بریده‌هایی از کتاب جامعه شناسی خودمانی

اوقات ۷۳% از دختران کشور به بطالت می‌گذرد.

به‌شدت پرتوقع هستیم، از خانواده‌مان، از دوستانمان، از دولتمان، و خلاصه از همه و همه از جمله خودمان؛ به‌طور کلی طلبکار هستیم و طبیعی است.

وای به حال مردمی که کلامشان را حرمت ننهند، و از واژه‌های حتی مقدس سوء استفاده کنند.

ملتی که تاریخ گذشته‌اش را نمی‌خواند و نمی‌داند، همه چیز را خودش باید تجربه کند

شما در جامعه‌ای زندگی می‌کنید که کلمهٔ نمی‌دانم و بلد نیستم کمتر از هر کلمهٔ دیگری به گوشتان می‌خورد.

من نمی‌دانم اگر این همسایه شرقی و درد کشیدهٔ ما افغانستان نبود، آن وقت تکلیف روحیه‌امان چه می‌شد

«بیچاره ملتی که قهرمانش را از دست بدهد»

وای به حال مردمی که کلامشان را حرمت ننهند، و از واژه‌های حتی مقدس سوء استفاده کنند.

و از کتاب خلقیات ما ایرانیان: «با همه قیافه که به خود می‌گیرند هیچ کار دنیا را به جد نمی‌گیرند مگر در سه مورد مخصوص یکی شکم، و یکی کیسه، و یکی تنبان. وقتی پای این سه چیز به میان آید یوسف را به کلافی و خدا را به خرمایی می‌فروشند. چطور می‌خواهی دلم به حال این مردم دوز و کلکی مزاج نسوزد که برای حل و فصل معضلات امور و مشکلات دنیا تنها به سه طریقه معتقدند که عبارتست از «سرهم بندی»، «ماست مالی» و روش مرضیه «ساخت و پاخت». این هر سه از مبتکرات فکر بدیع و از کشفیات قریحه سرشار خودشان است و در این میدان الحق که گوی سبقت را از جهان و جهانیان ربوده‌اند».

دعای داریوش بزرگ توجه کنید: «خدا این کشور را از دشمن، از خشکسالی و از دروغ نگاه‌دارد...»