بریده‌هایی از کتاب نشان حسن

- از مرگ پروایمان نیست، اگر بر حق می‌میریم.

«سرپرستی علی را نبی خدا بر عهده داشت. تمام آن ماه قبل از بعثت را علی همراه با محمد به غار حراء می‌رفت. می‌گویند هنگام نزول اقرأ باسم ربک الذی خلق و آغاز نبوت، علی در کنار پیامبر بوده است. او خود هیچ‌گاه از این موضوع حرفی به میان نیاورد؛ اما گاهی حرف‌هایی می‌زد که من معنی‌اش را نمی‌فهمیدم. علی لحظاتی را دیده است که هیچ‌کدام از ما درک نکرده‌ایم. او صبر و استقامت را از محمد آموخته است.

ما به‌عنوان پسران ابامحمد بهتر از دیگران می‌دانیم که صلح برای پدر جهاد اکبر بوده است. عده‌ای از مسلمانان که حتی خود را از شیعیان می‌دانستند به پدر خرده می‌گر‌فتند که ابامحمد از بیم جان خود، صلح کرده است. به‌راستی که جهاد پدر با جهل مردم، بزرگ‌تر از جنگیدن با لشکر شام بود.

آن کسی که همیشه در کنار اباعبدالله قرار دارد، عمویم عباس است. مثل دست راست او، شاید حتی نزدیک‌تر.

«مردم بندگان دنیایند و دین تنها بر زبان‌هایشان می‌چرخد. تا آن‌گاه دین را می‌خواهند که معاش و منافع دنیایی‌شان به خطر نیفتاده باشد. پس هرگاه به تنگنا و آزمون افتند، دینداران اندک و کم‌یاب می‌شوند!»

- برای چه گریه می‌کنی یوماه؟ اشک برای چیست؟ - اشک برای عشق است، قاسم! و عشق برای تبعیت و تبعیت برای سرافرازی. اشک می‌ریزم تا خدا به من صبر و سعۀ صدر عطا کند. - متوجه کلامت نشدم، یوماه! شاعر شده‌ای؟ - قاسم! مبادا تو و برادرانت لحظه‌ای عمویت فرزند فاطمه را تنها بگذارید!

شب رفته‌رفته آسمان را در سیطرۀ خود می‌گیرد. صدای گریۀ علی‌اصغر از خیمۀ رباب به گوش می‌رسد. خواهرزاده‌ام محمد و دخترعمویم رقیه نیز بی‌تابند. رباب، علی‌اصغر را در آغوش گرفته و می‌خواهد با لالایی آرامش کند؛ اما کودک آرام نمی‌شود.

«الهم الرزقنی حبک و حب ما تحبه و حب من یحبک و العمل الذی یُبلِّغنی الی حبک و اجعل حبک اَحَبَّ الاشیاء اِلیَّ»

«اینک دورانی رسیده که شغالان عرصه را بر شیران تنگ کرده‌اند.»

شبیه‌ترین انسان‌ها به رسول خدا اینک عازم میدان می‌شود. به‌سمتش شتاب می‌کنم. - تو نه علی! بگذار اول من می‌روم. دست عمو بر شانه‌ام می‌خورد. - تو یادگار برادرمی، حسن! تاب ماندن ندارم؛ اما عمویم اذن جهاد نمی‌دهد. صدای عمه‌ام زینب از خیمه‌ها بلند می‌شود که با رفتن علی به میدان از دوردست فریاد می‌زند: «یا عماد من لا عماد له.» علی سوار بر اسب می‌تازد و می‌خروشد: «فاینما تولوا فثم وجه الله.» قلبم در سینه خود را به درودیوار می‌کوبد. به آسمان نگاه می‌کنم و دوباره سرتاسر دشت نینوا را از نظر می‌گذرانم.راست می‌گوید علی. خدایا، هرجا که نظر می‌کنم، جز تو نمی‌بینم!