بریده‌هایی از کتاب ارتباط بدون خشونت، زبان زندگی

خشنودی کردم. آنها می‌توانستند پیاده به مدرسه‌ای در نزدیکی خانه بروند. اما اگر چه مدرسه‌ای که انتخاب کرده بودیم از منزل‌مان دور بود، با ارزش‌ه

گفتم: می‌توانم به نوع دیگری کسب درآمد کنم. در حقیقت ترجیح می‌دهم در زباله‌دانی به‌دنبال غذا بگردم

وقتی نیازهای‌مان را به صورت غیر مستقیم از طریق ارزیابی، تفسیر و استعاره بیان کنیم طرف مقابل آن را احتمالاً انتقاد از خود خواهد شنید. و چون مطلبی به صورت انتقاد شنیده شود، فرد متمایل می‌شود که نیرویش را صرف دفاع از خود یا حملهٔ متقابل کند. اگر آرزوی پاسخ محبت‌آمیز از دیگران داریم بیان نیازهای‌مان به صورت تفسیر یا تشخیص رفتار دیگران، نتیجهٔ معکوس خواهد داد. به‌جای آن، هرچه مستقیم‌تر بتوانیم بین احساس‌ها و نیازهای‌مان ارتباط برقرار کنیم، به همان اندازه برای دیگران راحت‌تر خواهد بود که به نیازهای ما پاسخ محبت‌آمیز دهند.

این‌قدر انرژی صرف می‌کردم؟ اوایل نمی‌فهمیدم که از نوشتن گزارش‌های درمانی چه می‌خواهم. سرانجام دریافتم که من این گزارش‌ها را به خاطر درآمد حاصل

آنها این‌قدر انرژی صرف می‌کردم؟ اوایل نمی‌فهمیدم که از نوشتن گزارش‌های درمانی چه می‌خواهم. سرانجام دریافتم که من این گزارش‌ها را به خاطر درآمد حاصل از آنها می‌نویسم. به‌محض این تشخیص، دیگر گزارش درمانی ننوشتم. نمی‌توانم بگویم از فکر

بیان آسیب‌پذیری‌مان می‌تواند اختلافات را حل کند.

شناسایی و نام‌گذاری کنیم و در نتیجه راحت‌تر ارتباط برقرار کنیم. همچنین پذیرش آسیب‌پذیری خود و ابراز احساس‌مان می‌تواند به حل اختلاف‌ها کمک کند. ان. وی. سی. بین کلماتی

کنیم و در نتیجه راحت‌تر ارتباط برقرار کنیم. همچنین پذیرش آسیب‌پذیری خود و ابراز احساس‌مان می‌تواند به حل اختلاف‌ها کمک کند. ان. وی. سی. بین کلماتی که

کلماتم منظور مرا واضح بیان نمی‌کنند، یاری‌ام می‌کنی تا راح

چه احساسی داشتید؟ در این الگو معلم می‌تواند بپرسد: «توانستم پاسخ سؤالت را بدهم؟» تمایز این دو جمله در پذیرش مسئولیت، عدم قضاوت و احترام به کرامت انسانی توسط گوینده است که از اصول این الگوی ارتباطی

صمیم قلب نثار کنیم. در متن

جهانی را که ما سعی می‌کنیم با این زبان نمادگذاری کنیم جهان فرایند، تغییر، تفاوت‌ها، ابعاد، کارکردها، روابط، رشد، کنش‌متقابل، توسعه، یادگیری، سازگاری و پیچیدگی است. ناهماهنگی دنیای دائم‌التغییر ما و زبان نسبتاً ایستا قسمتی از مشکل ما است.»

بله، می‌توانم تحمل کنم تو به من بگویی آنچه را من انجام دادم و یا ندادم؛ و من می‌توانم برداشت‌های تو را تحمل کنم اما خواهش می‌کنم این دو را در هم نیامیز.

می‌توانم تحمل کنم تو به من بگویی آنچه را که من انجام دادم و یا ندادم. و من می‌توانم برداشت‌های تو را تحمل کنم اما خواهش می‌کنم این دو را در هم نیامیز. اگر می‌خواهی موضوعی را مبهم کنی، می‌توانم بگویم چگونه این کار را بکنی: آنچه را من انجام می‌دهم با عکس‌العمل‌های خودت دَرهَم‌بیامیز. به من بگو ناامید شده‌ای با کارهای ناتمامی که می‌بینی، اما «غیر مسئول» نامیدن من راه حرکت دادن من نیست. و به من بگو رنجیده‌ای وقتی به پیشنهاد وسوسه‌انگیزت می‌گویم «نه»، اما مردی خشک نامیدن من شانس بعدی تو را افزایش نمی‌دهد.

هرچه مردم بیشتر بیاموزند بر اساس قضاوت اخلاقی که اشتباه و بدی را انعکاس می‌دهد فکر کنند، بیشتر می‌آموزند که برای آنچه درست، غلط، خوب و بد است به بیرون از خود ــ به قدرت بیرونی ــ نگاه کنند. وقتی ما انسان‌ها با احساس‌ها و نیازهای‌مان در ارتباط باشیم، دیگر بردگان و زیردستان خوبی نخواهیم بود.

تفکر بر اساس اصل «چه کسی مستحق چه چیزی است» ارتباط محبت‌آمیز را مسدود می‌کند.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم اگر روزی قدرت رو به افزایش تکنیک‌های مخرب سبب نابودی نوع انسان شود دلیل و علت آن نه شقاوت و بیرحمی است، نه خشم و تنفر و نه حتی انتقام و تلافی‌ای که نتیجهٔ چنین احساس‌هایی است. .... بلکه حرف‌شنوی، مسئولیت‌گریزی انسان‌های مدرن، و اطاعت چاپلوسانهٔ ما از هر فرمان، دلیل این نابودی است. وحشت‌هایی که تا کنون شاهد آن بوده‌ایم و پس از این شاهد خواهیم بود نشانهٔ زیاد شدن انسان‌های آشوب‌گر، سرکش و نافرمان، در دنیا نیست بلکه بالعکس تعداد افراد مطیع و فرمان‌بردار رو به افزایش است.

تحلیل رفتار و گفتار دیگران در حقیقت بیان نیازها و ارزش‌های خودمان است. به اعتقاد من این‌گونه تحلیل رفتار و گفتار دیگران، بیان مصیبت‌بار نیازها و ارزش‌های خودمان است از این رو مصیبت‌بار می‌خوانم که وقتی ما نیازها و ارزش‌های‌مان را در قالب تحلیل بیان می‌کنیم دفاع و مقاومت کسانی را که رفتارشان برای‌مان مهم است افزایش می‌دهیم. حال، اگر آنها تحلیل ما را که مبتنی بر غلط بودن‌شان است بپذیرند و بخواهند هماهنگ با ارزش‌های ما عمل کنند، احتمالاً این کار را در نتیجهٔ ترس، گناه و شرم انجام می‌دهند.

مدت‌ها قبل از آنکه به بزرگ‌سالی برسم آموخته بودم به روشی غیرشخصی ارتباط برقرار کنم؛ یعنی لزومی نداشت آنچه را واقعاً در درونم می‌گذشت بروز دهم. هرگاه به افراد یا رفتارهایی برخورد می‌کردم که دوست نداشتم یا نمی‌فهمیدم، آنها را غلط تلقی می‌کردم. اگر معلم‌ها تکلیفی معین می‌کردند که نمی‌خواستم انجام دهم آنها «خبیث» یا «نامعقول» بودند. اگر در ترافیک یکی ناگهان جلوی من می‌پیچید، او را «احمق!» خطاب می‌کردم. وقتی از چنین زبانی استفاده می‌کنیم، بر این اساس هم فکر می‌کنیم و ارتباط برقرار می‌کنیم، یعنی به این فکر می‌کنیم که دیگران چه مشکلی دارند که این‌قدر بد و غلط رفتار می‌کنند و یا گاهی فکر می‌کنیم خودمان چه مشکلی داریم که آن‌گونه که دوست داریم موضوع را نمی‌فهمیم و درست رفتار نمی‌کنیم. به‌جای اینکه توجه خود را بر نیازهای تحقق‌نیافته متمرکز کنیم بر طبقه‌بندی، تحلیل، و میزان غلط بودن آنها متمرکز می‌شویم.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم اگر روزی قدرت رو به افزایش تکنیک‌های مخرب سبب نابودی نوع انسان شود دلیل و علت آن نه شقاوت و بیرحمی است، نه خشم و تنفر و نه حتی انتقام و تلافی‌ای که نتیجهٔ چنین احساس‌هایی است. .... بلکه حرف‌شنوی، مسئولیت‌گریزی انسان‌های مدرن، و اطاعت چاپلوسانهٔ ما از هر فرمان، دلیل این نابودی است. وحشت‌هایی که تا کنون شاهد آن بوده‌ایم و پس از این شاهد خواهیم بود نشانهٔ زیاد شدن انسان‌های آشوب‌گر، سرکش و نافرمان، در دنیا نیست بلکه بالعکس تعداد افراد مطیع و فرمان‌بردار رو به افزایش است.»