بریده‌هایی از کتاب 1Q84 (جلد دوم)

«از سن معینی که گذشتید، زندگی روند مداوم از دست دادن یکی پس از دیگری است. چیزهایی که برایتان ارزش دارد یکی پس از دیگری از چنگتان می‌لغزد، مثل افتادن دندانه‌های شانه‌ای. آدم‌هایی که دوست دارید، یکی پس از دیگری غیبشان می‌زند. چیزی از این قبیل. حتماً یادتان هست.»

حقیقت اغلب همراه با درد شدید است و تقریباً هیچ‌کس دنبال حقایق دردناک نیست. آنچه مردم نیاز دارند، داستان‌های قشنگ تسکین‌دهنده است که باعث شود احساس کنند زندگی‌شان معنایی دارد.

حقیقت اغلب همراه با درد شدید است و تقریباً هیچ‌کس دنبال حقایق دردناک نیست. آنچه مردم نیاز دارند، داستان‌های قشنگ تسکین‌دهنده است که باعث شود احساس کنند زندگی‌شان معنایی دارد. خاستگاه مذهب همین است.»

اینجا در کنارم نیست، اما تن ناموجود هرگز نمی‌میرد و وعده‌ی نداده هرگز نقض نمی‌شود

فکرش را که بکنی، آیا این دنیایی که تویش زندگی می‌کنیم، خودش یک ماکت عظیم نیست؟ وارد می‌شویم، می‌نشینیم، فنجانی چای می‌خوریم، از پنجره به چشم‌انداز دور و بر نگاه می‌کنیم و وقتش که برسد ، می‌گوییم متشکرم و می‌رویم. همه‌ی مبل و اثاث قلابی است. حتی ماه پشت پنجره شاید کاغذی باشد.

حقیقت اغلب همراه با درد شدید است و تقریباً هیچ‌کس دنبال حقایق دردناک نیست. آنچه مردم نیاز دارند، داستان‌های قشنگ تسکین‌دهنده است که باعث شود احساس کنند زندگی‌شان معنایی دارد. خاستگاه مذهب همین است.»

مرد گفت: «در این دنیا نه خیر مطلق هست و نه شر مطلق. خیر و شر هستی‌های ثابت لایتغیر نیستند، بلکه مدام جا عوض می‌کنند. خیر شاید یک ثانیه بعد به شر بدل شود. و برعکس. دنیایی که داستایوسکی در برادران کارامازوف وصف کرده، این است. مهم‌ترین چیز این است که بین خیر و شرِ مدام متحرک توازنی ایجاد شود. اگر بیش از حد به هر سمت میل کنی، حفظ اخلاقِ عملی دشوار می‌شود. در واقع توازن به خودی خود خیر است. وقتی می‌گویم برای حفظ توازن باید بمیرم، منظورم همین است.»

اگر چیزی را بی توضیح نفهمی، با توضیح هم نمی‌فهمی.

دنیا انگار حس بهتری دارد از اینکه در جهتی خلاف میل آدم برود.

شاید بشود همه‌ی خدایان جهان را یک جا جمع کرد، با این حال نمی‌شود سلاح‌های اتمی را برچید، یا تروریسم را ریشه‌کن کرد