بریده‌هایی از کتاب قوی سیاه

مقولات ذهنی واگیردار باید آنهایی باشند که ما آمادگی داریم آنها را باور کنیم؛

«آدم نیاز دارد عاشق شکست باشد.»

همه می‌دانند ما به پیشگیری بیش از درمان نیاز داریم؛

به نظر نمی‌رسد ذهن ما برای اندیشیدن و درون‌نگری ساخته شده باشد. اگر چنین بود، وضع ما امروز باید بهتر می‌بود؛ ولی دیگر ما اینجا نبودیم، و من اینجا دربارهٔ آن سخن نمی‌گفتم

درواقع، شادی ما به شمار دفعاتی که حس مثبت پیدا می‌کنیم بستگی بسیار بیشتری دارد تا به ژرفای آنها.

بیشتر خطاهای ما در خردورزی از اینجا ناشی می‌شود که ما درحالی‌که سامانهٔ یک را به کار گرفته‌ایم گمان داریم با سامانهٔ دو کار می‌کنیم.

اگر کسی از ایشان بپرسد «سال بر شما چگونه گذشت» دردی کوچک و قابل‌تحمل در ژرفای درون ایشان تیر می‌کشد چراکه کمابیش تمام سال‌های ایشان از دیدگاه کسی که از بیرون زندگی ایشان را می‌نگرد هدر رفته است.

اهمیت داستان در این است که شکنندگی دانش ما را نمایان می‌کند و نشان می‌دهد آموختن ما از تجربیات و مشاهدات با چه محدودیت‌های شدیدی روبه‌روست. تنها یک مشاهده کافی است تا گزاره‌ای کلی که دستاورد هزاران سال تماشای میلیون‌ها قوی سفید است بی‌اعتبار شود –تنها با دیدن یک قوی سیاه

مقولهٔ ذهنی برای اینکه واگیردار شود باید با سرشت ما بخواند.

سرمایه را در راه آمادگی هزینه کنید نه برای پیش‌بینی.

پند کوتاه این است که: انسان باشیم! بپذیریم که انسان بودن با مقداری خودبینی معرفتی در گذر انجام کارها همراه است. از این کار سرافکنده نباشیم. نکوشیم همواره تعلیق حکم کنیم –باورها بن‌مایهٔ زندگی‌اند. از پیشگویی خودداری نکنیم –آری، پس از این‌همه نکوهش پیش‌بینی، من کسی را ترغیب نمی‌کنم دست از نادانی بردارد. ولی باید در جای درست نادان باشیم.

یاد بگیریم تاریخ بخوانیم، هرچه می‌توانیم به دانش خودمان بیفزاییم، از خواندن داستان‌هایش ابرو در هم نکشیم، ولی هیچ رابطهٔ علّی برقرار نکنیم؛ بکوشیم بیش از اندازه به مهندسی وارونه نپردازیم –و اگر چنان کردیم، ادعاهای بزرگ علمی نکنیم

ما به دیگران می‌خندیم و توجه نداریم که روزی نه‌چندان دور از اکنون، کسی حق خواهد داشت به ما بخندد.

ما انسان‌ها قربانی عدم تقارن در درک رویدادهای بختی هستیم. ما پیروزی‌هایمان را به مهارت خودمان و شکست‌هایمان را به رویدادهای بیرونی خارج از کنترل، یعنی بختی بودن اوضاع، نسبت می‌دهیم. ما خود را برای چیزهای خوب مسئول می‌دانیم، ولی برای چیزهای بد نه.

نظرات پیشگویان اقتصادی بیشتر به یکدیگر نزدیک است تا به پیامد رویداد. کسی دوست ندارد با جماعت همرنگ نباشد.

درحالی‌که در زندگی واقعی گرایش کلی ما به دست‌کم گرفتن نقش بخت است، در بازی بخت آن را دست‌بالا می‌گیریم.

(بختی بودن در عمل همان چیزی است که ما نمی‌دانیم؛ پذیرش بختی بودن یعنی اقرار به نادانی)

ویژگی اصلی سامانهٔ یک، ناآگاهی ما از کاربرد آن است!

هنگام حل کردن یک مسئله (که در گذشته روی داده)، نادیده گرفتن اطلاعات پس از رویداد واقعاً ناممکن است.

طراحی کفش درآمد بیشتری دارد تا ساختن آن.