ها جمله. یک حباب بود و مثل بادکنکی که دارند بادش می‌کنند با هرقدمی که به حرم نزدیک‌تر می‌شدیم، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد.

«هر چیزی می‌تواند یک ترک بندازد روی باورت.

«در هرآنچه حاجت‌روا می‌شود، مرتبهٔ اوّل یک‌مرتبهٔ مخصوص است.»

«فعلاً بخواب. خواب فراموشی می‌آره. یادت می‌ره کجا بودی، کجا می‌خوای بری. تا می‌تونی بخواب.»