بریده‌هایی از کتاب کشفم کن ۲

تنهایی پدیده غریبی است. از وجودت بالا می‌خزد، آرام و ساکت، توی تاریکی کنارت می‌نشیند، همان‌طور که داری می‌خوابی موهایت را نوازش می‌کند. خودش را دور استخوان‌هایت می‌پیچد، چنان محکم می‌فشارد که تقریباً نفست بند می‌آید، نمی‌توانی صدای ضربانی را بشنوی که توی خونت می‌خروشد از پوستت بالا می‌دود و لب‌هایش موهای نرم پشت گردنت را لمس می‌کند. دروغ‌ها را توی قلبت باقی می‌گذارد، شب‌ها کنارت دراز می‌کشد، روشنایی را زالووار از هر کنج و گوشه‌ای می‌مکد. همدمی همیشگی است، وقتی تقلا می‌کنی سرپا شوی دستت را می‌چسبد و می‌کشدت پایین.

وجدانم علیه خودش اعلان جنگ داده.

جهنم خالی است و همهٔ شیاطین این‌جا هستند

می‌گویند بکش. بکش چون به ما اعتماد داری. بکش چون داری برای گروه برحق مبارزه می‌کنی. بکش چون آن‌ها بدند و ما خوبیم. بکش چون ما می‌گوییم. چون بعضی آدم‌ها آن‌قدر احمق‌اند که واقعاً فکر می‌کنند مرز خیر و شر را خط‌های نئونی پهن از هم جدا می‌کند. فکر می‌کنند راحت می‌شود چنین تمایزی قائل شد و شب با وجدان راحت خوابید. چون اشکالی ندارد. اشکالی ندارد کسی را بکشی اگر فرد دیگری معتقد باشد او صلاحیت زندگی ندارد. واقعاً دلم می‌خواهد بگویم آخر مگر تو کی هستی و مگر کی هستی که تصمیم بگیری کی باید بمیرد. مگر کی هستی که تصمیم بگیری کی کشته شود. کی هستی که به من بگویی کدام پدر را از بین ببرم و کدام بچه را یتیم کنم و کدام مادر بی‌پسر شود، کدام برادر بی‌خواهر شود، کدام مادربزرگ باقی عمرش هرروز صبح زود گریه کند چون نوه‌اش قبل از او رفته زیر خاک.

واقعاً ممنون می‌شم اگر خیر سرت بزرگ بشی و از این رفتار که انگار دنیا فقط روی تنها دستمال توالتی که تو داشتی تِر زده دست برداری.

«یه مشت حرف همیشه کلمه درست نمی‌کنه، عزیزم.»

تنهایی پدیده غریبی است. از وجودت بالا می‌خزد، آرام و ساکت، توی تاریکی کنارت می‌نشیند، همان‌طور که داری می‌خوابی موهایت را نوازش می‌کند. خودش را دور استخوان‌هایت می‌پیچد، چنان محکم می‌فشارد که تقریباً نفست بند می‌آید، نمی‌توانی صدای ضربانی را بشنوی که توی خونت می‌خروشد از پوستت بالا می‌دود و لب‌هایش موهای نرم پشت گردنت را لمس می‌کند. دروغ‌ها را توی قلبت باقی می‌گذارد، شب‌ها کنارت دراز می‌کشد، روشنایی را زالووار از هر کنج و گوشه‌ای می‌مکد.

تنهایی دوستی قدیمی است که توی آینه کنارت می‌ایستد، صاف توی چشمت نگاه می‌کند، تردید می‌کند که بتوانی بدون او زندگی کنی. کلمه‌ای نمی‌یابی تا با خودت بجنگی، تا با کلماتی بجنگی که جیغ می‌کشند تو کافی نیستی هیچ‌وقت کافی نیستی اصلا و ابدا کافی نیستی. تنهایی همدمی تلخ و منفور است. گاهی دست از سرت برنمی‌دارد.

انگار زمان از آن چیزهایی است که بتوانی تمام کنی، انگار در بدو تولد کاسه‌کاسه می‌ریزند و می‌دهند دستمان و اگر درست قبل از پریدن توی آب زیادی یا تندتند خورده باشیم پس زمانمان از دست رفته، هدر رفته، بلعیده شده، و سپری شده. اما زمان فراتر از درکِ محدودِ ماست. بی‌پایان است، مستقل از ما وجود دارد؛ نمی‌توانیم تمامش کنیم یا از دستمان در برود یا راهی پیدا کنیم تا دو دستی بچسبیمش. زمان ادامه دارد حتی وقتی ما ادامه نداشته باشیم.

تنهایی دوستی قدیمی است که توی آینه کنارت می‌ایستد، صاف توی چشمت نگاه می‌کند، تردید می‌کند که بتوانی بدون او زندگی کنی. کلمه‌ای نمی‌یابی تا با خودت بجنگی، تا با کلماتی بجنگی که جیغ می‌کشند تو کافی نیستی هیچ‌وقت کافی نیستی اصلا و ابدا کافی نیستی.