بریده‌هایی از کتاب مدرسه مردگان (جلد اول)

کلامشان زنده است. خودشان اما نه.

یاد حرف بنجی افتاد که گفته بود ذهن آدم برای چیزهایی که درکشان نمی‌کند بهانه می‌تراشد.

این اشک‌ها اشک‌های بی‌امان و نفس‌گیر

من به همه‌چیز فکر می‌کنم. حتی وقت‌هایی که دلم نمی‌خواد به چیزی فکر کنم.

«اون‌ها حسودی‌شون می‌شه چون تو یه نابغه‌ای.»

باید بیشتر بهش توجه کنم. فقط مرده‌ها نیستن که کمک لازم دارن.

یکهو پدرش را شناخت.

حس شادی محض از انجام یک کار خیر، بدون اینکه توقع پاداش داشته باشد.

«و غم... یه معجزه‌ست.

«هیچ‌کس دلش نمی‌خواد خاطرات آدم‌های شاد رو بخونه. واسه اینکه عمیقاً روی خواننده تأثیر بذارین، باید میخچه‌ای به اعماق روحتون فروکنین و بذارین درد چکه‌چکه از وجودتون بریزه بیرون.

خانم اِکمن گفت: «سلام.» و به عقب‌وجلو قدم برداشت. «توجه کردین که من عبارت صبح به‌خیر رو به کار نبردم. هیچ‌وقت همچین جسارتی نمی‌کنم. شاید یکی از شماها درگیر یه مصیبت دردناک باشه. شاید نصفه‌شبی یکی با خانواده‌تون تماس گرفته و فوت نابهنگام یکی از اقوام موردعلاقه‌تون رو بهتون اطلاع داده. یا شاید آقای سبیلو، ‌ گربهٔ ملوس و مؤدبتون، رفته زیر کامیون و لِه شده! صبح که همیشه هم به‌خیر نیست، واسه هیچ‌کس.»

پسرک به پایین و به آقای درلت نگاه کرد، کوردلیا دید چشمانش برقی زد و یکهو پدرش را شناخت. پسرک لب‌هایش را تکان داد: سلام، بابایی!

بنجی گفت: «دوقلوها شش سالشونه. سوفیا هشت سالشه و توی خانواده اونه که واقعاً شیطون و دردسرسازه. داشتم می‌گفتم، روی کاناپه خوابیده بودم که سوفیا دزدکی اومد و...» بنجی مکثی کرد و دوباره به فکر رفت. «نمی‌دونم درسته این رو بهتون بگم یا نه.» کوردلیا گفت: «اَه، حالا که گفتی باید تا تهش بگی!» بنجی گفت: «باشه بابا. توی خواب ناز بودم که سوفیا ناخن‌هام رو با لاک اکلیلی‌ش لاک زد. اون هم رنگ صورتی جیغ.» کوردلیا و اگنس زدند زیر خنده. بنجی گفت: «بسه دیگه.» هرچند خودش هم داشت لبخند می‌زد. «کل شب طول کشید تا لاک‌ها رو پاک کردم. مجبور شدم کلی با آب و صابون بسابمشون. نمی‌دونم شما دخترها چطوری این کار رو می‌کنین.» کوردلیا گفت: «اوممم... یه چیزی هست به اسم لاک‌پاک‌کن.»

مدرسهٔ متوسطهٔ اِلایجا ز. مردگان پایهٔ تحصیلی پنجم تا هشتم دانش. بینش. منش. تا قبل از دیدن این تابلو، کوردلیا نمی‌دانست مدرسه اسم طولانی‌تری هم دارد؛ محلی‌ها به آن می‌گفتند مدرسهٔ مردگان. از دیدن اسم کامل مدرسه تعجب کرد و کمی هم خیالش راحت شد که فهمید نام مدرسه را از روی یک آدم واقعی گذاشته‌اند. چون تمام دیشب کابوس معلم‌هایی با صورت‌هایی مثل مرده‌ها را می‌دید. احساس حماقت کرد و با خودش گفت این الایجا مردگان احتمالاً همون آدم پول‌داریه که ساختمون مدرسه رو اهدا کرده. یه آدم حوصله‌سربر با یه اسم ترسناک. همین و بس.

اگنس گفت: «بهش عادت می‌کنی. ولی تا وقتی با محیط اینجا آشنا نشده‌ای، تنهایی واسه خودت نچرخ. طبقهٔ سوم یا چهارم هم نرو. اونجا مثل یه هزارتوی پیچ‌درپیچه. هرچند کلاس‌ششمی‌ها اون بالا اصلاً کلاس ندارن.»

و غم... یه معجزه‌ست. چون ادبیات برجسته تنها از دل محنت و اندوه متولد می‌شه!

کوردلیا گفت: «بگیر.» و پاکت قهوه‌ای را که دستش بود داد دست اگنس. «یه روز یه دختر خیلی باهوش بهم گفت اگه می‌خوای با کسی دوست بشی، واسه‌ش یه چیزی بپز. این نشون می‌ده مصمم هستی.» اگنس پاکت را باز کرد و نگاهی به داخلش انداخت. گفت: «واسه‌م براونی درست کرده‌ای.» کوردلیا گفت: «با گردو. می‌شه پیشت بشینم؟» اگنس نه نگفت. کوردلیا همین را به فال نیک گرفت و نشست.

ما همیشه نوع زندگی‌مون رو خودمون انتخاب نمی‌کنیم

خوشحالی کوردلیا از دوستانش عمیق‌تر بود، شاید چون حس جدیدی را تجربه می‌کرد: حس شادی محض از انجام یک کار خیر، بدون اینکه توقع پاداش داشته باشد.

آخه چرا حرفم رو باور نمی‌کنن؟