بریده‌هایی از کتاب کشفم کن ۲

خیلی سخت است با دنیا مهربان باشی وقتی تنها احساسی که در عمرت داشته‌ای نفرت باشد.

خیلی سخت است با دنیا مهربان باشی وقتی تنها احساسی که در عمرت داشته‌ای نفرت باشد.

لب‌هایش تکانی می‌خورد. «سعی کردی من رو بکشی.» «برات سرگرم‌کننده‌ست.» می‌گوید: «اوه بله.» نیشش باز می‌شود. «برام جذابه.» مکث می‌کند. «دوست داری بدونی چرا؟» به او زل می‌زنم. توضیح می‌دهد: «چون تنها حرفی که همیشه بهم زدی این بود که نمی‌خواستی به کسی صدمه بزنی. نمی‌خواستی مردم رو بکشی.» «نمی‌خوام.» «غیر از من؟»

اما می‌ترسم، البته گاهی. در همین تجربه بسیار محدودم دریافته‌ام که به آدم‌های جویای قدرت نباید اعتماد کرد. آدم‌هایی با اهداف بلند و سخنان فریبنده و خیال‌انگیز و لبخندهای بی‌دغدغه هیچ کاری نکرده‌اند که قلبم آرام بگیرد.

درمانگرها نمی‌توانند به من دست بزنند.

هرچه چشم توی اتاق است با تعجب نگاهم می‌کنند، قضاوت می‌کنند قضاوت می‌کنند قضاوت می‌کنند

ترسیده‌ام ترسیده‌ام ترسیده‌ام من قوی‌ام.

تا به ساکنان دنیایمان نشان دهیم هنوز امید هست

بعضی آدم‌ها آن‌قدر احمق‌اند که واقعاً فکر می‌کنند مرز خیر و شر را خط‌های نئونی پهن از هم جدا می‌کند.