بریده‌هایی از کتاب کبریت کم خطر

هوشنگ مرادی کرمانی یکی از معروف‌ترین نویسنده‌های زنده ایرانی در کل دنیاست. قصه‌هایش به همه زبان‌های زنده و نیمه‌جان دنیا ترجمه شده است. کلی هم جایزه برده است. مرادی کرمانی برای کودکان و نوجوانان قصه می‌نویسد و طنز شیرین و دل‌نشینی دارد. هوشنگ مرادی کرمانی خودش می‌گوید: من در کودکی مانده‌ام و هر چه بگذرد، کودکی از ذهنم نمی‌رود. هر کسی که کودکی‌اش را از دست بدهد، جانش را از دست می‌دهد و می‌میرد. بالاغیرتا تلاش نکنید که مرادی کرمانی را از دوران کودکی بیرون بکشید تا برای بزرگ‌ترها هم داستان بنویسد. جایش خوب است، خودش هم راضی است.

آخه شوما سبزه می‌ذارین سبز بِشِد، آ هر روز آبش می‌دین که چی؟ تازه هر روزَم از بوی گندی که می‌دد، می‌رین می‌ذارینِش بیرون. بعد از سینزَه روزَم، یوخته‌چی علفی‌هرز دارین که می‌رین می‌ذارین رو ماشیندونو تو یه باغ و بیابونی می‌ندازینش دور! از نمی‌دونم کِی، همهٔ اسباب اثاثیهٔ خونِدون را می‌ریزین به هم واسه چی؟ یعنی می‌خواین خونه‌تکونی کنین؟ خب گیرم خونه‌تکونیَم کردین، بعدش چی؟ یه کم خونِدن تمیزتر می‌شِد. واقعاً یوخته‌چی تمیزتِر شدنی خونه، ارزشی این همه کمر درد و خستگی و اعصاب‌خوردی رو دارِد؟ حالا اگه خونادونَم تمیز می‌شد که حرفی نبود.

من یاد ندارم یه جا رفته باشم مهمونی و عید دیدنی که دری یکی از اتاقاشون را چندقفله نکرده باشن. انگار مهر و موم شده باشِد. منطقه ممنوعس!

خیلی زجرآورس که بیشینی و بیبینی که پسری «شاپور» خان که گردنش به کلفتی منارجنبونس بیاد خونه آدِمو و هافّ و هاف، میوه شیرنیای را که با هزار بدبختی خریدِی را دو لپی کوفت کونه و مامیش هم هی بگِد، «کامبیز جون، مامی پسته بخور...» و اونم بیفته به جون آجیل‌ها و نسلی هرچی پسته تو آجیلاس را منقرض کونه! بعد هم مجبور باشی چندتا هزاری خوشگل بذاری کفی دستی این و امثالش که چی؟! هیچی، چون عیدس و باید عیدی بدی...

عیدی نوروز و تعطیلاتِش جُزوی بدتِرین مواقعی زندگی من بوده، هست و ان‌شاءالله خواهد بود! بِرین بابا دلتون خوشس. اِز چَن وخت قبلش می‌شینین و مثلی (...)‌ ها، تدارک می‌بینین که مثلاً چی؟ هان؟