بریده‌هایی از کتاب قوی سیاه

ما به‌طورطبیعی گرایش داریم به متخصصان گوش بدهیم، حتی در زمینه‌هایی که شاید متخصصی در آنها وجود نداشته باشد.

ما اسباب‌بازی می‌سازیم. برخی از این اسباب‌بازی‌ها جهان را دگرگون می‌کنند.

گاهی گفته می‌شود «خردمند کسی است که بتواند چیزهایی را که می‌آیند ببیند.» شاید خردمند کسی باشد که می‌داند نمی‌تواند چیزهای دور را ببیند.

هرچه بیشتر دیرکرد داشته باشید، انتظار دیرکرد هم بیشتر می‌شود.

من می‌دانم که یک پیشامد نامحتمل بر تاریخ چیره خواهد شد، ولی نمی‌دانم آن پیشامد چه خواهد بود. واقعیت؟ برای چه؟

اگر کاروبار شما جوری است که با قوی سیاه درگیر هستید، بهتر است با گروهی همراه شوید.

از زاویهٔ تنگ حسابداری، که من آن را «حساب شادمانی» می‌نامم، هدف گرفتن یک برد کلان، عاقبت ندارد. م

چندین خبر کمابیش خوب، بر یک خبر مهم عالی برتری دارد.

ایدهٔ افلاتونی پیشرفت خطی، قاعده نیست (استثناست).

مغز ما نمی‌تواند چیزی را بدون نوعی تفسیر، به‌صورت خام ببیند.

شاید اعتمادبه‌نفس حقیقی همین باشد: نگاه به جهان، بدون نیاز به یافتن نشانه‌هایی برای ارضای خودخواهی خویش

دشواری مالی و خواری پیامد آن می‌تواند به خودکشی بینجامد، درصورتی‌که به نظر نمی‌رسد جنگ به‌طورمستقیم چنین اثری داشته باشد.

تاریخ و جوامع نمی‌خزند، می‌جهند؛ از این گسل به آن گسل، با فرازوفرودهایی در میانه.

همه می‌دانند ما به پیشگیری بیش از درمان نیاز داریم؛ ولی کمتر کسی برای پیشگیری پاداش می‌دهد. ما کسانی را که نامشان در کتاب تاریخ ثبت شده است می‌ستاییم؛ ولی به بهای نشناختن کسانی که با وجود ایفای نقش، نامی از آنان در کتاب‌های ما برده نمی‌شود.

ناتوانی ما به پیش‌بینی در فضاهای آلوده به احتمال قوهای سیاه، همراه با کمبود آگاهی کلی از چنین فضاهایی، برخی حرفه‌ای‌های خاص را به این باور می‌رساند که کارشناس برجسته‌اند، حال‌آنکه درواقع نیستند. پیشینهٔ کاری آنان نشان می‌دهد آنها دربارهٔ موضوع موردبحث چیزی بیش از مردم عادی نمی‌دانند، ولی در داستان‌پردازی (یا بدتر از آن، در خام کردن مردم با مدل‌های پیچیدهٔ ریاضی) دستی چیره دارند؛ آنها به‌احتمال‌زیاد کراوات هم می‌زنند.

چیزی که می‌دانید، نمی‌تواند چندان آسیبی به شما بزند.