بریده‌هایی از کتاب بحران در جامعه شناسی؛ نیاز به داروین

جامعه‌شناسی هنوز دل در گروی این فرضیهٔ غیر معقول دارد که رفتار انسانی منحصراً نتیجهٔ اجتماعی شدن است. لذا بسیاری از جامعه‌شناسان نسبت به چالش‌های جدی‌ای که از خارج بر این رشته وارد می‌شود، ناآگاهند یا اینکه نمی‌توانند بر آن‌ها غلبه کنند. هیچ‌کدام از ما نمی‌توانیم بدون توسعهٔ آموزش‌های خود در راستای دست‌یابی به ابزارهای نوین نظری که در حال تاخت و تازِ گسترده به چشم‌انداز جامعه‌شناسی __که زمانی گسترده بود__ هستند، آگاهی کسب نماییم. متأسفانه شواهدی دیده نمی‌شود که نشان بدهد اراده‌ای برای انجام تلاش‌های مورد نیاز در جهت تحقق زودهنگام این هدف وجود داشته است.

اجماعی منطقی بین دانشمندان علوم اجتماعی در ملاحظهٔ این واقعیت‌ها وجود دارد. به محض ورود این سطوح تفسیری است که ما به اوج دشواری‌ها و چالش‌های گوناگون کنونی دچار می‌شویم. بیشتر جامعه‌شناسان و بسیاری دیگر از دانشمندان علوم اجتماعی، تقریباً به‌تنهایی و اگر نگوییم انحصاراً، این وضعیت را به تأثیرات محیطی نسبت می‌دهند (مانند کالینز، ۱۹۷۵؛ اپستین، ۱۹۸۸). استدلالات آن‌ها نوعاً شکل‌هایی این‌چنینی پیدا می‌کنند؛ مردان و زنان با پتانسیل‌های یکسانی آفریده شده‌اند، اما ترتیبات کهن و متدوام پدرسالاری مانع از دست‌یابی زنان به قدرت، منزلت اجتماعی، و به دیگر منابع ارزشمند شده است. زنان به گونه‌ای جامعه‌پذیر شده‌اند که منفعل و زیردست باشند، در حالی که مردها آموخته‌اند که تهاجمی رفتار کنند و به استیلا دست یابند. از این رو، آنچه نقش‌های جنسیتی یا جنسی نامیده می‌شود، نتیجهٔ تبعیض هستند و باید بر این مبنا بر پایهٔ علل فرهنگی توضیح داده شوند.

با استثنائی اندک، آنچه که ما امروزه جامعه‌شناسی می‌نامیم، از یک سو یک افراط وحشتناک در مباحث ایدئولوژیک است __جنگلی از کلمات__ که نام نظریه را یدک می‌کشند و از سوی دیگر، مجموعه‌ای متنوع از یافته‌ها نیز وجود دارند که فاقد نگاه نظری هستند و چنان حجمی از چیزهای بی‌اهمیت را گرد آورده‌اند که حتی جامعه‌شناسان هم آن‌ها را موهن می‌دانند. ما در یک بحران عمیق قرار داریم.

جملهٔ مشهور از آلفرد نورث وایتهد فراموش کنند: «علمی که در فراموش‌کردن بنیان‌گذارانش تردید کند، از بین می‌رود.»

ارگانیسم‌ها تمایل دارند تا به گونه‌ای عمل کنند که واحدهای وراثتی را __یعنی ژن‌هایی را که حمل می‌کنند__ جاودان سازند. اما برای پیروی از این قانون، بعضی از فعالیت‌ها به‌طور کلی یا جزئی الزامی هستند؛ مثلاً غذا خوردن، همسرگزینی، همکاری و مانند این‌ها.

کشمکش و تضاد در سطح گروهی واقعیت پایدار تکامل بشری است و مارکس این موضوع را به ستون فقرات ساختمان نظری خود مبدل کرد.

تولید «ابتدایی‌ترین کنش تاریخی» است و به‌طور جدایی‌ناپذیری با عقیدهٔ «روابط دوگانه» داروینیسم همراه است که تأکید دارد: «بشر که به صورت روزانه زندگی روزمرهٔ خود را بازتولید می‌کند، شروع به تولید انسان‌های دیگری برای گسترش نوع خود می‌کند.»

ایده‌های فلسفی به نحو اجتناب‌ناپذیری ایده‌های گروه‌های مسلّط مانند طبقات حاکم هستند.