بریده‌هایی از کتاب آرتمیس؛ رویایی به وسعت دریا

حقیقت اینه که بعضی از ما با اقبال بهتری به دنیا میایم. دنیا بعضی از ما رو با دست‌های پر به زندگی می‌فرسته و بعضی رو با دست‌های خالی. شاید در نگاه اول ناعادلانه باشه، که هست. شاید قلب‌مون رو به درد بیاره، که میاره. شاید زندگی رو برای ما سخت‌تر کنه، که می‌کنه، اما بزرگ‌ترین داشتهٔ ما توانایی جنگیدن ماست. ما می‌تونیم رویایی داشته باشیم و برای رسیدن به این رویا بجنگیم. ما می‌تونیم هر آنچه دنیا به ما نداده، با دستان خودمون بگیریم. البته که ممکنه دنیا ما رو باور نداشته باشه. ممکنه هزاران مانع مقابل ما قرار بده، اما ما باید به خودمون ایمان داشته باشیم.

- هر کس باید تاوان اعمال نادرستش رو بپردازه. اگر زرتشتی باشی به نیکی که نیکی میاره و به بدی که بدی به همراه داره، ایمان داری.

دهانم از تعجب باز می‌ماند. صحبت‌هایمان را مرور می‌کنم. چشمانم گرد می‌شوند و ناخوداگاه عقب می‌روم. حالا می‌فهمم چرا بارها به من خندید و به راحتی مرا بازخواست کرد. من نیز او را بازخواست کردم. من ولیعهد ایران را بازخواست کردم! خدمتکار صدایم می‌زند. نمی‌توانم پاسخش را بدهم. دستانم را بلند می‌کنم و صورتم را پنهان می‌کنم.

- فقط حضور مردی دل‌شکسته رو احساس کردم. مردی که از این دنیا خسته‌ست. - اما داشت می‌خندید. - خندیدن تنها نشانهٔ شادی نیست. گاهی نشانهٔ فرار از غمی بزرگه.

دشمنان ما باید بدانند که نه فقط مردان ایران که زنان ما هم برای مقابله با تهدیدها آماده هستند. این تصویر واقعی سرزمین ماست. سرزمینی غیرقابل نفوذ و همواره... پیروز.

همهٔ دریاسالارها می‌دونن دریا بی‌رحمه و زندگی حتی از دریا هم بی‌رحم‌تره.

- به امید کنار زدن سختی‌ها. چه تسلیم بشی و چه بجنگی، زندگی بهت ضربه می‌زنه.

- مرگ همیشه ترسناکه، اما ترسناک‌تر از زندگی نیست.

- خندیدن تنها نشانهٔ شادی نیست. گاهی نشانهٔ فرار از غمی بزرگه.

نگرانی ساده‌ترین حس دنیاست.

- با مردها برابر باشی و به خاطر قدرت، در برابر هیچ مردی تسلیم نباشی.

- نباید اجازه بدی کسی ضعف تو رو ببینه.

برای مادری که صحبت‌های من رو نمی‌شنوه شروع نشده بود که تموم بشه.

برای غیرممکن رویاپردازی می‌کنی آرتمیس.

تا حالا کتاب نخوندم. ‫- پس چطور این صحبت‌ها رو یاد گرفتی؟ ‫- با زندگی کردن. اگر واقعا زندگی کنی، با تجربه یاد می‌گیری. تازه لذت هم می‌بری. ‫- از همین سختی‌ها؟ ‫- آره. این دنیا با همین سختی‌ها خوبه.

زمانی فکر می‌کردم سختی‌های این زندگی بالاخره روزی تموم میشه، اما حالا می‌دونم بیشتر میشه که کم‌تر نمیشه. زمانی فکر می‌کردم خودم باید تنها از پس همهٔ این سختی‌ها بربیام، اما حالا می‌دونم گذشتن از سختی‌های بزرگ بدون کمک بقیه ممکن نمیشه.

حقیقت اینه که بعضی از ما با اقبال بهتری به دنیا میایم. دنیا بعضی از ما رو با دست‌های پر به زندگی می‌فرسته و بعضی رو با دست‌های خالی. شاید در نگاه اول ناعادلانه باشه، که هست. شاید قلب‌مون رو به درد بیاره، که میاره. شاید زندگی رو برای ما سخت‌تر کنه، که می‌کنه، اما بزرگ‌ترین داشتهٔ ما توانایی جنگیدن ماست. ما می‌تونیم رویایی داشته باشیم و برای رسیدن به این رویا بجنگیم. ما می‌تونیم هر آنچه دنیا به ما نداده، با دستان خودمون بگیریم. البته که ممکنه دنیا ما رو باور نداشته باشه. ممکنه هزاران مانع مقابل ما قرار بده، اما ما باید به خودمون ایمان داشته باشیم.

انگار بدبختی هرگز از بین نمیره، فقط ظاهرش تغییر می‌کنه.

ازدواج به خاطر سیاست، به خاطر قدرت، به خاطر ثروت... زندگی که بر این پایه بنا بشه، آخر سر چی میشه؟

تنهایی... حقیقت بزرگی که پذیرفتنش سخت است.