بریده‌هایی از کتاب رهیده

در روزگاری که سفر و فاصله و جدایی و گم شدن و غار ساختن و پناه بردنِ ساده‌اندیشانه به هر التیام نوظهور یکی پس از دیگری پوچ می‌شوند و یادمان می‌دهند خیال‌های رهایی خودشان بستگی‌های تازه‌اند و قید و بندی نو؛ در همین روزهایی که می‌بینیم دلبستگی به رهایی‌های کوچکِ ظاهری بی‌رحم‌ترین دشمن رهایی است و خودش وابستگی بزرگ‌تری می‌آورد؛ در روزهایی که ترس از دست دادن منفعت‌ها همه را منفعل کرده؛ شاید آن رهیدهٔ بی‌تردید که سبکبار می‌خواند «من حسین‌بن‌علی‌ام و قسم خوردم از شما نترسم» بیش از هر دورهٔ تاریخی دیگری حسرت‌برانگیز است.

اشک برای من همیشه کمیاب بود. آن‌قدر کمیاب که دوستش داشتم. وقتی اشک می‌ریختم، خودم را بیشتر دوست داشتم

اطمینانم: «خاطرجمعی ناشی از رسیدن به یقین. تردید نداشتن دربارهٔ چیزی.»

«ای باغ، ای بهار کجا می‌روی؟ ای یار غمگسار کجا می‌روی؟»

داراها هر کاری که می‌کنند هزار فلسفه دارد و فلسفه‌اش را توی کتاب‌ها می‌نویسند. ندارها اما همه چیزشان به حساب نداری است.

«به آنچه امیدش را نداری، امیدوارتر باش تا آنچه به آن امید داری.»

راستش من گیر افتاده‌ام. معلقم میان میل به سکونِ قطعیت و هراس از تعصبِ آن.

بابا اعتراف می‌کند که قبل از اسارت گاهی به واقعی بودن روایت عاشورا شک می‌کرده.

«شاید راه چاره‌ساز شدن این باشد که هزار جور درد و مرض ناجور بریزد توی جانت.»

نداری همین‌طوری است. داراها هر کاری که می‌کنند هزار فلسفه دارد و فلسفه‌اش را توی کتاب‌ها می‌نویسند. ندارها اما همه چیزشان به حساب نداری است. نمی‌دانم، به هر حال.