بریده‌هایی از کتاب قوی سیاه

هرگز به «جلسه» نروم، از هم‌نشینی با آدم‌های «موفق» و آنان که لباس رسمی بر تن دارند و کتاب نمی‌خوانند دوری کنم،

بی‌گمان در تمام آن خطاهای پیشگویی (کوری امید) مقداری خوش‌خیالی دیده می‌شد اما مشکل دانش هم بود.

انگارکه بریدگی تاریخی یک علت یگانه داشته است، و انگارکه با حذف «آن علت یگانه» فاجعه روی نمی‌داده است

شالودهٔ فکر «قوی سیاه»، آن ساختار بی‌قاعده‌ای است که در واقعیت تجربی نهفته است.

ازاین‌رو من علیه «شک‌گرایی بی‌بو و خاصیت» که کاری دربارهٔ آن از دستمان برنمی‌آید، و علیه موضوع تنگناهای زبانی (که روزبه‌روز نظری‌تر می‌شود و موجب شده بخش مهمی از فلسفهٔ مدرن تا اندازهٔ زیادی از کار و زندگی کسانی که از روی خوارداشت «عوام‌الناس» خوانده می‌شوند فاصله بگیرد) موضع دارم.

شکاف افلاتونی، مرز انفجارآمیزی است که در آن، ذهنیت افلاتونی با واقعیت آشفته رودررو می‌شود؛ جایی که شکاف میان آنچه می‌دانید، با آنچه گمان دارید می‌دانید، به شکل خطرناکی فراخ است. در اینجاست که قوی سیاه زاده می‌شود.

ناتوانی ما به پیش‌بینی در فضاهای آلوده به احتمال قوهای سیاه، همراه با کمبود آگاهی کلی از چنین فضاهایی، برخی حرفه‌ای‌های خاص را به این باور می‌رساند که کارشناس برجسته‌اند، حال‌آنکه درواقع نیستند. پیشینهٔ کاری آنان نشان می‌دهد آنها دربارهٔ موضوع موردبحث چیزی بیش از مردم عادی نمی‌دانند، ولی در داستان‌پردازی (یا بدتر از آن، در خام کردن مردم با مدل‌های پیچیدهٔ ریاضی) دستی چیره دارند؛ آنها به‌احتمال‌زیاد کراوات هم می‌زنند.

من آنگاه که بتوانم نیرومندانه در رهگذر قوهای سیاه مثبت قرار بگیرم بسیار بی‌پروا می‌شوم؛ و آنگاه که از سوی قوهای سیاه منفی تهدید می‌شوم به احتیاط شدید رو می‌آورم.

ما به‌طورطبیعی گرایش داریم به متخصصان گوش بدهیم، حتی در زمینه‌هایی که شاید متخصصی در آنها وجود نداشته باشد.

ما اسباب‌بازی می‌سازیم. برخی از این اسباب‌بازی‌ها جهان را دگرگون می‌کنند.

گاهی گفته می‌شود «خردمند کسی است که بتواند چیزهایی را که می‌آیند ببیند.» شاید خردمند کسی باشد که می‌داند نمی‌تواند چیزهای دور را ببیند.

هرچه بیشتر دیرکرد داشته باشید، انتظار دیرکرد هم بیشتر می‌شود.

من می‌دانم که یک پیشامد نامحتمل بر تاریخ چیره خواهد شد، ولی نمی‌دانم آن پیشامد چه خواهد بود. واقعیت؟ برای چه؟

اگر کاروبار شما جوری است که با قوی سیاه درگیر هستید، بهتر است با گروهی همراه شوید.

از زاویهٔ تنگ حسابداری، که من آن را «حساب شادمانی» می‌نامم، هدف گرفتن یک برد کلان، عاقبت ندارد. م

چندین خبر کمابیش خوب، بر یک خبر مهم عالی برتری دارد.

ایدهٔ افلاتونی پیشرفت خطی، قاعده نیست (استثناست).

مغز ما نمی‌تواند چیزی را بدون نوعی تفسیر، به‌صورت خام ببیند.

شاید اعتمادبه‌نفس حقیقی همین باشد: نگاه به جهان، بدون نیاز به یافتن نشانه‌هایی برای ارضای خودخواهی خویش

دشواری مالی و خواری پیامد آن می‌تواند به خودکشی بینجامد، درصورتی‌که به نظر نمی‌رسد جنگ به‌طورمستقیم چنین اثری داشته باشد.