بریده‌هایی از کتاب ارتباط بدون خشونت، زبان زندگی

احساس کردم. وقتی توانستیم تمام قسمت‌های وجودمان را بپذیریم و نیازها و ارزش‌های بیان شدهٔ هر قسمت را تشخیص دهیم به خودمان محبت پیدا می‌کنیم. در چنین لحظه‌ای می‌توانم به هر دو نیازم توجه کنم: از یک طرف پاسخ محبت‌آمیز به نیاز دیگران بدهم و از طرف دیگر به نیازهای خودم آگاه باشم و به آنها توجه کنم. با آگاه بودن بر این دو نیاز می‌توانم روش‌های رفتاری متفاوتی را در موقعیت‌های مشابه تصور کنم که مدبرانه‌تر از آن باشد که آگاهی‌ام را در دریایی از خود ـ داوری از دست بدهم.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم اگر روزی قدرت رو به افزایش تکنیک‌های مخرب سبب نابودی نوع انسان شود دلیل و علت آن نه شقاوت و بیرحمی است، نه خشم و تنفر و نه حتی انتقام و تلافی‌ای که نتیجهٔ چنین احساس‌هایی است. .... بلکه حرف‌شنوی، مسئولیت‌گریزی انسان‌های مدرن، و اطاعت چاپلوسانهٔ ما از هر فرمان، دلیل این نابودی است. وحشت‌هایی که تا کنون شاهد آن بوده‌ایم و پس از این شاهد خواهیم بود نشانهٔ زیاد شدن انسان‌های آشوب‌گر، سرکش و نافرمان، در دنیا نیست بلکه بالعکس تعداد افراد مطیع و فرمان‌بردار رو به افزایش است.»

نظریهٔ من این است که ما افسرده می‌شویم چون چیزی را که می‌خواهیم به دست نمی‌آوریم و چیزی را که می‌خواهیم به دست نمی‌آوریم چون هرگز به ما یاد نداده‌اند چگونه چیزی را که می‌خواهیم به دست بیاوریم. اما یاد گرفته‌ایم دختر و پسر خوب و پدر و مادر خوبی باشیم. اگر بخواهیم یکی از این خوب‌ها باشیم عادت می‌کنیم افسرده باشیم. افسردگی جایزه‌ای است که ما برای "خوب" بودن دریافت می‌کنیم. اما اگر می‌خواهی احساس بهتری داشته باشی، می‌خواهم مشخص کنی دوست داری مردم چه بکنند تا زندگی برای تو خوشایندتر شود.»

این دنیا چیزی است که ما ساخته‌ایم. اگر امروز بی‌رحم است به این دلیل است که ما با نگرش‌مان آن را بی‌رحم ساخته‌ایم. اگر خودمان را تغییر دهیم می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم، و تغییر خودمان با تغییر زبان و روش‌های ارتباطی‌مان شروع می‌شود.

هرچه جامعه مادی‌تر باشد فردگرایی شدیدتر است و متأسفانه هیچ‌یک از این مفاهیم منفی موجبِ ساختن خانواده، اجتماع، جامعه یا ملّت همگون نمی‌شود.

چیزهایی هست که نیاز دارم بگویم، چیزهایی که برای من بسیار مهم‌اند، اگر کلماتم منظور مرا واضح بیان نمی‌کنند، یاری‌ام می‌کنی تا راحت باشم؟ اگر به نظر می‌رسد که تو را تحقیر کرده‌ام، اگر احساس کردی به تو توجه نکرده‌ام، سعی کن در میان کلماتم بشنوی احساسات مشترکمان را. روت ببرمیر

من احساس می‌کنم با کلمات تو بسیار محکوم شده‌ام، من احساس می‌کنم بسیار قضاوت شده‌ام و طرد شده‌ام؛ پیش از آنکه بروم باید بدانم: می‌خواستی همین را بگویی؟ پیش از آنکه دفاعم را آغاز کنم، پیش از آنکه با رنجش یا ترس صحبت کنم، پیش از آنکه دیواری از کلمات بسازم، به من بگو آیا درست شنیده‌ام؟ کلمات پنجره‌اند، یا دیوار، به بندمان می‌کشند یا رها می‌سازند. وقتی می‌گویم یا وقتی می‌شنوم، باشد که نور عشق از درون من بتابد.

وقتی ما ارتباط‌مان را با علتِ بیانِ کلماتِ گوینده یعنی احساس‌ها، نیازها و تقاضاهای او از دست بدهیم، سرزندگی گفتگو از بین می‌رود. اینکه مردم بدون آگاهی از آنچه احساس می‌کنند، نیاز دارند یا تقاضا می‌کنند صحبت کنند، بسیار متداول است. به‌جای تبادل انرژی زندگی با انسانی دیگر، خود را سطل آشغالی برای کلمه‌های آنها می‌یابیم.

این اعتقاد که ما باید مشکل را حل کنیم تا دیگران احساس بهتری بیابند ما را از حضور داشتن بازمی‌دارد.

ما یاد می‌گیریم در هر موقعیتی آنچه را می‌خواهیم، مشخص کنیم و به وضوح بیان کنیم.

قبول قضاوت دیگری و سرزنش خود عزت نفس ما را کم می‌کند و به سمت احساس گناه، شرم و افسردگی سوق می‌دهد.

امیدوارم چیزی در این کتاب زندگی‌ات را غنی کند.

هیچ تغییری در جهان واقع نمی‌شود مگر این که «ما تغییری شویم که آرزو داریم در دنیا ببینیم»

خشونتِ منفعل است که به آتش خشونت جسمانی سوخت می‌رساند

مهم‌ترین جزءِ همدلی حضور است: یعنی با تمام وجود برای فرد دیگر و هر آنچه او تجربه می‌کند حضور داریم. این کیفیت حضور، همدلی را از درک ذهنی یا همدردی متمایز می‌کند. هنگامی که با احساس کردنِ احساس‌های دیگران با آنها همدردی می‌کنیم، آگاه بودن به اینکه همدردی، همدلی نیست، بسیار مفید است.

همدلی، درک همراه با احترام از آن چیزی است که دیگران تجربه می‌کنند. فیلسوف چینی چوانگ تِزو می‌گوید که همدلی حقیقی مستلزم گوش دادن با تمام وجود است: «شنیدن با گوش یک چیز است. شنیدن با درک چیز دیگر. اما شنیدن با روح، محدود به هیچ‌کدام از توانایی‌های شنیداری یا ذهنی نیست. در نتیجه لازم است همهٔ توانایی‌های خود را کنار بگذاریم تا امکان گوش دادن با تمام وجود فراهم شود. آن‌گاه دریافتی مستقیم از آنچه مقابل شما اتفاق می‌افتد صورت می‌گیرد، دریافتی که هرگز نمی‌توان با گوش شنید یا با ذهن فهمید.»

وقتی دیگران اعتماد کنند که ما پیش از هر چیز به کیفیت ارتباط متعهد هستیم و انتظار داریم این فرایند نیازهای همه را ارضا کند، آنگاه می‌توانند اعتماد کنند که تقاضاهای ما تقاضاهای حقیقی است و نه درخواست‌های آمرانهٔ استتار شده.

هر کس باید از آنچه دریافت کرده خوشحال باشد و حریص نباشد ــ یک درس اساسی در زندگیِ بدون خشونت.

در چشم‌انداز این نظام ارزشی جدید، تعارض‌ها بدون سازش‌کاری‌های خسته‌کننده حل می‌شوند. در مقابل، طرف‌های ستیزه‌کننده با احترام با هم مواجه می‌شوند.

از من خواسته شد نشان دهم چگونه می‌توان ان. وی. سی. را به افرادی آموخت که تشخیص داده شده اسکیزوفرنی حاد دارند. با نظارت ۸۰ روان‌شناس، روان‌پزشک، مددکار اجتماعی و پرستار، پانزده بیمار با تشخیص اسکیزوفرنیک، گرد آوردند. در این جلسه وقتی خودم را معرفی کردم و هدف ان. وی. سی. را توضیح دادم، متوجه شدم واکنش یکی از بیماران نسبت به آنچه ابراز کرده‌ام، بی‌ربط به نظر می‌رسد. من که می‌دانستم بیماری او اسکیزوفرنی مزمن تشخیص داده شد