بریده‌هایی از کتاب زندگی پنهان ذهن

هدف این کتاب این است که ذهنمان را کشف کنیم تا به درک عمیق‌تری از خودمان، تا خردترین کنج‌های نهانی که ما را می‌سازند، برسیم. ن

وقتی داستانی می‌شنویم، آن را کلمه‌به‌کلمه ثبت نمی‌کنیم، بلکه آن را به زبان افکار خودمان بازسازی می‌کنیم. به همین علت است که افراد از یک سینما، با داستان‌های متفاوتی بیرون می‌آیند. ما فیلمنامه‌نویسان، کارگردانان، و تدوین‌گران داستان خودمان از واقعیت هستیم.

خلاصه آنکه برای یادگیری هرگز دیر نیست. چیزی که در بزرگسالی تغییر می‌کند آن است که انگیزه‌مان در آنچه پیشتر یاد گرفته‌ایم به دام می‌افتد و با گردباد کشف و یادگیری همراه نمی‌شود.

برای پشتکار در یادگیری باید با انگیزه و تلاش، و خارج از حوزهٔ امن و فراتر از آستانهٔ پذیرشمان کار کنیم. آنجایی را که سقف اجرایی خود می‌دانیم معمولاً حد نهایی‌مان نیست. آنجا فقط نقطهٔ تعادل است.

تبدیل نور به شکل‌ها به قدری دشوار است که برای انجام آن باید ماشین‌هایی اختراع می‌کردیم و می‌ساختیم. ربات‌ها به فضا می‌روند، از استادان شطرنج بهتر بازی می‌کنند، هواپیماها را هدایت می‌کنند، اما نمی‌توانند ببینند.

به‌جرأت می‌گویم وقتی بتوانیم جنبه‌هایی از فیزیولوژی‌مان را که در حال حاضر بر ما آشکار نیستند به‌صورت تصویری تجسم کنیم، خواهیم توانست سلامتمان را بهبود بخشیم. این وضع اکنون در چند حوزهٔ خاص رخ داده است. مثلاً، اکنون میسر است الگوی فعالیت مغزی را که با حالت درد مزمن مطابق است تجسم کنیم، و آن را بر اساس تجسم‌سازی کنترل کنیم و کاهش دهیم. این را می‌توان پیشتر برد تا جایی که سامانهٔ دفاعی‌مان را برای غلبه بر بیماری‌های اکنون لاعلاج تنظیم کنیم. می‌توان تحقیقات را روی این حوزهٔ پرثمر متمرکز کرد، چون چیزی که امروز شفابخشیِ معجزه‌آسا به نظر می‌رسد شاید در آینده ماهیتی بصری بیابد و استاندارد شود.

اسطورهٔ استعداد ژنتیکی بر استثناها یا موردهای نادر استوار است؛ بر پایهٔ داستان‌ها و عکس‌هایی که نابغه‌های پیش‌رس را با چهره‌های کودکانه و معصومانه نشان می‌دهند که شانه‌به‌شانهٔ بزرگ‌ترین نخبگان جهان می‌سایند. ویلیام چِیس و هربرت سیمونِ فیزیولوژیست با بررسی پیشرفتِ نوابغِ بزرگِ شطرنج این اسطوره را از بین بردند. هیچ یک از این نوابغ پیش از۱۰.۰۰۰ساعت آموزش و تمرین نتوانستند به این سطح خارق‌العاده از مهارت برسند. نشان داده شد، آنکه نابغه‌ای پیش‌رس تلقی می‌شده، درواقع از سن خیلی پایین تحت تعلیم‌های تخصصی و شدید بوده است.

دنیا در همین ۳۰۰۰ سال پیش بوستانی آکنده از اسکیزوفرنیک‌ها بود؛ که آگاهی، آن‌گونه که ما امروزه ادراکش می‌کنیم، اینکه احساس می‌کنیم موجودیت خودمان را هدایت می‌کنیم، فقط همین اواخر، همراه با فرهنگ، در تاریخ بشریت پدیدار گشته است.

این خیال خام که مغز شب‌هنگام خاموش می‌شود با این ایده پیوند خورده است که خوابیدن وقت تلف کردن است.

وقتی خواب می‌بینیم، نورون‌های حرکتی‌ای که مغز از طریق آنها عضلات را کنترل و هدایت می‌کند مهار می‌شوند، و شیمیِ مغزی پدید می‌آید که با شیمی مغزِ در حال کار ما بسیار تفاوت دارد.