بریده‌هایی از کتاب نشان حسن

آیاتی بر زبان می آورم که دلم را قرص کند: «رب اجعلنی مقیم الصلاهٔ و من ذریتی ربنا و تقبل دعاء. رب اجعلنی مقیم الصلاهٔ و من ذریتی ربنا و تقبل دعاء. رب اجعلنی...» بانویم زینب همیشه می گفت: «نفیله، این آیه از سورهٔ ابراهیم را زیاد بخوان تا خدا تو و پسرانت را از صالحان اهل نماز و مناجات بگرداند.»

ابامحمد همیشه کلام مولایمان علی را برایم بازگو می کرد که گفت اگر مستمندی را دیدی که توشه ات را تا قیامت می برد و فردا که به آن نیاز داری به تو باز می گرداند، کمک او را غنیمت بشمار و زاد و توشه را بر دوش او بگذار و اگر قدرت مالی داری بیشتر انفاق کن و همراه او بفرست؛ زیرا ممکن است روزی در رستاخیز در جست وجوی چنان فردی باشی و او را نیابی. به هنگام بی نیازی، اگر کسی از تو وام خواهد، غنیمت بشمار تا در روز سختی و تنگدستی به تو بازگرداند.

هرچه فکر می کنم راه به جایی نمی برم. چگونه می شود مسلمانی آب بر مسلمان دیگر ببندد؟ هر لحظه منتظرم راه شریعه را برای آب برداشتن باز کنند. نمی توانم باور کنم آن هایی که به زبان ما حرف می زنند و به سوی قبله ای رو می کنند که ما هم بدان جانب نماز می خوانیم، چگونه تشنگی کودکانمان را تاب می آورند. جنگ هم اگر باشد، با مردان است، نه با کودکان.

ما به عنوان پسران ابامحمد بهتر از دیگران می دانیم که صلح برای پدر جهاد اکبر بوده است. عده ای از مسلمانان که حتی خود را از شیعیان می دانستند به پدر خرده می گر فتند که ابامحمد از بیم جان خود، صلح کرده است. به راستی که جهاد پدر با جهل مردم، بزرگ تر از جنگیدن با لشکر شام بود.

مولایمان بی تدبیر و حکمت کاری نمی کند. همه می دانیم سیرهٔ خاندان پیامبر چگونه است. هیچ گاه نواختن بر طبل جنگ جایز نبوده است، مگر زمانی که جان و حقوق مسلمانان در مخاطره باشد.

تمام اهل بیت پیامبر از ارادت عمویم به اباعبدالله آگاه هستند. برای همین است که من هم می خواهم عشقی از جنس عشق و ادب عباس به عمویم حسین بن علی داشته باشم.

صلاهٔ صبحش را هر روز صبح موقع اقامهٔ نماز یاد می کنم. تمام بدنش از خضوع و خشوع می لرزید. گویا از این جهان رها می شد. خدا مرا ببخشد. گاهی آن قدر غرق در نمازخواندن ابامحمد می شدم که نماز خودم را بی حواس می خواندم. بعد از اذان تا طلوع آفتاب هرگز و هرگز سخنی نمی گفت. سکوت می کرد و گاهی چشم به آسمان می دوخت. نمی دانم آن وقت ها در دلش چه می گذشت.

خانهٔ پدرم، ابامحمد، به دو چیز معروف است: یکی همین بوته های یاس و دیگر دری که هیچ گاه به روی نیازمندان بسته نمی شود.

استرجاع از زمین و زمان بلند است و فریاد علی به گوش می‌رسد: «یا ابتاه! علیک منی السلام.»

آسمان این حوالی سیاه‌تر است. هرچه به کوفه نزدیک‌تر می‌شویم، شب‌ها اختران کم‌نورتر می‌شود. اما امشب مهتاب بعد از مدت‌ها رخ نشان داده است. هرسو را که بنگری، کسی سر در گریبان فروبرده و خود را می‌کاود. گاهی صدای مناجات به گوش می‌رسد و دمی کسی الهی العفو ساز می‌کند. کودکان را خواب برده است و دیگران ناله می‌کنند. کسی را از دور می‌بینم که می‌چرخد و خارها را از زمین جدا می‌کند. هون علی ما نزل بی انّه بعین الله... خدایا تو شاهد باش!

صدای کوفتن سم اسب بر زمین ناگاه بلند می‌شود. انگار صدها سوار هم زمان در دل صحرا به میدان کارزار می‌آیند. اما یک‌باره صدا قطع می‌شود. دشت از نفس می‌افتد و صدای کرکنندۀ سکوت قلبم را از جا می‌کند. نگاهم را از چشمان مخمور و سیاهش به زیر می‌کشم. عمویم عباس دستی بر سرم می‌کشد و می‌گوید: «یادت نرود قاسم! هو الّذی انزل السکینة فی قلوب المؤمنین.»

خدایا، تو شاهد باش! ابد و الله ما ننسی حسینا

«پس با کدام روی، به دیدار تو بشتابم؟ و با کدام کوله بار به بارگاه تو بیایم؟ سرور من! با گوش‌هایم؟ با زبانم؟ با دست‌هایم؟ با پاهایم؟ مگر نه اینکه همۀ این‌ها، نعمت‌های توست در اختیار من؟ و مگر نه اینکه من، با همۀ این‌ها مرتکب گناه شده‌ام؟»

مولایمان اباعبدالله که به ما آموخت با اعمال و نیاتمان خود را بشناسانیم، نه با تیره و اجدادمان.

«عسی اُن تکرهوا شیئا و هو خیر لکم. چه کرده بودی زهیر که این‌گونه فرزند رسول خدا در پی‌ات فرستاد و خود به طلبت آمد؟»

آنچه وقت تلاوت قرآن، برادرم زید در گوشم نجوا می‌کند، به خاطر می‌آورم: «در آنچه می‌خوانی تأمل کن، قاسم. در پس هر کلمه، درسی عظیم نهفته است» و اینک جز درس شجاعت عباس درس دیگر نیز در میان است و آن درایت عباس است.

خدایا، تو شاهد باش! ابد و الله ما ننسی حسینا

«زندگی در سایۀ خفت و آسودگی در ازای سکوت، نه سیرۀ جدم مرتضی بوده و نه شیوۀ عمویم ابامحمد. به خدا قسم که هجرت از مدینه برای آن است که دستی بی‌جهت به‌سمت قبضۀ شمشیر نرود و خونی از خون امت جدم رسول‌الله پایمال نگردد.»

هو الذی انزل السکینة فی قلوب المؤمنین لیزدادو ایماناً مع ایمانهم ولله جنود السموات و الارض و کان الله علیماً حکیما.

بیم جان نداشت؛ اما بیم اسلام چرا