بریده‌هایی از کتاب ادیان در خدمت انسان

دین در زمان ما مراسم تشریفاتی است؛ میراث کهن است؛

فقط شعار است و اسم، ولی محتوا غیردینی است

تجربه‌های دینی تنها افتخار و عظمت برای گذشته‌های امت‌ها شده است.

دین در زمان ما در عرصهٔ ایمان، به تعبیر منطقی تصور است نه تصدیق. تابلویی است زیبا اما بی‌روح که در دل دیندار پرتو نوری نمی‌تاباند. ایمان در بهترین حالت به آرام‌بخشی در هنگام مواجهه با رنج‌ها و سختی‌ها مبدل شده است نه محرک و مشوقی برای فائق آمدن بر آن‌ها.

ما، علاوه بر این رنج و محنت، دچار تفرقه هم هستیم. حتی درمورد راه‌های اتحاد نیز تفرقه داریم. ما دچار فسادیم؛ از غلبهٔ خودخواهی‌ها گرفته تا تزاحم منافع شخصی تا تناقض‌ها و نبودن حس مشترک تا بی‌توجهی و پشت گوش انداختن مسئولیت‌ها.

برادران، روزنامه‌نگار نباید مورد اهانت و تحت فشار قرار گیرد، نباید به فقر و نداری بیفتد و نباید در معرض تهدید و ترور واقع شود

روزنامه‌نگار می‌تواند جامعه‌ای صالح بیافریند. چون آن‌گاه که مقاله‌ای منتشر می‌کند یا تحلیلی می‌نویسد یا تصویری را به چاپ می‌سپارد یا عنوانی را برجسته می‌کند یا به تفسیر رویدادی می‌پردازد، در حقیقت، در پیِ جهت دادن به فرد و جامعه است، و می‌تواند پدری راهنما و دلسوز و مخلص و هدایتگری فرزانه باشد، همچنان‌که می‌تواند خیانت‌کار یا گمراه‌کننده یا تحریفگرِ حقایق و اندیشه‌ها باشد.

وطن‌دوستی نیز، که از شریف‌ترین نیازهای انسانی است، به نژادپرستی بدل می‌شود؛ تا جایی که فردْ وطنش را، به جای خدا، در مقام پرستش قرار می‌دهد و حاضر می‌شود عظمتِ وطنش را بر ویرانه‌های اوطان دیگران، و تمدنش را بر خرابه‌های تمدن‌های دیگر بنیان نهد، و سطح مردمش را به بهای فقیر شدن دیگر ملت‌ها بالا برد. ن

امروزه، نیازها برخاسته از ذات انسان‌ها نیست، بلکه، به یاری تبلیغاتِ وابسته به ابزارها و قدرت‌های تولیدی خلق شده‌اند.

ایمانِ بدون التزام به خدمتِ انسان ایمان نیست.

تاریخ گواه ماست. بدان گوش فرامی‌دهیم. و تاریخ شنوای ما نیز هست.

ادیان یکی بودند و هدفی مشترک را پی می‌گرفتند: جنگیدن در برابر خدایان زمینی و طاغوت‌ها و یاری مستضعفان و رنج‌دیدگان

برای انسان گرد آمده‌ایم، انسانی که ادیان برای او آمده‌اند، ادیانی که یکی بوده‌اند و هرکدام ظهور دیگری را بشارت می‌داده است و یکدیگر را تصدیق می‌کرده‌اند. خداوند، به‌واسطهٔ این ادیان، مردم را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون کشید و آنان را از اختلافاتِ ویرانگر نجات داد و پیمودن راه صلح و مسالمت آموخت.

دیدگاه‌های او، پس از گذشت نزدیک به سه دهه از غیبتش، هنوز تازگی و طراوت دارد و می‌تواند به پرسش‌های مطرح امروز جامعهٔ ایران نیز پاسخ گوید

همان اراده‌ای که او را در ۹ شهریور ۱۳۵۷ ربود، امروز بر همان عزم است که جامعهٔ اسلامی و خاور میانه و لبنان را از افکار و اندیشه‌های چنین متفکرِ مصلحِ آینده‌نگری محروم نگه دارد؛

افزون بر تحصیلات حوزوی، فارغ‌التحصیل رشتهٔ حقوق در اقتصاد از دانشگاه تهران بود.